Waarom de boeken van Jenny Valentine mij verrast hebben

De boeken van Jenny Valentine zag ik al regelmatig voorbij komen: in de boekhandel, op boekenblogs, bij Bol.com… het zijn van die titels waarvan je denkt ‘’oh dat wil ik lezen’’ om het vervolgens weer glad te vergeten. Tot ik vlak voor mijn vakantie besloot om beide boeken voor het wel heel schappelijke combinatieprijsje van maar €10 op de kop te tikken. Want met die vrolijke covers en het luttele aantal bladzijden leek het me perfect vakantieleesvoer, zeker voor tijdens de uurtjes in de auto. Ik ging er min of meer zonder verwachtingen in en dat bleek maar weer eens de beste tactiek te zijn, want ik werd enorm aangenaam verrast door Gebroken soep en Op zoek naar Violet Park!

Ik heb het nog niet over mijn broer Jack gehad, wat raar is omdat de meeste mensen mij toen kenden vanwege hem. Overal waar ik kwam, was ‘de zus van Jack’ mijn toegangskaartje. Het was makkelijk. Iedereen hield van Jack. Ik hoefde niets te doen om ze ook van mij te laten houden. Daar was allemaal al voor gezorgd.

Gebroken soep

Rowan heeft het moeilijk thuis: sinds haar broer Jack op reis verongelukte, is haar moeder depressief en is haar vader vertrokken. Zij is degene die probeert haar moeder in leven te houden en voor haar zusje te zorgen, terwijl ook zij rouwt om Jack en een leven wil leiden. Wanneer een even mysterieuze als onbekende jongen haar een foto van Jack geeft die ze nog nooit eerder heeft gezien, gaat Rowan op onderzoek uit naar de herkomst van de foto en naar de waarheid over wie Jack eigenlijk was. Dat ze veel dichter bij de waarheid is dan ze dacht, zou ze nooit kunnen vermoeden – maar kan ze dit er wel bij hebben terwijl thuis bijna alles uit elkaar valt?

Ik keek haar na en dacht wat ik altijd dacht: dat de oude man gevangenzat in het lichaam van de nieuwe, even machteloos als een prinses in de toren, of als een patiënt op de operatietafel bij wie de verdoving niet werkt en die zich niet kan verroeren of roepen of iemand kan waarschuwen. Ze kon alleen maar samen met ons toekijken hoe alles vreselijk in de soep liep.

Ik vind Valentines schrijfstijl en manier van storytelling om een aantal redenen heel bijzonder. Haar schrijfstijl an sich is al heel mooi: het leest lekker weg, maar is ook heel rijk. Ze vertelt haar verhalen aan de hand van herinneringen, filosofieën, moderne sprookjesbeelden, reflecties en details. Juist daardoor laat ze op een heel mooie manier zien wat er om kan gaan in het hoofd van heel normale tieners die minder normale dingen meemaken. Ze laat namelijk ook met bijzonder intieme verhaallijnen zien welke worstelingen, vragen en zwarte bladzijden in iemands leven kunnen voorkomen.

Ik heb erover nagedacht waarom ik het allemaal zelf heb willen regelen en alles gewoon heb verknald, hoe ik het voor elkaar heb gekregen om van het echte leven gebroken soep te maken in plaats van een gewoon ontbijt. Ik zal er wel een reden voor hebben gehad, maar ik ga er niet naar zoeken. Wie zal het zeggen? Soms doe je je ogen open en besef je dat je ze al die tijd dicht hebt gehad. En wat jij dacht dat de wereld was, was alleen de binnenkant van je eigen hoofd.

Gebroken soep is aangrijpend en veel minder luchtig dan ik had verwacht: ik vond het heel heftig hoe oneerlijk de dingen voor Rowan zijn en hoe ze zich daarin probeert te redden, maar het heeft ook iets hoopvols om te zien hoe ze mensen vindt die haar begrijpen en haar helpen om te blijven staan en te groeien. Door de verhaallijn rond Jack en wie hij eigenlijk was komen er bovendien allerlei prachtige en ook pijnlijke thema’s boven: wat het met een gezin doet als een kind overlijdt, hoe een familiedynamiek kan veranderen en beschadigen, hoeveel impact één persoon op anderen kan hebben en hoe het is om te snel te moeten opgroeien.

Het sloeg nergens op. Ik kon niet voorgoed gedag zeggen en dan weer hallo.

Valentine heeft een boek gecreëerd waarin de boodschap is dat nooit álle hoop verloren is: er zijn altijd nog mooie mensen om je heen en soms is er maar iets heel kleins voor nodig om te zorgen dat alles op de één of andere manier toch weer goed komt. Het is intrigerend en interessant door de rijke schrijfstijl, de levensechte personages en de vertederende verhaallijn die toch ook scherpe randjes heeft: een boek dat door je hoofd blijft spoken tussen de bedrijven door én na de laatste passage.

Op zoek naar Violet Park

Lucas weet niet wat hem overkomt wanneer hij bij een taxicentrale een urn met daarin de as van een oude dame vindt. Hij voelt zich er op onverklaarbare wijze toe aangetrokken en neemt deze Violet Park mee om uit te zoeken wie ze is. Lucas, onbegrepen door zijn moeder en vol vragen over de vader die hij nooit heeft gekend maar tegen wie hij wel altijd heeft opgekeken, verzamelt stukje bij beetje aanwijzingen over haar en komt verrassend genoeg zo ook steeds dichterbij zichzelf – en misschien ook wel bij zijn vader, al is het misschien niet op de manier die hij verwacht.

Soms, als ik niet weet welke weg ik zal nemen, bijvoorbeeld naar de bioscoop in Camden, krijg ik het gevoel dat als ik misschien de verkeerde route neem, er iets vreselijks zal gebeuren op een plek waar ik nooit zou zijn terechtgekomen als ik de goeie weg had genomen. Als je op die manier over dingen nadenkt, wordt kiezen echt heel moeilijk omdat ik me altijd afvraag wat er gebeurt met alles wat je besluit niet te kiezen.

Als ik op Goodreads kijk, beschrijven veel lezers een gevoel van opgetrokken wenkbrauwen en ‘’wat is dit voor vreemd iets’’ bij dit boek en dat kan ik me wel voorstellen. Het is namelijk een béétje vreemd en ook niet echt heel realistisch, niet zoals Gebroken soep dat wel is. Maar hoe verder ik kwam, hoe origineler én leuker ik het verhaal eigenlijk vond. Valentine heeft met dit boek al aardig wat punten gescoord omdat het een geloofwaardig jongensperspectief biedt en ook omdat het erg schattig is om eens de klassieke ‘’eerste verliefdheid’’-verhaallijn vanuit zo’n POV te lezen: ook hier heeft ze namelijk goed neergezet wat er leeft in het puberbrein en hoe je op die leeftijd probeert uit te zoeken wie je bent en wat je wilt. Die ontwikkeling zit er ook echt mooi in: je merkt hoe hij verandert en anders gaat denken en dat vond ik heel cool.

Als je erover nadenkt, is het feit dat een persoon dood is geen enkel beletsel om erachter te komen wat voor iemand het was. De helft van de mensen over wie we op school leren is al eeuwen dood. Mensen schrijven hele boeken over William Blake en Hendrik de Achtste en Marilyn Monroe, zonder hen ooit gezien te hebben, en toch klinken ze alsof ze weten waar ze het over hebben. Ik ontmoette Violet na haar dood. Maar het weerhield me er niet van om haar te leren kennen.

Op zoek naar Violet Park is echter, en dat heeft het gemeen met Gebroken soep, gewoon heel interessant. Het gaat over familiebanden en over uitvogelen wie een overleden persoon eigenlijk was, maar het gaat ook over loslaten, opgroeien zonder vader en hem toch op een verheerlijkt voetstuk zetten. Het is een beetje een mysterieverhaal en het ontrafelen van de waarheid en van de manier waarop alles in elkaar grijpt vond ik leuk, zeker als je ziet hoe Lucas zich ontwikkelt door alles wat hij meemaakt en ontdekt. Het is niet zo goed als Gebroken soep, maar eigenlijk ook niet echt minder goed – gewoon op een andere manier goed en net zo memorabel.

Ik bedoel, hoe fijn zouden we het echt vinden als pap morgen opdook en weer deel van het gezin werd? Zou iedereen dat niet een beetje irritant vinden? Alsof er een vreemde in huis was, een nieuwe kamerhuurder. Het zou heel gek zijn. Er moet een moment zijn waarop het onmogelijke waarnaar je verlangt, verandert in het laatste wat je zou willen dat er gebeurde, zonder dat je er iets van merkt.

Conclusie

De boeken van Jenny Valentine zijn absoluut de moeite waard: ze zijn verrassend origineel, aangrijpend en pijnlijk en lang niet zo mierzoet en luchtig als je misschien verwacht. Haar schrijfstijl is rijk, de personages zijn kleurrijk en de verhaallijnen zijn rijk aan mooie wendingen en ontwikkelingen en thema’s. Als haar boeken van die kookpakjes uit de supermarkt zouden zijn, zou er iets op staan in de trant van ‘’rijk aan leeservaring.’’ Aanrader-alert!