Zijn wie je bent… maar wie dan?

Bron

Op de middelbare school al vond ik mezelf zo’n meisje dat een beetje anders was dan de rest, omdat ik geen doorsnee puber was. Ik merkte heel erg dat eigenlijk iedereen van mijn leeftijd, zowel op school als op de sociale media waar ik tijd doorbracht, bezig was met ”uitzoeken wie ze waren.” Hun eigen identiteit verkennen, zichzelf ontdekken. Ik hoefde dat niet, want ik wist – en dat wist ik ook gewoon – prima wie ik was en wat ik wilde: een boekenwurm die graag schreef en Nederlands wilde gaan studeren. Niet zo sociaal, maar dat hoefde ook niet want ik was prima tevreden met mijn eigen gezelschap. Ik weet nog dat ik toen dacht ”dit is de persoon die ik ben en zo blijf ik.” Maar het grappige is dat ik dus nu, ruim drie jaar later, juist heel anders ben. Het bijzondere? Dat ik ook nu precies weet wie ik ben en wat ik wil.

We hebben op school nu de cursus Adolescentiepsychologie, een best wel taai vak met vooral heel veel theoretische stof. Vind ik helemaal niet erg, want ik ben het liefst bezig met fijne informatie verwerken – daarom wilde ik destijds ook naar de universiteit, haha – maar het leuke van het vak is dat je wel actief bezig bent doordat de stof eigenlijk heel herkenbaar is. Het gaat dus over alles wat te maken heeft met de adolescentie, maar omdat de meesten van ons nog in die fase zitten (tussen de 12 en 22 jaar) gaat het ook eigenlijk over ons. Over de manier waarop we denken, hoe we ons emotioneel en sociaal ontwikkelen, de keuzes die we maken en vooral ook hoe we onze identiteit vormen.  Hoe we bepalen wie we (willen) zijn, en wat daar allemaal bijhoort. En dat heeft mij sinds het eerste college eigenlijk weer op de vraag gebracht: wie ben ik dan eigenlijk?

Nee, nu moet je niet denken dat ik in een identiteitscrisis zit. Ik ken mezelf namelijk heel goed en ik ben ook niet zoekende, omdat ik de dingen waar ik me fijn bij voel – het onderwijs, boeken, bloggen, schrijven, happymaking – allang gevonden heb. Ik weet dat ik een enorme perfectionist ben met de neiging tot over-thinking waardoor ik soms niet meer weet wat ik met mezelf aan moet, ik weet dat mijn voornaamste doel is om mezelf gewoon zo gelukkig mogelijk te maken door zoveel mogelijk te doen wat ik leuk vind. Ik weet dat ik gek ben op popcorn en thee en avondjes in bed liggen en historische romans en paardrijden in de zon en gezelligheid en Disney-films, ik weet dat ik een goede docent zal worden omdat ik op de juiste manier, met hart en ziel, tegen het onderwijs aankijk. Ik weet dat ik gewoon ik ben – en dat is ook de beste beschrijving die ik kan geven: ik is Vivian. Levenslust, levendigheid, genieten, geluk, positivisme, leuke dingen doen, doorzetten, sterk zijn, gewoon leven. En nee, weten wie ik ben betekent voor mij niet dat ik het altijd makkelijk vind om mezelf te zijn. Soms zijn er momenten waarop het gewoon lastig is, momenten waarop mijn hoofd mijn lijf tegenspreekt of zelfs mijn hoofd tegenspreekt, soms wil het allemaal even niet. Maar dat hoort wel allemaal bij mij en dat is prima.

Waar het mij om gaat, is dat ik nu toch best een ander persoon ben dan toen op de middelbare school. Het meisje dat bij een open dag van de Hogeschool Rotterdam wegliep bij de presentatie over de lerarenopleiding Nederlands ”omdat dit het toch niet zou worden”, geniet nu intens van de studie en stage. Het meisje dat destijds meestal op zichzelf in een hoekje zat, kan nu met vrijwel al haar medestudenten goed opschieten en gaat bovendien naar dingen als schrijfworkshops. Het meisje dat destijds fantasy schreef en niets liever wilde dan Nederlands studeren, werkt nu aan een historische roman en wordt docent. Ik denk dat het heel erg te maken heeft met de overgang van beschermde middelbare school naar de buitenwereld: op de Hogeschool ontdekte ik namelijk wat er allemaal mogelijk was dat paste bij mijn interesses. Ik bedoel, zelfs als het voor de klas staan niets wordt kan ik nog remedial teacher worden, mensen met analfabetisme gaan begeleiden, lesmethodes gaan ontwerpen, in de journalistiek gaan werken – dingen die ook allemaal hadden gekund met een studie Nederlands, maar het punt is dat ik nu weet wat er allemaal kan en dat ik heb gekozen voor het onderwijs omdat bleek dat dat perfect bij mij past, bij mijn liefde voor Nederlands maar ook mijn verlangen om iets bij te dragen, om te inspireren, om mijn stempel achter te laten. En daarom ben ik ook zo blij dat ik de stap heb gewaagd om naar het hbo te gaan. Want door dat socialer worden, door die lerarenopleiding, door al die mogelijkheden en door al die nieuwe leuke dingen ben ik gegroeid, sterker geworden en bovendien gaan ontdekken wat ik eigenlijk allemaal nog meer ben naast de dingen die ik al wist.

Over een aantal maandjes word ik 21: in Amerika de officiële volwassenheidsgrens. Ik ben nog steeds een adolescent, en ergens vraag ik me af of ik mezelf al wel als ”af” kan beschouwen omdat ik immers nog niet compleet ontwikkeld ben. En ik loop op meer punten achter op dat gebied, dus wie weet komt er nog wel een keer een crisis en ga ik me afvragen of het allemaal wel goed is. Maar ik denk het niet, ik denk dat dit gewoon is wie ik ben. En dat ik die Vivian gewoon blijf, omdat ik nu eenmaal Vivian ben. Want als puntje bij paaltje komt, als ik bijvoorbeeld een moment heb van twijfel over het onderwijs (als een les niet zo super is gegaan) of als ik even geen zin meer heb in mijn blog of in het schrijven… als puntje bij paaltje komt, keer ik er weer naar terug, met juist nog meer bevlogenheid. Gewoon omdat ik mezelf ben. En ook al moet ik mezelf daar soms aan herinneren – want soms vergeet ik het gewoon – ik ben en blijf die Vivian. En dat maakt mij gelukkig.