Waarom het inmiddels best goed gaat met mij

Het is begin april. Twee maanden geleden kreeg ik het flink voor mijn kiezen, kwam er een besef als een mokerslag: het zou niet gaan lukken om een lesbevoegdheid te halen. Ondanks inzet en wilskracht kon ik gewoon niet om mijn beperkingen heen. Ik heb gehuild, me ongelukkig en verdrietig en gefrustreerd gevoeld, ik heb het moeilijk gehad en gewenst dat het allemaal anders was. Ik heb gerouwd en duizenden dagboekwoorden geschreven. Ik heb afleiding gezocht en geprobeerd het naast me neer te leggen, ik heb met tussenpozen de pijn gevoeld. En nog steeds voel ik me af en toe verdrietig en gefrustreerd, misschien zelfs boos op ‘’het leven.’’ Maar de tranen zijn opgedroogd. Het verdriet is gezakt. De pijn is grotendeels weg, de tijd is verstreken, de wond is geheeld.  Ik denk er niet meer voortdurend aan. Ik kan me weer goed voelen, weer zeggen dat het goed gaat.

Gemis

Eigenlijk is het nu vooral nog een gemis: ik mis leerlingen, ik mis collega’s, ik mis het lessen voorbereiden, ik mis de leuke momentjes van interactie, ik mis het yes-gevoel wanneer leerlingen iets snappen, ik mis het voldane gevoel na een fijne les. Ik mis het dat het lesgeven geen deel van mijn leven meer is. Maar tegenover dat gemis staat ook een gevoel van tevredenheid omdat ik veel fijne herinneringen heb aan leerlingen, collega’s, momentjes en successen. Ik zie die leerlingen dan misschien niet meer, maar ik ben wél een deel van hun leven geweest, ik heb wél deel uitgemaakt van een mooie school en met mijn lessen misschien wel een klein soort verschil gemaakt. Ik heb misschien toch kunnen motiveren en inspireren, om een boek te pakken, om te schrijven, om hard te werken, om in mogelijkheden te denken. Dat voelt ontzettend fijn en waardevol en troostrijk.

Groei

Het is iets bitterzoets, natuurlijk: aan de ene kant vind ik het ontzettend jammer dat het zo gelopen is en niet heeft kunnen lukken, maar aan de andere kant heb ik er inmiddels ook vrede mee. Er zijn momenten dat het nog steeds rot voelt, maar dat zijn er niet meer zoveel als in het begin. Want eigenlijk… eigenlijk voel ik me de laatste tijd gewoon goed. Het voelt alsof ik er oprecht sterker door ben geworden, maar ook alsof het met een reden is gebeurd. Ik heb hierdoor ontzettend veel geleerd over mezelf en mijn sterke punten, en inmiddels lukt het me om verder te kijken.

Het mag er zijn

Juist door mezelf de tijd te geven en alles te voelen wat ik maar voelde, ben ik me steeds beter gaan voelen. Juist door mezelf toe te staan te rouwen, lukt het me om ook te genieten en dankbaar te zijn.  Juist door niet gefrustreerd te raken als ik struikelde of viel, lukte het me om daarna weer een voorzichtige nieuwe stap te zetten. En zo is het met elke tegenslag wel: het is zwaar, het is moeilijk, het is pijnlijk en heftig, maar het gaat beter en het komt weer goed. En uiteindelijk… uiteindelijk wordt het een gemis. Een gemis dat zal blijven, maar dat ook juist zorgt dat je die mooie herinneringen niet vergeet. Een gemis dat er mag zijn, omdat het verdriet er ook heeft mogen zijn.

Nieuw begin

Dat gemis zorgde bij mij uiteindelijk voor een nieuw gevoel: een soort nieuwe kracht, een nieuwe frisse blik. Een ik wil verder-gevoel. Een ik ben klaar voor iets nieuws-gevoel. Om nou te zeggen dat het rouw- en verwerkingsproces ‘’klaar’’ was is een beetje overdreven, maar ik voelde wel heel duidelijk dat ik toe was aan een nieuw begin. Dat ik niets liever wilde dan een nieuwe weg bewandelen, nieuwe mogelijkheden verkennen en ontdekken. Dat ik het verdriet graag achter me wilde laten en me op iets nieuws wilde focussen. Iets waarin ik mijn sterke punten verder zou kunnen ontwikkelen. Ik voelde een soort onrust, een prikkelende nieuwsgierigheid om te ontdekken welke mogelijkheden ik nog meer had. Ik wilde niets liever dan iets nieuws proberen.

Zoektocht

Want weet je wat het is? Ik weet eigenlijk één ding heel zeker: ik ben gewoon een docent. Ik wil iets bijdragen aan het onderwijs, ik wil met leerlingen werken en ze verder helpen, ik wil mijn kennis van de Nederlandse taal overdragen. Ik ben gewoon een docent en de hoeveelheid plezier en succes waarmee ik de afgelopen jaren voor de klas heb gestaan, wil ik niet negeren. En ik wil heel graag ontdekken wat voor docent ik dan precies ben en zou kunnen zijn: ik wil uitzoeken welke vorm van lesgeven en begeleiden het beste bij mij past, waar ik tot mijn recht kom. Misschien is het in het afstandsonderwijs of de remedial teaching. Misschien is het wel in het geven van bijles of het ontwerpen van lesmethoden. Misschien is het wel als docentondersteuner of mentor. Dat is wat ik ontzettend graag wil uitzoeken. Er zijn zo onwijs veel mogelijkheden.

Frisse moed

Vandaar ook mijn gevoel van frisse moed: het missen van het lesgeven en het bezig zijn met leerlingen heeft me doen inzien dat ik heel graag op zoek wil naar iets anders, iets waar ik energie van krijg en gelukkig van word en waarin ik kan stralen. Ik weet zeker dat er ergens een perfecte baan op me wacht – want ik weet zeker dat dit allemaal met een reden zo is gelopen. Ik heb er weer zin in. Ik voel me weer goed. Ik heb weer een doel, en ik geniet alleen al van het werken aan dat doel. Er zijn weer lichtpuntjes, mogelijkheden. Ik maak er gewoon het beste van en ik stel me open voor wat er op mijn pad komt. Ik ben er klaar voor.

Voorlopig ben ik nog lekker bezig met mijn studie: ik vind het ontzettend fijn dat ik de kans krijg om nog zoveel mogelijk te leren. Tuurlijk, het zou fijn zijn als we een lesbevoegdheid tevoorschijn konden toveren, maar ik ga gewoon voor een zo mooi mogelijk getuigschrift annex cijferlijst waarmee ik kan laten zien wat ik wél waard ben als docent. En intussen… intussen ben ik ook met iets nieuws bezig. Want als alles volgens plan verloopt, kan ik dankzij een stageplaats in de leerlingbegeleiding en de superfijne hulp vanuit school waarschijnlijk tóch grotendeels het afstudeertraject in, en daar ben ik oneindig blij mee! Er is dan wel een deur dicht gegaan, maar nu blijkt dat er nog tal van ramen zijn die open kunnen. En ook al weet ik niet precies waar ik ga uitkomen, ik geniet van de zoektocht en van wat ik al heb bereikt. Ik heb er weer vertrouwen in en dat voelt onwijs goed.

Hoe gaat het met jullie allemaal?