Hoe anders mijn leven eruit zou kunnen zien

Bron beeld: Benjamin Combs | Unsplash

Ik volg een redelijk aantal bloggers met een chronische ziekte. Het is een stukje herkenning en aansluiting om te lezen over de struggles waar zij dagelijks mee te maken hebben, struggles die ook vaak op mijn pad komen. Maar een groot verschil tussen mijn en hun situatie, naast uiteraard het feit dat ze meestal een heel andere ziekte hebben – Lyme bijvoorbeeld – is toch wel dat zij grotendeels aan huis gekluisterd zijn en ik niet. Zij zijn veelal te ziek om naar school te gaan, te studeren of te werken, of slechts op heel onregelmatige basis, terwijl ik bijna elke dag wel de deur uit kan: naar school, stage, de manege of iets anders. Dat doet mij beseffen wat een enorme bofkont ik eigenlijk ben dat dat allemaal lukt, maar het roept ook een vraag op: hoe zou mijn leven eruitzien als ik ook niet naar school zou kunnen?

Niet geheel onwaarschijnlijk

Het is niet geheel onwaarschijnlijk. Er is een moment geweest in de afgelopen jaren dat ik door stress en overbelasting zodanig was ingestort dat mij de vraag werd gesteld of het nog wel verantwoord was om door te gaan met mijn studie. Daarop heb ik een volmondig ja geantwoord, want dit is waar mijn hart ligt, wat ik wil en wat me gelukkig maakt. En sindsdien heb ik ook geen breakdown meer gehad omdat ik nu weet hoe ik die kan voorkomen, omdat ik nu niet meer vergeet dat ik ziek ben en dat dat toch echt invloed heeft op mijn prestaties – en dat het allemaal niet perfect hoeft omdat ik niet perfect ben. Maar nog steeds is het mogelijk dat er een punt zal komenden mijn gezondheid achteruit gaat, want zo onvoorspelbaar is het wel. Er zou een punt kunnen komen dat het te belastend wordt om te studeren, dat het teveel van mijn lichaam vraagt en dat ik het gewoon niet meer trek. Dat ik offers moet maken om nog een kwaliteit van leven te behouden, en die kwaliteit van leven is voor mij zo belangrijk dat ik die offers hoogstwaarschijnlijk wel zou brengen.

Thuis studeren?

Ik vind het best lastig om realistisch na te denken over hoe ik mijn dagen in zou vullen als het echt niet zou lukken om buitenshuis te studeren of stage te lopen. Wat ik wel weet, is dat ik heel graag bezig zou willen blijven, met iets echt nuttigs en iets dat ik echt leuk vind. Een thuisstudie zou dan toch wel voor de hand liggen, want ik zou mijn onderwijsdromen niet zomaar op willen geven. Misschien zou er wel een mogelijkheid zijn om het traject van mijn studie thuis te kunnen voltooien, geheel op mijn eigen tempo en op basis van een paar uurtjes per week. Of misschien zou ik een ander soort thuisstudie doen, van de LOI bijvoorbeeld, of gewoon een cursus. Zodat ik toch die studie kan doen waar ik zo van geniet.

Bloggen en schrijven

Wat ik ook zie bij de chronisch zieke bloggers die ik volg, is dat ze veel bezig zijn met hun blog: dat kunnen ze, dat kost niet te veel moeite of energie en dat kunnen ze op geheel vrijwillige basis en volgens geheel eigen regels doen. Ik denk dat ik mij ook volledig op mijn blog zou willen storten, of breder gezegd gewoon op het schrijven. Gewoon omdat dat iets is wat ik altijd kan doen, iets wat ik altijd wil doen en waar ik altijd van kan genieten: ik zou echt willen blijven schrijven om mijn ei kwijt te blijven kunnen. Ik denk dat ik mijn blog heel erg zou gaan uitbreiden, misschien wel tot een heus online lifestylemagazine voor chronisch zieke mensen, en verder zou ik ook nog heel veel schrijven over onderwijs en voor andere sites, om te zorgen dat ik dat niet zou hoeven missen. Daarnaast zou ik ook heel veel uurtjes doorbrengen met het schrijven aan mijn roman(s), iets waar ik nu nauwelijks aan toe kom maar wat ook een enorme uitlaatklep voor me zou kunnen zijn, een escape.

Heel veel lezen en kijken

Maar ja, uiteindelijk ben je natuurlijk niet zomaar aan huis gekluisterd: dat zou in mijn geval waarschijnlijk zijn omdat ik gewoon onwijs weinig energie zou hebben en me niet echt goed zou voelen. Alsnog zijn er dan dingen die ik altijd kan doen om te ontspannen en me af te leiden, ook als schrijven of bloggen of studeren niet lukt: heel veel fijne boeken lezen en mooie films en leuke series kijken en daar dan weer over schrijven, zodat ik ook mijn boekenblog zou kunnen uitbreiden en ook gewoon de tijd onverspild door zou kunnen komen.

Verder zou ik misschien wel gaan revalideren, als dat zin zou hebben voor mijn diagnostiek, om te kijken of ik zou kunnen aansterken en misschien toch weer naar school zou kunnen gaan. Misschien zou ik me ook wel veel meer bezighouden met happymaking en anderen helpen aan zichzelf te werken en zichzelf gelukkig te maken – misschien ook wel via een site – om mijn levenslust en levenskracht (raar om dat over jezelf te zeggen, maar het is wel zo. In ieder geval zou het er mij om gaan dat ik nog gewoon wat kwaliteit van leven zou kunnen behouden. Uiteindelijk heb ik natuurlijk geen idee hoe het zou lopen, maar ik ga er dan ook vanuit dat het niet zal gaan gebeuren: zolang het goed gaat, gaat het goed en heb ik geen reden om aan te nemen dat het voor een langere termijn slecht zal gaan. Maar wie weet is het, mocht het moment daadwerkelijk aanbreken, fijn zijn dat ik er al over heb gefilosofeerd. Weer zo’n voordeel van een gezonde dosis zelfinzicht.

Hoe zou het voor jou zijn als je aan huis gekluisterd zou zijn?