Ik heb natuurlijk al eerder geschreven over hoe je sterke personages creëert, maar sinds ik veel intenser bezig ben met mijn eigen roman heb ik iets nieuws ontdekt op dat gebied. Je kunt namelijk volgens een soort protocol je personages sterk maken, maar je kunt het ook anders doen, op een veel efficiëntere manier. Als je je personages echt tot leven weet te wekken, op zo’n manier dat ze echt iets met jou gaan doen, dan hoef je er verder niet meer aan te twijfelen dat het sterke personages zijn. Hoe dat werkt? Lees snel verder!

Leren kennen

De allereerste stap die je moet zetten voor je met een personage aan de slag gaat is om hem of haar te leren kennen. In de roman die ik schrijf werk ik met verschillende delen en in elk deel voer ik niet zo belangrijke personages op die in het volgende deel juist wél heel belangrijk worden. Terwijl ik over ze schrijf wanneer ze nog inferieur zijn, probeer ik ze al te leren kennen. Eigenlijk als mensen die je in de klas hebt zitten en waar je zo nu en dan wel mee praat, waardoor je stukjes van hun persoonlijkheid bij elkaar sprokkelt, maar pas op een bepaald moment krijg je echt contact met ze. Dat is het moment waarop ze in mijn verhaal een hoofdrol krijgen, en dan heb ik contact: dan weet ik wie ze zijn, hoe ze denken, hoor ik hun stemmen en gedachten en weet ik wat er in hen omgaat en hoe ze handelen.

Hoe ik die informatie over hen bij elkaar sprokkel? Vanaf het moment dat ik ze voor de eerste keer introduceer, wanneer ze dus nog niet zo opvallen, ontdek ik al kleine dingetjes, geef ik kleine hints. Ik interview ze als het ware, met een uitgebreide vragenlijst die ingaat op hun verleden, jeugdzonden, karaktertrekjes, wat voor connecties ze hebben, hun dromen en ambities, wat ze graag doen, waar ze juist een hekel aan hebben… alle dingen die je te weten komt wanneer je een lange relatie met een persoon hebt, en zo gaat het op een gegeven moment ook voelen. Ik leer ze van buiten kennen, als mensen in mijn eigen omgeving – niet zozeer mensen met wie ik bevriend zou zijn, maar mensen die ik zou kennen.

Hun verhaal

Maar dat is nog niet alles. De echte truc komt pas wanneer je een band met je personage hebt, en dat gebeurt eigenlijk zonder dat je er erg in hebt. Wanneer je dingen aan het uitwerken bent, het interview houdt, ga je op een gegeven moment een stemmetje horen. Of nou ja, je hoort niet echt een stem, want het zijn je eigen gedachten: maar ineens krijg je een ingeving, een detail, een gebeurtenis of iets waar je nog niet eerder aan hebt gedacht, wat je helemaal niet van plan was. Iets met betrekking tot je personage dus: een gebeurtenis uit zijn of haar verleden of juist iets dat op een bepaald punt in zijn of haar toekomst gebeurt. Dat is, ook al klinkt het misschien een beetje gek, het personage zelf dat tegen je spreekt. Het is het personage dat jou zijn of haar verhaal vertelt, en daar moet je in meegaan. Probeer niet vast te houden aan wat je zelf had bedacht of uitgestippeld, maar laat je personage vertellen wat er gaat gebeuren of is gebeurd. Het moet voelen alsof je personage oud is en jou precies vertelt wat voor persoon hij of zij was en wat voor leven hij of zij heeft geleid. Vanaf dat moment zul jij het niet meer zijn die bepaalt wat er gebeurt, maar je personage. De gedachten die jij hebt over wat er met je personage gebeurt, dat is de stem van het personage. Dan zit je goed.

Hierna ga je eigenlijk als vanzelf om je personage geven, met hem of haar meevoelen. Je emoties komen erin terecht, en doordat blijkt dat je om je personages geeft, zullen je lezers dat ook sneller gaan doen. Dit moet je proberen te bereiken bij al je personages, wat nog wel eens lastig kan zijn als je een historische roman schrijft met historische figuren: probeer dan zoveel mogelijk research te doen tot je ook bij hen die stemmen gaat horen en ze als het ware menselijk worden, tot leven komen. Waar het om gaat, is dit: op het moment dat jij voelt dat een personage tot leven is gekomen, moet je alleen nog de woorden vinden om dat voor je lezer ook te laten gebeuren!