Waarom 18 worden tof en toch stom is

Ik vraag me wel eens af of ik mijn tienerjaren (dat klinkt wel heel dramatisch) niet te snel voorbij heb laten vliegen, of ik wel echt genoeg heb genoten van het jong en zorgeloos zijn. Maar weet je wat het is met mij en met waarschijnlijk veel anderen die chronisch ziek zijn? Je bent al heel snel volwassen. Dat kan in je karakter zitten, zoals bij mij vooral het geval is, en dan ben je gewoon van nature al wel heel verantwoordelijk en serieus en zo, maar het kan ook komen door alles wat je meemaakt rondom het ziek zijn en hoe sterk je daardoor (noodgedwongen?) wordt. Maar dan nog: dat is allemaal mentaal. Psychisch. Het is persoonlijkheid, en het heeft in wezen niets te maken met wat er allemaal verandert vanaf het moment dat je ‘’voor de wet’’ volwassen bent, je achttiende verjaardag dus. Want tja, dan ben je zomaar opeens 18. En dan moet je zomaar opeens écht ‘’volwassen’’ (nadrukkelijke aanhalingstekens) worden. Dat is geen kinderspel.

Administratieve rompslomp

Ik ga lekker even eerlijk zijn. Over het algemeen vind ik het prima om volwassen te zijn en er komen ook steeds meer momenten voorbij dat ik echt bij mezelf denk ik sta sterk in mijn schoenen, ik heb het allemaal goed voor elkaar en dat is superfijn. Maar er zijn ook momenten waarop ik stiekem toch wel terug verlang naar de tijd dat ik nog niet wettelijk volwassen was. Als ik me zuchtend en steunend over een berg enveloppen buig bijvoorbeeld: van het CAK, het UWV, de SVB, het Zorgkantoor, noem het allemaal maar op. Als ik weer iets met mijn DigiD moet doen of iets moet uitzoeken of aanvragen of wijzigen of wat dan ook. Als ik door mijn loodzware, kolossale administratiemap blader op zoek naar die ene brief die ik toen en toen heb gehad. Als ik nieuwe brieven in een bureaulade moffel want die ruim ik later nog wel op. Echt waar, daar moet ik af en toe van zuchten, van die administratieve rompslomp.

Ik ben dankbaar dat mijn ouders me heel geduldig en uitgebreid hebben geleerd hoe ik alles moest aanpakken, maar soms loopt mijn hoofd over van al die dingen die er eigenlijk gebéuren met mijn… bestaan, weet je? Heel raar eigenlijk. Maar ja, af en toe verlang ik dan toch wel terug naar de tijd dat mijn vader al die dingen nog regelde zonder dat ik me ook maar ergens druk om hoefde te maken *nostalgische zucht*

Mag ik terug naar het kinderziekenhuis?

Nog zoiets: die overstap naar het volwassen ziekenhuis. Ik heb er al veel vaker over geschreven, maar het blijft iets waar ik vaak met heimwee aan terugdenk. Ik had de pech dat mijn transfer plaatsvond toen het niet zo goed ging met mijn gezondheid, met als gevolg dat je dan eigenlijk helemaal geen vast aanspreekpunt hebt – en dat is echt heel stom, want dan voel je je zwaar verloren. Tel daarbij op dat het maanden heeft geduurd voor ik weer een diëtist had en het was echt een rommeltje. Maar ook de afspraken in het kinderziekenhuis in de periode dat er gezocht werd naar een nieuwe arts… tot twee keer toe hadden ze iemand gevonden, maar die haakte ergens halverwege af. Vanwege een baanswitch of zo, maar humoristisch als wij zijn grappen we graag dat ze geen zin hadden in zo’n ingewikkelde patiënt als ik.

Uiteindelijk ben ik prima tevreden over de artsen die ik nu heb… maar… soms heb ik nog echt wel heimwee naar de kleurige kinderpoli’s, de gezellige afdelingen, de ontiegelijk lieve zusters, de oneindig sympathieke artsen en gewoon dat algehele ‘’het komt goed’’-gevoel waar je als kind zo warm en fuzzy van wordt. En dan is er in vergelijking met het ‘’grote’’ ziekenhuis toch iets wat lijkt te missen…  misschien komt het doordat ze in het kinderziekenhuis wilden zorgen dat het zo goed mogelijk wérd en dat de focus er nu meer op ligt dat het zo goed mogelijk blíjft. Ook wel logisch. Maar ja. Heimwee. Soms.

Toch niet helemaal alleen

Eigenlijk heb ik het hartstikke goed getroffen: af en toe een wanhopige zucht als ik geen zin heb in administratie of een treurige zucht als ik denk aan de warmte van het kinderziekenhuis. Want verder… tja, verder bevalt dat volwassen zijn me eigenlijk wel. Ik vind het best leuk dat mijn handtekening nu belangrijk is, dat ik echt het recht (en zelfs de plicht) heb om mee te beslissen en echt stil te staan bij wat er eigenlijk met mij gebeurt. Dat geeft een fijn gevoel. Maar: ik heb dan ook alle hulp gekregen van mijn ouders, en die krijg ik nog steeds: dat is gewoon heel erg waardevol, want daardoor blijf ik nooit zitten met vragen en hoef ik het nooit helemaal alleen te doen, kan ik altijd vragen of Alwetende Papa even naar dat aanvraagformulier wil kijken en of Raadgevende Mama even haar licht op het een of ander kan laten schijnen. En dat is ook hartstikke fijn.

18 & zo

Juist daarom vind ik het ook zo belangrijk dat andere jongeren die chronisch ziek of anderszins beperkt zijn, ook de hulp krijgen om dat pad naar ‘’echte’’ volwassenheid vanaf hun achttiende goed te kunnen bewandelen. Ik woon nog thuis en heb met heel veel wettelijke dingen bijvoorbeeld niet te maken, maar ook qua huisvesting en geld verandert er een hoop als je achttien wordt: je moet echt op eigen benen staan ineens, en dat terwijl je persoonlijkheid en je brein nog niet eens uitontwikkeld zijn. Juist daarom vind ik het 18&ZO-project van Hoezo Anders – waar ik zelf ook regelmatig voor schrijf – zo positief: zij zorgen voor duidelijkheid over al die veranderingen en willen via een vragenlijst samen met jongeren zelf zorgen voor die o zo belangrijke begeleiding. Vind ik top! Want echt, we zouden met z’n allen wel wat meer stil mogen staan bij wat er eigenlijk allemaal van je verwacht wordt vanaf je achttiende en dat dat helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Vond jij alle omschakelingen lastig toen je 18 werd?