Wat paardrijden voor mij betekent

Als je mijn dagboek hebt gevolgd en me op Instagram volgt, dan weet je dat het weer naar de manege gaan na de zomervakantie best een dingetje was: ik zou namelijk een nieuwe pony krijgen. Nu weet ik dat het op een gewone manege zo is dat je eigenlijk bijna elke week op een ander paard rijdt (toch?) maar bij ons is dat dus niet zo: vanwege de beperkingen van de ruiters is het belangrijk dat ze op een paard/pony rijden die goed bij hen past, en dat verander je dan niet zo snel. Maar aangezien mijn allerliefste Twanko vlak voor de vakantie met pensioen is gegaan, kon het nu niet anders. En na de eerste kennismaking met mijn nieuwe pony Pinkeltje wilde ik toch wel erg graag dit stukje schrijven over wat het paardrijden nu eigenlijk voor mij betekent.

Paarden

Waar het vandaan komt is nog steeds een raadsel, maar ik hou van paarden. Ik vind het prachtige dieren, ik vind het heerlijk en fascinerend en magisch om in die ogen te kijken en het gevoel te krijgen dat ze me begrijpen, dat ze er voor me zijn en dat ik ze kan vertrouwen. Het is een gevoel van ‘’als jij er voor mij bent, ben ik er voor jou’’ en dat klopt ook wel, want paarden zijn gewoon niet lief als jij niet lief voor hen bent (daarom laat ik mijn berispingen ook liefdevol klinken en zorg ik ervoor dat ik mijn pony nooit echt pijn doe). En ik vind het heerlijk om te rijden, ik hou van de samenwerking tussen mij en het paard waarop ik rijd, ik hou van de band die je echt kunt voelen. Ik hou van het gevoel dat hij luistert, dat hij wil doen wat ik wil, het gevoel van de beweging. Ik hou van het gevoel dat ik bijna vlieg als ik in draf op zijn rug zit en ik hou van het contact, het knuffelen en poetsen en borstelen en het praten en belonen. In de eerste plaats is het paardrijden dus simpelweg iets waar ik van hou en wat ik superfijn vind om te doen.

Beweging

Paardrijden lijkt een sport waarbij je niet heel veel beweegt, maar dat is dus niet waar. Ik gebruik spieren om in evenwicht te blijven, spieren om zo goed mogelijk mee te bewegen met het paard, spieren om hem met mijn benen te laten weten wat ik wil, spieren om zo netjes en stevig mogelijk te blijven zitten… het is dus echt wel beweging. Voor mijn benen is het heel goed omdat het aandrijven vaak flink wat kracht kost en ik geloof dat het door het paardrijden komt dat mijn rug sterker is geworden, waardoor ik geen last meer heb van mijn ingezakte wervels. Daarbij komt nog dat het op- en afstijgen ook een beroep doet op mijn benen en dat is echt heel goed voor mij. ook omdat het me helpt meer trucjes en maniertjes te ontdekken om zelfstandig te zijn.

Even eruit zijn

Ik heb buiten school en stage om weinig dingen buitenshuis en ik vind het dan ook heerlijk om op zaterdag gewoon echt even iets te hebben waardoor ik er even uit ben. Oké, ik geef volmondig toe dat ik niet altijd zin heb om te gaan, maar dat komt dan doordat ik geen zin heb om me in mijn paardrijdkleren te hijsen en op zaterdagochtend bijtijds op te staan en in mijn laarzen rond te klossen en bij thuiskomst helemaal moe ook nog te ‘’moeten’’ douchen of badderen (want dan stink ik naar paard dus dat moet wel, hoewel ik het niet vind stinken haha) maar dat ben ik eigenlijk altijd wel weer vergeten wanneer ik er eenmaal ben. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het is gewoon het weten dat je echt iets hebt. O ja, en dan is het ook nog eens heel fijn om die twee uurtjes op zaterdagochtend dat ik echt van huis ben even niet te hoeven denken aan allerlei stress van school en stage: gewoon even een paar uurtjes rijden en socializen en me niet druk maken om andere dingen. Even weg. Nog fijner is het als we een buitenrit gaan maken: dan krijg ik frisse lucht, zonlicht, plus dan hoef ik niet zo bezig te zijn met het rijden omdat het vooral zitten is. Dan kan ik echt even alles een beetje loslaten en ontstressen.

Sociale contacten

Dit vind ik zelf een hele fijne: dankzij de manege en de geweldige koppelkunsten van mijn instructrice heb ik twee hele goeie vriendinnen gemaakt en eigenlijk klikt het altijd wel met de begeleiders die naast me lopen (voor de veiligheid en voor als het paard even te sterk voor me is). Verder is het ook gewoon heel erg gezellig: het klinkt ironisch, aar ik heb een betere klik met de ouders van de andere groepsleden dan met de ruiters zelf. Dat komt doordat ze eigenlijk allemaal beduidend veel jonger zijn dan ik en omdat er maar weinig momenten zijn waarop je echt contact kunt leggen, terwijl met de ouders kletsen veel makkelijker kan tijdens het rondhangen in de stallen of het wachten op je beurt om op te stijgen in de kantine. Het zijn leuke mensen en dat is gewoon fijn.

Groei

Dit moet ik even een beetje uitleggen denk ik. Op de manege is eigenlijk alles wel aangepast en er wordt van alles gedaan om te zorgen dat we makkelijk kunnen paardrijden, maar zodra we eenmaal opgestegen en aan het rijden zijn, is het een beetje alsof de beperking verdwijnt. Dan zijn we gewoon personen die willen (leren) paardrijden en zo worden we ook behandeld: met berispingen als we iets fout doen en complimenten als we het juist goed doen. Het is een stukje verantwoordelijkheid, want je moet ervoor zorgen dat je het goed doet en dat je paard blij is. Dat heeft er op een bepaalde manier wel voor gezorgd dat ik, ik weet niet, toch wat meer van me af kan bijten. Het heeft me wat meer gefocust gemaakt: gewoon doen wat ik moet doen, op de manier die gegeven is. Niet zeuren, maar doen – zoiets. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het is wel een soort groei, het even niet kijken naar de beperking maar gewoon sporten. Dat is het ‘m vooral denk ik, die mentaliteit alsof je aan het sporten bent zoals elk ander mens. Wat je natuurlijk niet aan het doen bent, maar zo’n gevoel is het.

Wat betekent jouw sport voor jou?