Waar mijn hart vol van is | Elk stapje is er ééntje

Het is woensdag, 27 maart, kwart voor één ’s middags. Een week na de verkiezingen voor de Provinciale Staten – met op zijn zachtst gezegd een bijzondere uitslag. De dag dat de live action-remake van de Disney Classic Dumbo in première gaat. De laatste woensdag van de maand, want volgende week is het alweer april. Dit weekend gaat de klok alweer een uur vooruit, het weer begint heel voorzichtig wat zonniger te worden en de eerste vakanties worden al geboekt of zijn zelfs al voorbij. Ik geniet in mijn chilloutfit – fleecebroek, sweatshirt met‘’hello weekend’’ erop en mijn haar in een lekker hoog, rommelig knotje – van mijn eerste kop thee en van mijn playlist met muziek van nederpop-artiest Teske, die ik komend weekend live ga zien in Paradiso Noord, en ik besluit sinds lange tijd weer eens in het toetsenbord te klimmen voor een persoonlijke update.

Radiostilte

Ik vind dit soort ‘’hoi ik leef nog en dit is hoe ik nu leef’’-stukjes altijd heel lastig,… want waar begin ik? Er is de laatste tijd nogal een knipperlichtradiostilte – nieuw woord – gaande op mijn blog: steeds als ik eventjes  het geluk lijk te hebben dat zowel tijd als fut om te schrijven én te publiceren me in de schoot worden geworpen, haalt Het Leven me binnen de kortste keren weer in en zakt het allemaal weer een beetje weg. De bloglust is nooit ver weg, maar mijn hoofd is op zoveel plekken tegelijk en ik doe zoveel dingen en mijn prioriteitenlijstjes veranderen zo vaak dat mijn lijf soms keihard op de rem trapt. En dat vind ik prima. Als mijn avonden met marathons van films en van Dr. Quinn, Grey’s Anatomy, New Amsterdam en The Resident en de middagen gevuld met mijn favoriete timemanagement-, match 3- en visual-storytellinggames de balans er een beetje in houden, teken ik ervoor. Die lijst van 26 films die ik nu al dit jaar heb gezien is ook wat waard.

Inschikken

Bovendien wordt mijn leven op het moment zo gedomineerd door studietaken die hun tol eisen voor mijn energie dat ik me ook een beetje heb moeten inschikken: dat bloggen komt wel wanneer het komt. Eigenlijk ben ik allang blij dat de schrijflust me nog niet vergaan is: de ene week staat mijn Evernote vol met ‘’drafts’’ van artikelen en de week erop is mijn bureau een bende omdat ik een handvol boekfoto’s wil maken voor bij de recensies die ik nog wil schrijven. In januari werden de kriebels voor het beginnen met schrijven voor het online millennial-lifestylemagazine dat ik in de toekomst zou willen opzetten zo sterk dat ik besloot het gewoon te doen en in februari ontdekte ik dat Medium een heel erg tof platform is voor mijn meer essayachtige, diepgaandere longreads – en daar stroomde mijn motivatie zo duidelijk naartoe dat ik daar volop aan het schrijven ben geslagen, en dat hebben mijn persoonlijke- en boekenblog een beetje moeten ontgelden. Ach ja, inspiratie kruipt waar het niet gaan kan… ets met persoonlijke ontwikkeling. Ik vind het heerlijk, en ik vind het ook heerlijk dat na weken van niet schrijven er af en toe zomaar ineens weer een scene van vijf bladzijden van mijn roman op papier staat. 

Andere hersendelen

Dat is namelijk precies waar ik na een lange dag of week studeren behoefte aan heb: even andere delen van mijn hersenen gebruiken, even die ideeën over de actualiteit of inzichten uit artikelen en studieboeken over onderwijs vertalen naar… naar een bladzijde uit mijn vocabulaire. Maakt niet uit of dat dan over een Ministerie voor Gehandicaptenzaken, het nieuwe album van Ariana Grande of het uitsterven van de studie Nederlands gaat. En misschien komt het daardoor of is het gewoon een kwestie van hoe de dingen lopen, maar af en toe trekt er iets heel anders aan me – en dat eindigt dan in een stukje voor mijn boekenblog over Engelse boeken die ik vertaald zou willen zien of in deze persoonlijke update.

Leven

Maar gelukkig is er ook nog zoiets als het Echte Leven, en dat Echte Leven trekt me soms achter mijn bureau en uit mijn kamer vandaan en stuurt me de Echte Wereld in. Naar de bioscoop of uit lunchen – of cupcakes eten – met het beste vriendinnetje, naar de roes van keihard meezingen en samen iemand helemaal geweldig vinden tijdens concerten van countryartiest Charles Esten in de Melkweg en nederpop-zangeres MAAN in de Maassilo, naar een feministische open mic-avond als performer, naar een spelletjesavond met zus- en zwagerlief en de familie van zwagerlief, uit eten, naar de manege, naar het verjaardagsfeest van het beste vriendinnetje, naar de bekendmaking van de nieuwe stadsdichter, naar oma… en soms betekent het Echte Leven gewoon zoiets simpels als de grote schoonmaak (inclusief een nieuwe boekenkast) of een filmmarathon.

Studie

En hè, natuurlijk behoort al dat studeren net zo goed tot het Echte Leven. Maar eigenlijk is dat vooral een hele constante factor die veel van me vergt en die ik af en toe even uit mijn systeem moet verjagen. Tegelijkertijd merk ik ook echt wel dat er een stijgende lijn in zit: zo leverde ik in februari het opdrachtendossier van mijn laatste keuzevak in en kreeg ik daar in diezelfde maand een dikke tien voor (say WHAT?!) en ben ik momenteel bezig met de laatste opdrachten van mijn minorspecialisatie. Ik wacht ook al een paar weken op feedback over een nieuwe versie van een scriptiehoofdstuk, nadat ik de feedback kreeg dat het vooral nog erg breed was en dat ik wat meer moet gaan richten – maar dat wachten geeft me ook weer de gelegenheid om even volledig te focussen op de minor als laatste onderdeel. En ja… eigenlijk gaat dat goed. Het is vermoeiend, vooral als ik hoofdstuk na hoofdstuk en artikel na artikel moet bestuderen… maar het is ook nog steeds interessant. Het is veel – en soms zelfs meer dan ik in gedachten had, en dat is minder leuk. Maar het gaat goed.

Stapjes

Het gaat goed, want zolang ik kan zeggen dat ik steeds stapjes aan het zetten ben die naar dat grote geheel leiden, komt het wel – ook al heeft het misschien wat meer tijd nodig en ben ik misschien pas na de zomer klaar. Zoals ik laatst een keer thuis zei: ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik echt niet harder zou kunnen werken dan ik op dit moment doe en dat ik juist ook enorm mijn best doe om naar mijn lichaam te blijven luisteren.  En ja… op sommige dagen werkt het allemaal even wat minder goed en er zijn ook dagen dat ik er een beetje klaar mee ben. Maar elk stapje is er eentje. Elke stap is er één. En niet alle stapjes hoeven naar het grote geheel te leiden: soms is er een aantal kleine stapjes nodig om een grote stap te kunnen zetten waarmee iets wordt afgerond. Mijn grote stappen bestaan uit kleine stapjes.

Hoofdstuk

Dus ja, eigenlijk? Eigenlijk gaat het best goed. Ik doe mijn ding. Ik schrijf en lees en kijk en rust. Ik zet stapjes. Ik doe leuke dingen en heb andere leuke dingen om naar uit te kijken en af en toe heb ik het wel een beetje gehad, maar dat zijn ook maar momentjes. Hard werken is namelijk, net zoals vrij zijn van werk, ook echt wel iets om van te genieten en dat doe ik dan ook volop. En straks, over een aantal maandjes, is het klaar en doet het er gewoon niet meer toe hoe lang het geduurd heeft. Dan hebben al die stapjes en stappen geleid tot een nieuw hoofdstuk. Ik geniet dus ook nog maar even van het huidige vertrouwde hoofdstuk voordat ik in het diepe van het nieuwe spring.

 Hoe gaat het met jullie?