Ik won de Rotterdam Schrijft-prijs voor Beste Gedicht!

In januari van dit jaar werd de Rotterdam Schrijft-wedstrijd gelanceerd door schrijversplatform Sweek, bibliotheek Rotterdam en boekhandel Donner. De opdracht? Schrijf een verhaal – of gedicht – van maximaal tweeduizend woorden over de stad Rotterdam. Er waren diverse prijzen te winnen, voornamelijk in de vorm van eretitels, en uiteindelijk zouden veertig gelukkige finalisten hun verhaal gepubliceerd zien in het speciale Rotterdam Schrijft-boek. Als geboren en getogen Rotterdamse besloot ik mee te doen met een geheel op gevoel geschreven gedicht over mijn liefde voor Rotterdam en het Rotterdamse DNA, oftewel: een liefdesbrief aan Rotterdam. Tot begin maart kon er ingeleverd worden, en gisteravond was de prijsuitreiking en werd bekend wie naar huis gingen met de eer van Beste Verhaal van Rotterdam, Populairste Verhaal, Beste Fictie, Beste Non-Fictie, Beste Aanstormend Talent (onder 18) en Beste Gedicht. En… ik heb die laatste prijs in ontvangst mogen nemen. Say what?!

Het proces

Even terug naar het begin. Dat ik mee wilde doen met de wedstrijd, wist ik al vrij snel vrij zeker: ik hou van Rotterdam en dat gevoel is de laatste jaren steeds duidelijker en steeds sterker geworden, maar ik wilde het gevoel an sich ook graag wat meer aandacht geven en een beetje proberen door te dringen tot waaróm ik nou zoveel van mijn stad hou. Ik worstelde een beetje met het format: ik probeerde een soort dystopisch verhaal over een onderdrukt Rotterdam en speelde met het idee van een scène uit mijn roman – die zich afspeelt in Rotterdam – waarin ik de mannelijke hoofdpersoon peinzend  langs wat plekken wilde voeren. Maar uiteindelijk werd het woordkunst: een gedicht. Want de afgelopen zeven maanden hebben voor mij in het teken gestaan van spoken word en poëzie en het vinden van mijn hart in die woordkunst… dus dat moest het gewoon worden.

Gevoel

Waar het door kwam, weet ik niet… maar zoals tegenwoordig wel vaker gebeurt, was er op een avond een heel sterk ‘’ik wil dichten’’-gevoel. En dus ging ik dichten: gewoon eenvoudigweg in de notities-app van mijn iPad en volledig op gevoel. Zoals ik het steeds heb gedaan bij deze teksten: ik begin, en het komt gewoon. Het stroomt gewoon. Alsof ik diep vanbinnen al lang wist wat ik voelde en alleen maar wachtte op het moment om het in woorden te kunnen vatten. Dat is wat ik zo onwijs mooi vind aan woordkunst: het in woorden vatten van iets wat deel uitmaakt van wie je bent, iets wat in je hart leeft en eigenlijk alleen in poëzie te beschrijven is. Het resultaat was mijn Liefdesbrief aan Rotterdam. En meteen wist ik: ja, dit is het, dit is waarom ik zo van mijn stad hou. Dit wordt mijn inzending. Kristalhelder.

En toen?

Na een beetje schaven en schuiven zette ik het dus online op Sweek… en toen begon het wachten. Ik had geen idee hoeveel inzendingen er waren en ik was gewoon enorm trots op het gedicht, ik wist ook dat ik dat echt het voordragen waard vond als de gelegenheid zich zou voordoen, dus dat was al heel tof. Natuurlijk, deels hoopte ik wel op een finaleplek, want publicatie in die bundel… dat zou een droom zijn die uitkwam, en ik was zo trots op mijn werk dat ik mezelf stiekem best een kansje gaf. Maar een paar weken geleden werden de veertig finalisten en de shortlists bekend gemaakt… en toen stond ik daar. Op de shortlist poëzie. En ik dacht… het is me potverdorie gewoon gelukt. Ik zit erbij. Ik zit bij de finalisten. Ik sta op de shortlist. IK WORD GEPUBLICEERD. O mijn god, ik word gepubliceerd!

Ik geloof het niet

Volgens mij had ik daarna een soort ‘’ik geloof het niet’’-gevoel. Maar ook weer wel, want af en toe drong het tot me door: ik word gepubliceerd! Misschien win ik wel! Maar ik word vooral gepubliceerd! Zeker toen ik mijn bio, woonplaats, favoriete hotspots in Rotterdam en favoriete Rotterdamse woorden moest doorgeven… toen werd het behoorlijk echt. Maar alsnog bleef het heel onwerkelijk, misschien ook doordat ik pas tijdens de uitreiking dat boek echt in handen zou hebben… en hoe dichterbij die uitreiking kwam, hoe nerveuzer ik werd. Ik voelde heel oprecht en met heel mijn hart dat publicatie voor mij echt al geweldig en prijs genoeg was, maar tegelijkertijd mocht ik van mezelf best een beetje geloven dat mijn gedicht echt wel zo goed was dat ik best kans maakte om te winnen. Want hé, met trots zijn op jezelf en je werk is niets mis.

De uitreiking

En toen kwam dus het moment, gisteravond: de prijsuitreiking in het Bibliotheektheater in hartje Rotterdam. Vooraf gingen we nog even een hapje eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant – dus met die pre-party zat het alvast wel goed – en bij aankomst bleek al meteen dat een aantal inzendingen van finalisten werden uitgelicht (later bleken dit, heel sneaky, de winnaars te zijn) en daar kwam ik ook in voorbij. En ja, dan slaan de zenuwen wel toe… want stel nou dat ik gewoon écht win? Stel nou dat ik echt daar op dat podium kom te staan? Ik kon niet wachten om de bundel in handen te houden, maar… stel nou dat ik win?!

En dat gebeurde dus

Het was heel overrompelend en overweldigend en bizar en bijzonder en alles tegelijk. De avond werd geopend door een superleuke presentatrice en er werd een impressie gegeven van de inzendingen, en vlak voordat de uitreiking echt begon werd ik uit de zaal gehaald… om backstage te worden gebracht. Van tevoren had ik gemaild dat ik in een rolstoel zit, want tja… je zult maar winnen en dan is het wel handig dat ze daar rekening mee kunnen houden. Dus toen ik achter de coulissen stond en vernam – dankzij de schrijftolk die mee was, godzijdank – dat de eerste prijs die werd uitgereikt Beste Gedicht was… toen wist ik het. Mijn hart ging tekeer en ik had zweethandjes, maar het kón gewoon niet missen (klein beetje jammer dat het verrassingselement er dus af was, maar ach). En ja hoor. Mijn naam werd genoemd. Gevolgd door applaus.

Daar sta je dan

En echt, jongens… dat moment dat ik door iemand van de organisatie het podium op werd gereden, onder luid applaus, met het gevoel ‘’IK HEB GEWOON GEWONNEN’’… dat was echt vet bijzonder. Er ging ook alleen maar wauw wauw wauw door me heen, en dat zei ik dan ook, en echt, het was zo gaaf en overweldigend! Ik ben de beste dichteres van Rotterdam. Het is gewoon gelukt.

En eigenlijk kan ik nu pas wijs worden uit hoe ik me toen voelde: gewoon heel erg trots. Trots dat ik echt iets prachtigs had weten te creëren, echt een gedicht had weten te schrijven waar ik zelf als Rotterdamse gloeiend trots op was, een gedicht dat prachtig weergaf hoe veel ik van de stad hou. Trots dat ik met dat gedicht echt recht heb gedaan aan de stad en haar magie, trots dat ik er andere Rotterdammers mee heb bereikt en geraakt, trots dat het echt een ode en een liefdesbrief is aan de stad en aan mijn liefde voor de stad en aan het Rotterdamse DNA. Gewoon pure trots.

Dat voelde ik ook toen het juryrapport werd afgesloten met wat ons betreft komt het ergens in de stad te hangen (wauw wauw wauw) en toen ik het mocht voordragen (heel knullig vanaf mijn telefoon, want ik had er niet aan gedacht dat het misschien handig was om een printje mee te nemen). Die trots bleef ik voelen toen ik daarna op het podium mocht blijven zitten en de andere winnaars bekend werden gemaakt, met stuk voor stuk bijzondere verhalen die dat gevoel van prachtig Rotterdams erfgoed nog sterker maakten, en die trots voelde ik ten slotte ook toen we met alle winnaars poseerden voor foto’s (wij zijn Rotterdam, wij zijn alles wat niet in een hokje kan) en toen ik daarna eindelijk door mijn bundel mocht bladeren, complimentjes in ontvangst mocht nemen en op een roze wolk naar buiten ging om het te vieren met cocktails aan het water.

Die roze wolk, daar zit ik nu nog steeds op. Het is een soort gevoel van jarig zijn, een trotse roes, een ‘’dit was geweldig en dit pakt niemand me meer af’’-gevoel en ik heb me gewoon nog nooit zo trots gevoeld op mezelf, op mijn schrijfsels, op mijn stad, op alles. Ik geniet nog ontzettend na en het was fantastisch, want ik ben me door dit hele avontuur bewust geworden van hoe Rotterdams ik eigenlijk ben en hoeveel ik van mijn stad hou… en het was absoluut een droom die is uitgekomen.

Ben je nu net als ik onwijs benieuwd naar het boek, met verhalen over de oorlog, de haven, nieuwe Rotterdammers, de tofste Rotterdamse hotspots en het ultieme Rotterdam-gevoel? Koop ‘m bij boekhandel Donner, leen ‘m bij de bieb of bestel ‘m hier via Sweek. Je steunt ook nog eens een prachtig doel, namelijk de bestrijding van laaggeletterdheid in Rotterdam en je kunt dan mijn allereerste publicatie bewonderen! Als dat niet ‘’bloedverziekend gers’’ is…  ik geniet intussen nog heerlijk na!