Ik voel mij geen schrijver (meer)

Bron beeld: Picjumbo

Schrijven. Ik doe het al sinds mijn kindertijd: mijn eerste verhaaltjes, prille fanficties van Disney en Saved by the Bell, schreef ik toen ik een jaar of acht was. Mijn eerste lange verhaal, over een paardendiefstal, ook ergens rond die leeftijd. Daarna een langer verhaal over een prins die van huis wegloopt en allerlei fantasiedingen tegenkomt op zijn zwerftocht. Ergens rond mijn twaalfde begon ik met mijn eerste serieuze boek, over een Italiaans meisje dat ontdekt dat ze een heks is, met veel invloeden uit Charmed en Harry Potter. Rond mijn vijftiende schreef ik nauwelijks meer korte verhalen, maar werkte ik aan twee nieuwe boeken : een chicklit over een Queen Bee in Beverly Hills (veel Gossip Girl en 9O21O) en een historische roman over een kroonprins die een echtgenote moet zoeken. De chicklit heb ik afgemaakt, de historische roman is uiteindelijk vervangen door degene waar ik nu aan werk. Maar… ik merk sinds een aantal maanden dat ik veel minder schrijfdrang heb. En dat beangstigt me eerlijk gezegd een beetje.

Andere prioriteiten

Op zich is het niet zo vreemd dat ik een poosje niet schrijf: dat gebeurt regelmatig, als ik gewoon andere dingen aan mijn hoofd heb. De afgelopen maanden (26 april heb ik voor het laatst geschreven) was school gewoon belangrijker, en mijn blog kwam op de tweede plaats. Dit is ook precies de reden dat ik mezelf vooralsnog als een hobbyschrijver beschouw; ik vind veel te veel andere dingen leuk om me nu al fulltime aan het schrijven te wijden. Daarom doe ik ook niet mee met schrijfwedstrijden, aangezien daar vaak een uitgeefcontract aan verbonden is en ik er nog niet klaar voor ben om het schrijven als verplichting en verantwoordelijkheid aan te gaan. ik wil schrijven omdat het mijn passie is, maar (nog) niet omdat het móet.

Nu ik vakantie heb, was ik vast van plan om weer te gaan schrijven. Vorige week had ik het al over Camp Nanowrimo waar ik aan mee wilde gaan doen en dat ik wilde proberen om elke dag te schrijven zodat ik mijn historische roman over niet al te lange tijd zou kunnen afronden. Een week later heb ik nog geen woord getypt en zelfs mijn research nog niet omgezet in scènes. Het staat in mijn Todoist-lijstje, zeker weten… maar het komt er niet van.

Schrijven op een andere manier

Ik kom wel eens een quote tegen die zegt: als je niet toekomt aan je passie, is het dan je passie nog wel? Ik zit een beetje in de ontkenningsfase wat dit betreft en sowieso vind ik het niet echt gelden, want er zijn tal van redenen die je kunt hebben voor tijdgebrek of het stellen van andere prioriteiten. Zo kan ik ook best schrijven in een periode dat ik het druk heb met school, want als ik besluit om zes uur naar bed te gaan en te lezen, kan ik ook besluiten om in bed te schrijven. Maar een passie kost bijna altijd ook energie, en die heb ik vaak gewoon niet. Dus dan doe ik het niet.

Toch knaagt het wel een klein beetje. Want ook nu zijn er weer andere prioriteiten, namelijk mijn blog en nieuwe projecten. Ik wil lekker veel artikelen schrijven voor Vivians Vocabulaire omdat er allerlei ideeën in de kalender staan, ik wil schrijven voor Happiness in the Making omdat ik wil zorgen dat dat weer gaat lopen en ik wil artikelen schrijven voor The Book Review en Docente in de Dop zodat er genoeg gepland staat als de sites openen. Daarbij heb ik eigenlijk ontdekt dat ik nog wel schrijf, maar gewoon op een andere manier. Het heeft me flink wat tijd gekost om te accepteren dat schrijven niet alleen draait om proza, maar dat het gewoon… ja, wat eigenlijk? Schrijven is schrijven. Hoe definieer je dat? Ik grijp maar even terug op mijn motto: waar mijn hart vol van is, stroomt mijn toetsenbord van over. Ik schrijf over waar mijn hart vol van is. Schrijven is uiting geven aan wat er in je binnenste speelt, aan wat je drijft, wat er broeit en zindert in je hoofd en hart. Schrijven is uiting geven aan wie je bent en waar je voor staat, en het maakt niet uit in welke vorm.

Schrijven versus bloggen

De reden dat ik schrijven altijd zo fijn heb gevonden, is omdat het me helpt te ontsnappen, me helpt om andere levens te leiden en in een andere tijd te kruipen, om avonturen te beleven en de wereld te verkennen. Met bloggen ben ik gestart om mijzelf te kunnen uiten, om me te kunnen laten zien en me te kunnen bewijzen, om te tonen wie ik ben buiten mijn ziekte en buiten mijn beperkingen. En als ik heel eerlijk ben… is het bloggen belangrijker voor me geworden dan het schrijven. Ik hoef niet meer zo nodig te ontsnappen of avonturen te beleven: ik ben namelijk dol op mijn leven en op alles wat ik doe en ik vind het heerlijk om juist daarover te schrijven. Ik heb gewoon veel meer plezier in het bloggen dan in het schrijven.

Dat betekent niet dat ik wil stoppen met schrijven: ik weet namelijk dat ik er talent voor heb (zonder arrogantie) en ik vind het ook gewoon hartstikke leuk: het is echt nog wel mijn passie. Maar ik denk dat het voor mij vooral belangrijk is om te accepteren dat schrijven niet betekent dat ik me met mijn historische roman bezig moet houden. Schrijven betekent ook: artikelen schrijven voor mijn blog over hoe ik in het leven sta, boekrecensies en literaire beschouwingen schrijven voor The Book Review en artikelen schrijven over geluk, zelfhulp en onderwijs voor Happiness in the Making en Docente in de Dop.

Wanneer ben je een schrijver?

Ik zag eerlijk gezegd een beetje op tegen het schrijven van dit artikel omdat ik, zoals de titel al zegt, me niet meer echt een schrijver voelde en steeds geen zin had (heb) om met mijn historische roman aan het werk te gaan. Daar voelde ik me schuldig over. Stom natuurlijk, want schrijven is iets van jezelf en je moet gewon zelf bepalen hoe je dat doet. Ik denk dat de ene schrijver echt niet méér schrijver is dan de ander: waar het om gaat is dat je gelukkig wordt van dat wat je schrijft. Ik ben een schrijver omdat ik me met hart en ziel stort op het verwoorden van wat er in me omgaat en het heerlijk vind om daarmee bezig te zijn. En weet je wat nog het mooiste is? Ik ben geen schrijver die fictie schrijft, ik ben geen schrijver die zich specialiseert in artikelen over onderwijs, geluk, boeken of persoonlijke perikelen. Ik ben zelfs niet per se een blogger. Dat ben ik allemaal niet. Wat ik wel ben? Een schrijver. Punt.

O ja, en die historische roman? Dat komt vanzelf weer. De passie waarmee ik die schrijf, verdwijnt niet: mijn passie voor het schrijven van artikelen is nu alleen even wat prominenter aanwezig.

En dat heb ik allemaal beseft door het schrijven van deze post. Bewijst maar weer hoe krachtig een blog is!

Beschouw jij jezelf als een schrijver of een blogger?