Wat WhatsApp en de teamspirit van het HBO voor mij hebben gedaan

Ik weet nog heel goed dat we op de middelbare school eigenlijk nooit dingen in groepjes of tweetallen hoefden te doen. Ik heb één keer een werkstuk gemaakt met een klasgenoot en één keer een praktische opdracht met een vriendin samen uitgevoerd. Er was altijd wel de mogelijkheid om je profielwerkstuk of betoog of wat dan ook met z’n tweeën te doen, maar dat hoefde nooit – en ik als perfectionistische eenling deed het dan het liefste alleen. Hoewel ik van tevoren wist dat dit anders zou zijn op het HBO, was het toch wel even slikken toen bleek dat er zoveel opdrachten en presentaties uitgevoerd moesten worden in duo’s of groepen. Aanvankelijk vond ik dat helemaal niks, maar nu begin ik het steeds gemakkelijker, gewoner en zelfs leuker te vinden.

Ik merkte het al meteen op de eerste schooldag, toen we bij de eerste colleges al meteen kleine opdrachtjes in tweetalletjes of groepjes van 3 moesten uitvoeren. Een gezamenlijk antwoord bedenken op een vraag, kenmerken van het één of ander op een rijtje zetten, een voorbeeld van een bepaald iets verzinnen volgens een bepaald kenmerk, dat soort dingen. Dat vond ik nog wel gaan, want gelukkig zijn mijn klasgenoten mensen met wie ik het goed kan vinden omdat we ongeveer op hetzelfde niveau zitten qua interesses en capaciteiten. Maar al snel bleek dat we ook echt grote opdrachten moesten uitvoeren in groepen, onderzoeksopdrachten. Zo moesten we voor taalkunde met een groepje onderzoek doen naar NT2-onderwijs, bij jeugdliteratuur een groepje vormen voor een leesvoorkeurenonderzoek, bij spelling een groepje vormen om een bepaalde spellinsgregel te gaan presenteren en uitleggen aan de klas en bij vakdidactiek in tweetallen een les gaan geven. Dat is toch aanvankelijk best wel eng, want ik ben iemand die graag alleen werkt om te zorgen dat alles tot in de puntjes goedkomt, iemand die er niet van houdt afhankelijk te zijn van anderen voor de kwaliteit van het werk. Maar ja, ik ontkwam er niet aan, zo werkt het nu eenmaal op het HBO – en ik zou wel een watje zijn als ik me daardoor ervan liet weerhouden om die superleuke opleiding te doen.

Nu ik aan het tweede collegeblok ben begonnen, kan ik zeggen dat dit samenwerken, de teamspirit waar het HBO zo van houdt, helemaal niet zo moeilijk of vervelend is als ik had verwacht. Het is eigenlijk best leuk, en het is, zo heb ik ontdekt, heel goed voor me. Ik ben nooit iemand geweest met superveel vrienden, heb ik ook nooit behoefte aan gehad: ik voel me het gelukkigst als ik alleen ben en mijn eigen dingen kan doen. Op de middelbare school had ik nooit echt een hele groep om me heen, meestal gewoon een paar mensen met wie ik het goed kon vinden en buiten school nog wat anderen met wie ik vooral via internet contact had. Echt sociaal ben ik nooit geweest, en dat vond ik ook nooit erg. Maar nu ik zoveel met mijn klasgenoten te maken heb, merk ik dat het eigenlijk ook heel leuk is om veel contact te maken met anderen. Ik leer mijn klas supergoed kennen door zoveel met ze samen te moeten werken, vooral doordat we steeds andere groepjes vormen (al zijn er wel veel die bij elkaar blijven klieken, maar ik probeer wel zoveel mogelijk verandering aan te brengen). Ik ben ook altijd best wel verlegen geweest in sociale contacten, wat ook te maken heeft met mijn gehoorprobleem, en doordat ik nu zoveel moet praten met mensen die ik (nog) niet bijster goed ken, kweek ik veel meer zelfvertrouwen en doordat ze allemaal heel erg hun best doen om me te helpen, is dat ook heel gemakkelijk. Het feit dat we allemaal ongeveer hetzelfde niveau hebben, maakt het samenwerken ook makkelijk en als je dan ook nog eens het compliment krijgt dat je zo goed leiding geeft – dit gebeurde toen ik bij het project voor taalkunde de rol van teamleider op me had genomen – dan is dat toch wel heel erg leuk.

Toch is het best lastig. Buiten school afspreken om overleg te plegen is voor mij niet zo vanzelfsprekend, net als meegaan naar de plek waar we (een deel van) het onderzoek moeten uitvoeren, zoals een school waarop we leerlingen moeten interviewen. Gelukkig zijn ze dan wel heel begripvol en vinden ze het niet erg, maar ik baal er dan wel eens van dat ik niet helemaal kan meewerken zoals ik zou willen. Daar staat dan wel weer tegenover dat het me, ondanks mijn gehoor, toch heel goed lukt om bij te blijven met alles wat er binnen de groep gebeurt of moet gebeuren… dankzij de lumineuze uitvinding van WhatsApp! Je roept een groep in het leven voor het project, voegt iedereen toe die eraan bijdraagt en hop, overleggen maar. Handiger kan niet! Gelukkig maar, want als alle overleg telefonisch had gemoeten, had ik niet geweten hoe dat af zou lopen…

Dus, HBO, bedankt dat je samenwerken zo belangrijk vindt, dat je me uit mijn comfortzone hebt getrokken en me hebt laten zien dat het helemaal niet zo moeilijk is om samen te werken en nieuwe vrienden te maken. Bedankt dat je me zelfverzekerder hebt gemaakt!