Waarom Slow Down van Douwe Bob mij heeft geraakt

Het Eurovisie Songfestival: in de tijd van ABBA ging het om de origineelste liedjes en de tofste kostuums, nu gaat het om de aantrekkelijkste artiesten en de politieke gedoetjes. Ik word altijd helemaal gek van de fuzz rondom de deelnemers, de bookmakers en de anticipatie, maar als Nederland het tot de finale weet te schoppen, kijk ik toch wel graag. Zo zat ik aan de buis gekluisterd toen Ilse en Waylon meededen en ook het jaar dat Anouk Birds zong heb ik niet aan me voorbij laten gaan. Vorig jaar heb ik niet gekeken, maar dit jaar wel, want ja… Douwe Bob. Hoewel ik de meeste optredens maar niks en de stemming plus uitslag nog nikseriger vond, heb ik volop meegetwitterd over de knappe mannen met wie we wel een feestje zouden willen bouwen en uiteraard over de kleding. En nu alle buzz voorbij is (en dat vind ik meer dan oké) wil ik toch nog even iets schrijven over Slow Down. Want dat liedje heeft me geraakt – en niet alleen vanwege Douwes charme en stem.

It feels like I’ve been led astray

Kennen we dat gevoel eigenlijk niet allemaal? Dat je de weg een beetje kwijt bent, niet meer zo goed weet wat je wilt of wat je met jezelf aan moet, als je jezelf in de weg lijkt te zitten, als je van alles en nog wat aan het doen bent maar niet meer weet waarvoor? Dat je teveel aan het nadenken bent, teveel strest om onbelangrijke dingen, te snel gaat? Ik ken het in ieder geval wel en ik hérkende me dan ook enorm in de pre-chorus van het liedje. En hé, dat is oké!

Slow down, brother

Rustig aan. Pas op de plaats. Niet teveel stressen, niet teveel nadenken, gewoon even focus… ademhalen… even een stapje terug. Want dat mag! Je hoeft niet alles altijd maar perfect en geweldig te doen, niet alles kan altijd maar in één keer goed gaan, niet alles hoeft supersnel en niet alles komt op jou neer. Rustig aan!

Slow down if you can’t go on

Ik heb er maar al te vaak last van: zo’n periode waarin ik gewoon teveel wil, te veel pieker over hoe ik alles wil en moet doen, mezelf teveel regeltjes op probeer te leggen, het allemaal tegelijk wil doen en daardoor een beetje de focus kwijtraak op wat ik nou eigenlijk écht wil. En dat is vooral wat ik uit het liedje heb gehaald: gewoon lekker een stapje terug doen naar wat goed voelt, naar mijn eigen ding, naar hoe ik de dingen fijn vind. Geen zin in het een of ander? Lekker laten zitten (als het niet iets verplichts is). Te perfectionistisch? Tandje lager. Alles tegelijk willen? Focus! Wat wil je nou eigenlijk? Wat is nou eigenlijk belangrijk, wat voelt goed, wat is fijn? Soms moet je gewoon echt even beseffen hoeveel keurslijven je jezelf eigenlijk opdringt en hoe belangrijk het eigenlijk is om gewoon… te relaxen. Je eigen dingen te doen. Je gevoel te volgen. Rustig aan doen. Even alles in perspectief zetten, even back to basic. En dáárbij stilstaan. Daar is Slow Down een mooie reminder voor geweest, wat mij betreft.

Want weet je? Soms maken we de dingen veel ingewikkelder dan ze hoeven te zijn. En juist dat kan ervoor zorgen dat we led astray raken. Slow down, brother.

Wat vond jij van Douwes liedje?