Er is geen zak aan wanneer het leven doorgaat zonder jou. Soms voel ik me zelfs buitengesloten terwijl het leven doorgaat mét mij.
Simon vs the sequel
Toen Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld uitkwam, was iedereen in de ban van Becky Albertalli, van Oreo’s en Blue en van Simon Spier en zijn coming-out. Becky gaf als het ware het startschot voor meer diversiteit in het YA-genre, voor meer verhalen over niet-witte, niet-heteroseksuele personages. En hoewel ik Simons epos niet zo heel erg bijzonder vond, viel ik absoluut voor de schattigheid en voor het coming out-verhaal. Toen vervolgens De voordelen van onbeantwoorde liefde uitkwam, werd ik daar volledig verliefd op… en mijn verwachtingen voor De eigenzinnigheden van Leah Burke waren dan ook behoorlijk hooggespannen. Maar met één ding had ik geen rekening gehouden: dat Leah me eigenlijk vanaf het begin weinig boeide.
Stel je eens voor dat je Simon bent. Stel je eens voor dat je je dagelijkse dingen doet, in de wetenschap dat er iemand is die je altijd met zich meedraagt. Dat is vast het beste aan verliefd zijn, het gevoel dat je een plekje hebt in iemands hoofd.
Leah Burke: bi en bitchy
Leah Burke is al sinds jaar en dag de beste vriendin van Simon Spier, en dat is niet veranderd nu hij een misselijkmakend perfecte relatie heeft met Bram alias Blue. Maar toch is er iets waardoor Leah zich niet echt meer thuis voelt in hun vriendengroep, en dat ‘’iets’’ draagt de naam Abby Suso. Leah heeft er absoluut geen moeite mee dat ze bi is, maar wanneer haar gevoelens voor Abby – wiens relatie met Nick, gezamenlijke vriend van Leah en Simon, steeds fragieler wordt – steeds heftiger worden, weet ze eigenlijk helemaal niet meer wat ze ermee aan moet. De nieuwe vriend van haar moeder, het naderende afscheid van highschool en haar lage eigenwaarde maken het er allemaal niet beter op. Want is Leah, die de sterren van de hemel drumt en tekent en maling heeft aan haters, eigenlijk wel echt zo stoer? Of is haar bitchy kant niets meer of minder dan een afweermechanisme?
Te eigenzinnig
Ik geloof dat het nogal ingewikkeld is, tussen mij en dit boek. Of nee, ik denk dat het niet aan mij ligt. Of misschien ook wel. De eigenzinnigheden van Leah Burke is misschien gewoon zo’n boek dat ofwel geweldig in de smaak valt, ofwel een enorme afknapper is. En voor mij was het jammer genoeg een afknapper. Of beter gezegd: het was me te eigenzinnig. Niet omdat het slecht is, zeker niet: Becky Albertalli kan volgens mij geen slecht boek schrijven, want daarvoor is haar stijl te fijn en haar humor te hilarisch en zijn haar plots te vermakelijk. En er is genoeg om tof te vinden aan het boek. Maar uiteindelijk was het niet genoeg om het echt een tof boek te vinden – als dat ergens op slaat. En dat komt gewoon door Leah. En door mij. Ik zei toch dat het ingewikkeld was.
Het is gek, want afscheid nemen is iets wat ik rationeel begrijp, maar toch voelt het bijna nooit echt. Daardoor is het lastig om je op de klap voor te bereiden. Ik weet niet hoe ik mensen moet missen wanneer ze nog voor mijn neus staan.
Te veel dynamiek
Oké. Het begon al bij het begin: ik kwam er niet echt in. Het voelde een beetje als een infodump: ook al is het nog helemaal niet lang geleden dat ik Simon las, waren er zoveel namen van mensen die ik zou moeten kennen maar die ik me eigenlijk gewoon niet kon herinneren. Ik heb zelfs in het ebook van Simon opgezocht wie Garrett ook alweer was – en zelfs toen ik dat had gedaan, zei het me eigenlijk nog niets. Bovendien voelde ik me steeds een beetje een outsider: er gebeurde zoveel in de dynamiek tussen Leah, Simon, Nick en Abby en eigenlijk maar zo weinig met en bij Leah zelf dat het allemaal heel oppervlakkig bleef voelen. Ik kwam er niet in, ik voelde het niet. Gewoon niet.
Ik wil het hem toeschreeuwen. Gast, als je me leuk vindt – als je me echt leuk vindt – wees dan jaloers. Wees bezorgd. Wees íets. Als Nick met me aan het flirten was, zou Garrett denken: wooo, concurrentie. Maar omdat het Abby is, betekent het niets. Dan is het alsof het niet telt.
Simon-reprises
Gelukkig werd dat gaandeweg beter en ging ik het verhaal eigenlijk steeds leuker vinden. Dat had niet zozeer te maken met het verhaal zelf – want mán, wat gebeurt er eigenlijk weinig – maar vooral met de reprises van Simon, Nick en Abby: er zitten een paar scènes in waar ik echt enorm om heb moeten lachen en die gewoonweg geweldig waren. Door die stukjes besefte ik ook wat het is met Albertalli’s boeken: ze is, zoals in het voorwoord heel treffend wordt opgemerkt, de koningin van de YA-romcoms. En dat betekent dat haar verhalen heel goed zouden werken als lekker luchtige serie of film – misschien komt het ook daardoor dat ik Love, Simon eigenlijk leuker vond dan het boek! – maar als boek… ja, het is lekker leesvoer. Maar echt interessant vond ik het verhaal niet.
Het slaat natuurlijk nergens op, maar ik heb altijd al zo’n holy shit-moment uit een tienerfilm willen meemaken. Wanneer het magere nerdy meisje in haar rode jurk de trap af komt lopen. Of Hermelien op het kerstbal. Of zelfs Sandy in haar strakke broek aan het einde van Grease. Ik wil dat iedereen versteld staat. Ik wil dat iedereen die ik ooit leuk heb gevonden wou dat ze hun kans niet hadden gemist.
Rijmt niet
Bovendien had ik, zeker in de tweede helft van het boek, nogal wat moeite met het verhaal zelf. Het voelde fout voor mij, eigenlijk alsof het niet klopte met de gebeurtenissen in Simon. Ik weet niet goed waardoor dat komt, want ik vind het normaal top als plots zich ontwikkelen en een andere kant op gaan en me weten te verrassen, maar wat er hier gebeurde tussen Leah en Abby en Abby en Nick… dat voelde eigenlijk fout. Ik weet het niet. Misschien een beetje geforceerd… of gewoon niet overtuigend genoeg. Ik denk dat het ook niet helpt dat ik het idee had dat sommige scènes te traag of juist te snel gingen, waardoor juist de belangrijke momenten niet echt op me overkwamen.
Het is te veel. En ik wil niet aanvaarden dat het in de soep loopt. Ik wil helemaal geen soep. En volgens mij is dat niet te veel gevraagd.
Leah
Maar uiteindelijk is het vooral Leah. Begrijp me niet verkeerd, ik vind haar een tof personage: de manier waarop ze stoer maar toch kwetsbaar is, bitchy maar toch girly, vond ik heel sterk en herkenbaar neergezet en ik vind het tof hoe realistisch Albertalli haar gedachten weergeeft – daar schuilt iets heel origineels in, lekker puur en oprecht. Maar als mens vond ik haar een stuk minder tof. Ze is absoluut geen type met wie ik bevriend zou zijn: ik ergerde me regelmatig aan hoe vermoeiend ze was en hoe moeilijk ze deed en hoe grof ze was. Ze is sterk als personage, dus ik snap haar wel, maar ik vond haar niet leuk. En dat maakte het heel moeilijk om het boek leuk te vinden. Het einde was dan wel weer leuk en fijn en zet de thema’s ook wel in perspectief, maar… nou ja. Het is ingewikkeld. Verder kom ik niet echt.
Stel je eens wat kwetsbaarder op. Ik snap het gewoon echt niet. Waarom zou iemand zo willen leven? Alsof het niet erg genoeg is dat ik altijd op het punt sta om het te begeven.
Conclusie
Het beste aan De eigenzinnigheden van Leah Burke is eigenlijk de Simon & co-reprises die voor schattige hilariteit en hilarische schattigheid zorgen. Vlak de rest van het boek echter niet uit: het is een fijne romcom read die vlot geschreven is en waar je je niet mee hoeft te vervelen. De verhaallijn slingert in een richting die misschien behoorlijk offbeat zal voelen na het eerste boek, maar waarschijnlijk is het puur persoonlijk wat je daarvan vindt. En ook al zal ze niet voor iedereen vriendinmateriaal zijn, Leah Burke is absoluut een sterk personage dat misschien juist laat zien dat bitchy meiden met een chaotisch hoofd óók een voorbeeld zijn van diversiteit. Mogen doe ik haar niet, bewonderen wel – en dat maakt dit tot een heel eigenzinnig boek waar je maar net van moet houden.
Titel: De eigenzinnigheden van Leah Burke (Leah on the Offbeat)
Auteur: Becky Albertalli | bekend van: Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld en De voordelen van onbeantwoorde liefde
Serie: Creekwood #2
Vertaald door: Margot Reesink
Uitgeverij: Blossom Books
Verschenen: mei 2018
Aantal bladzijden: 224
Genre: young adult contemporary
Voor liefhebbers van: Stephanie Perkins
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789463491235
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Ik snap je review helemaal, ik vond dit boek ook niet zo denderend. Ik heb hem overigens wel in het Engels geluisterd, maar dat maakt niet uit. Het Engels was goed te volgen. Ik vind dat Becky een beetje in hetzelfde genre blijft hangen en ik hoop echt dat haar boek met Adam Silvera anders zal zijn. Lijkt me wel, want Adam schrijft heel ander soort boeken. Om eerlijk te zijn vind ik hem de beste van die twee, zijn boeken boeien me meer. Doen me meer. Ik vond Simon leuk, De Voordelen al wat minder en deze ook weer wat minder. Ik mag Leah ook absoluut niet. Nee, dit was een redelijke misser. Ik twijfel dus ook of ik naar YALFu ga, waar zij komt.
Ik snap je review helemaal, ik vond dit boek ook niet zo denderend. Ik heb hem overigens wel in het Engels geluisterd, maar dat maakt niet uit. Het Engels was goed te volgen. Ik vind dat Becky een beetje in hetzelfde genre blijft hangen en ik hoop echt dat haar boek met Adam Silvera anders zal zijn. Lijkt me wel, want Adam schrijft heel ander soort boeken. Om eerlijk te zijn vind ik hem de beste van die twee, zijn boeken boeien me meer. Doen me meer. Ik vond Simon leuk, De Voordelen al wat minder en deze ook weer wat minder. Ik mag Leah ook absoluut niet. Nee, dit was een redelijke misser. Ik twijfel dus ook of ik naar YALFu ga, waar zij komt.