TV time | 5 goeie series om te bingewatchen

Wie denkt dat september-oktober de enige periode is waarin nieuwe tv-series en nieuwe serieseizoenen hun première beleven, heeft het mis: juist de eerste maanden van het nieuwe jaar, als de feestdagen achter de rug zijn en de dagen én nachten flink wat kouder worden, vormen de periode waarin de tv-gids barstensvol nieuwe en aanlokkelijke programma’s zit. Naast gloednieuwe afleveringen van series als Grey’s Anatomy, DREAMSCHOOL, Vier Handen op Eén Buik en This is Us (mijn persoonlijke favorieten) heb ik er dus ook wat nieuwe bingeseries bij gekregen waar ik elke week weer reikhalzend naar uitkijk en die ik maar wat graag aan jullie voorstel! Want series zijn sowieso al tof, en góeie series natuurlijk nog veel toffer.

Scream Queens (2015-2016)

Deze serie, gemaakt door Glee-producer Ryan Murphy (ook het brein achter American Horror Story) werd in 2015 en 2016 gedurende twee seizoenen uitgezonden op FOX en is afgelopen najaar ook in Nederland uitgezonden. Dat wil zeggen: het eerste seizoen en de eerste twee afleveringen van seizoen 2 zijn uitgezonden voordat FOX Nederland besloot de stekker eruit te trekken wegens tegenvallende kijkcijfers. Jammer? Niet echt… want seizoen 2 viel bitter tegen en ik was eerlijk gezegd toch al van plan om af te haken.

Scream Queens is belachelijk slecht en daardoor belachelijk goed – al had ik niet gedacht dat ik dat predicaat ooit voor een serie zou gebruiken. Het is ongelooflijk satirisch: de doden vallen bij bosjes, het bloed en de lichaamsdelen vliegen in het rond, het gegil is oorverdovend en de hele verhaallijn slaat echt compleet nergens op – en toch is het vreselijk verslavend. De serie is gemaakt als eerbetoon aan klassieke horrorfilms als Psycho, Scream en nou ja, nog meer van dat. Het verhaal? Oké, let op: op een universiteitscampus loopt een als rode duivel verklede seriemoordenaar rond die het gemunt heeft op mensen die betrokken zijn bij de studentenvereniging (sorority) Kappa Kappa Tau. Een vereniging die decaan Munsch maar al te graag wil opdoeken, en die alles te maken heeft met een moordmysterie van twintig jaar geleden. De grote vraag: wie is de Red Devil en wie wordt het volgende slachtoffer?

Wat de serie zo heerlijk maakt om te kijken? Een paar dingen. Ten eerste de cast: Lea Michele (Glee), Emma Roberts (American Horror Story), Abigail Breslin (Definitely, Maybe, My Sister’s Keeper), Billie Lourd (American Horror Story, Star Wars) en Jamie Lee Curtis (Halloween), maar ook alle andere castleden zijn zó onwijs goed in het neerzetten van hun stuk voor stuk verknipte maar o zo kleurrijke personages en dat maakt het alleen al fantastisch om naar te kijken. Tel daarbij de verrassend interessante en onvoorspelbare verhaallijn op, voeg er een snufje mooie huizen, geweldige garderobes en flink wat Queen Bitch-intriges aan toe en meng het met de satire, de horror die nét niet eng is en de humor die op het randje balanceert van fout en fantastisch en je hebt een formule van briljante belachelijkheid.

Scream Queens is vooral een serie waarbij je absoluut niet te hard moet willen nadenken, want oké: de plotholes zijn niet van de lucht en het tweede seizoen jumps the shark wat betreft belachelijkheid (en daarbij mist de briljante saus). Maar het is absoluut awesome om het mysterie uit te puzzelen, de klassieke horrorscènes te zien en de doden te zien vallen, en de personages zijn geweldig. Echt, het zal je verrassen hoe snel je eraan verslaafd raakt. Overigens ook prima kijkvoer als je, net als ik, niet van horror houdt, want het is te belachelijk om eng te zijn.

Victoria (2016 – )

Sinds januari zendt NPO het tweede seizoen van e kostuumdramaserie Victoria uit, en mán, wat hou ik hiervan. Het eerste seizoen, over de jonge Engelse koningin Victoria, vond ik al prachtig, maar de tweede serie is zo mogelijk misschien nog wel mooier. Terwijl het eerste seizoen vooral liet zien hoe Victoria haar weg zoekt naar de troon en naar het respect van haar volk en naar de ware liefde, slaat het tweede seizoen een nieuwe, scherpere weg in waarbij ze worstelt met het moederschap en het huwelijk, terwijl ze ook nog eens de strubbelingen onder haar volk, oude en nieuwe bondgenootschappen en veranderingen in haar regering aan haar hoofd heeft.

De serie, met ongeveer 10 afleveringen van elk een uur, is zo mooi omdat het precies doet wat een historische dramaserie zou moeten doen: je een beeld geven van de geschiedenis dat tegemoet komt aan wat je graag wilt zien, maar ook waarheidsgetrouw is. We krijgen volop te zien hoe sterk en scherpzinnig Victoria als jonge vrouw was, hoe ze zich absoluut niet liet betuttelen en echt stond voor haar eigen keuzes en haar eigen waarden, en dat sterke karakter weet actrice Jenna Coleman (bekend van Doctor Who) keigoed neer te zetten. Tegelijkertijd zie je een vrouw die, in de veiligheid en bescherming van haar privévertrekken, liefheeft, ruziet, rouwt, bang en onzeker is en onder het toeziend oog van publiek en politiek gebukt gaat onder het juk van vuile spelletjes,  intriges en complotten. Het laat Victoria zien als moeder, echtgenote, koningin… en vrouw.

Natuurlijk is er nog meer moois te zien in de serie: de sets en kostuums zijn verbluffend, de andere acteurs zijn overtuigend – vooral Tom Hughes als Victoria’s droomman prins Albert – en de verhaallijnen geven een mooi tijdbeeld. Maar uiteindelijk is het toch vooral Colemans Victoria die de show steelt en ervoor zorgt dat je aflevering na aflevering aan de buis gekluisterd zit. Na The Tudors is Victoria een serie die de vorsten van weleer niet alleen een gezicht, maar ook gevoelens en gedachten geeft en die de geschiedenis zo dichtbij brengt dat we er naar hartenlust van kunnen genieten.

Te zien: terug te kijken via NPOPlus.

The Good Doctor (2017 – )

Veelbelovende nieuwkomer-alert! Toen ik een review van The Good Doctor las op Reviews and Roses, met de aankondiging erbij dat deze door RTL4 zou worden uitgezonden, wist ik niet hoe snel ik mijn mediabox moest instellen voor opname. Deze Amerikaanse serie met Bates Motel-ster Freddie Highmore in de hoofdrol van de autistische chirurg-in-opleiding Shaun Murphy is enorm goed ontvangen in de VS en vooralsnog lijkt het zeer waarschijnlijk dat er een tweede seizoen komt. En ook ik was na één aflevering al verkocht: een nieuwe ziekenhuisserie ontdekken is altijd fijn, en The Good Doctor is nu al een nieuwe favoriet.

Zoals gezegd gaat de serie over twintiger Shaun, die autistisch is maar desondanks zijn zinnen heeft gezet op een carrière als arts. Of misschien juist wel dankzij, want zijn autisme betekent niet alleen dat Shaun een fotografisch geheugen heeft, maar ook dat hij binnen een milliseconde door heeft wat er met een patiënt aan de hand is, wat er in het lichaam gebeurt en wat er gedaan moet worden – hoe onorthodox of gevaarlijk het ook is. Maar hoe waardevol is zijn vernuftige inzicht als hij maar nauwelijks in staat is om empathie op te brengen voor patiënten, te communiceren met collega’s of instructies op te volgen?

Op moment van schrijven zijn er nog maar een paar afleveringen uitgezonden op RTL4, maar mensenlief, het is zó goed. De hele serie is eigenlijk een soort puzzel, en dat maakt het gaaf. Elke aflevering ontdek je namelijk een stukje beter hoe Shauns autisme werkt, hoe het hem beperkt en welke voordelen het hem juist geeft, en dat levert geweldige scènes op waarin hij zich totaal niets aantrekt van sociale conventies of zich bewijst als een briljant arts. Tegelijkertijd ontdek je stukje bij beetje wat er in Shauns jeugd is gebeurd – en dat is geen mooi plaatje – en hoe hij de protegé is geworden van de ziekenhuisdirecteur. Hoewel de staf van het ziekenhuis wat minder boeiend is en alle aandacht toch wel uitgaat naar Highmores dr. Murphy, is het mooi om te zien hoe zij hem behandelen en gaan begrijpen.

The Good Doctor zit vol met medische dilemma’s, onorthodoxe operaties en bijzondere en briljante scènes waarin zowel Shauns genialiteit als zijn onhandigheid de show stelen. Een serie die bovendien goed laat zien dat we mensen nog veel te vaak discrimineren op grond van wat ze wel en niet kunnen en hoe oneerlijk dat eigenlijk is – iets wat natuurlijk heel dicht bij huis komt voor mij. Absoluut een toffe serie als je graag eens een ander perspectief op de ziekenhuissetting wilt zien en geïnteresseerd bent in autisme.

Te zien: elke maandag op RTL4 en terug te kijken via Videoland.

De Luizenmoeder (2018 – )

Over tv-hits gesproken! Na Het geheime dagboek van Hendrik Groen en Papadag is De Luizenmoeder het nieuwste kijkcijferkanon van de publieke omroep. Jennifer Hoffman speelt de rol van alleenstaande moeder en kinderpsychologe Hannah (Jennifer Hoffman), die in het wel en wee van basisschool De Klimop terecht komt. Daar moet ze niet alleen zien te dealen met de gevreesde juf Ank (Ilse Warringa), maar ook met de arrogante en racistische schooldirecteur Anton (Diederik Ebbings) en de andere ouders, die allemaal in meer of mindere mate excentriek dan wel hoogdravend zijn als het om hun kinderen gaat. Terwijl de nuchtere Hannah het hoofd boven water probeert te houden, krijgen we als kijkers een hoogst smakelijke indruk van ouderconcurrentie, de juffendictatuur, pedagogisch onverantwoord gedrag en een op het randje van ethisch verantwoord balancerende, maar o zo herkenbare schoolcultuur.

De kijkcijfers van De Luizenmoeder gaan door het dak en dat had niemand verwacht. Maar de reden dat de serie zo’n succes is, is allerminst verrassend: het is heerlijk kijken op de zondagavond aangezien de afleveringen maar een halfuur duren en je er absoluut niet bij na hoeft te denken. Het is laagdrempelig en herkenbaar voor elke ouder met kinderen in de basisschoolleeftijd én voor alle millenials die nog goed weten hoe het was om op de basisschool te zitten, maar ook voor mensen met een interesse in of affiniteit met het onderwijs. Ik vind bijvoorbeeld alles wat in het klaslokaal van juf Ank gebeurt onbetaalbaar leuk en ook van de erbarmelijke opvoedkunsten van sommige ouders geniet ik onbeschaamd.

Wat de serie echter ook zo sterk maakt, is de manier waarop controversiële thema’s als het Sinterklaasfeest, seksuele voorlichting, ongelijkheid in het onderwijs, seksisme en racisme worden aangehaald. De serie schuwt niets, van grof taalgebruik tot vulgaire toespelingen, en de grappen en reacties zijn vaak zó fout dat het regelrechte hilariteit en vooral plaatsvervangend leedvermaak oplevert. Of, zoals door veel critici gezegd wordt: De Luizenmoeder is heerlijk verfrissend en zegt zonder poespas waar het op staat in een maatschappij die tegenwoordig lijkt te drijven op politieke correctheid. En dat is echt heel, heel erg goed neergezet.

Te zien: terug te kijken via NPO Gemist.

The Night Shift (2014 – 2017)

Nog zo’n toffe ziekenhuisserie die sinds kort op RTL5 wordt uitgezonden. Er zijn vier seizoenen van gemaakt voordat de productie helaas werd gecanceld, maar aangezien we in Nederland nog volop kunnen genieten van het tweede seizoen, hoeven we ons daar nog even niet mee bezig te houden. De serie volgt een aantal artsen, van wie velen in het leger hebben gediend, tijdens de vaak chaotische en heftige nachtdienst in een ziekenhuis in San Antonio. Terwijl ze hun best doen om slachtoffers van vreselijke gebeurtenissen te helpen, moeten ze coassistenten opleiden, gevoelens voor collega’s verkennen en hun eigen oorlogstrauma’s  het hoofd bieden, en dat is alles behalve eenvoudig.

Wat ziekenhuisseries betreft is het tegenwoordig lastig om het kaf van het koren te blijven onderscheiden. Veel series lijken uiteindelijk allemaal enorm op elkaar: denk aan Hawthorne, Emily Owens, MD, Code Black, Scrubs, Private Practice enzovoorts. Het is ook niet voor niets dat ik wat dat betreft eigenlijk alleen nog maar Grey’s Anatomy volg. Maar net als met The Good Doctor is dat bij The Night Shift totaal anders. Misschien komt het door de – voor mij althans – erg onbekende castleden die hun personages simpelweg sterk vertolken, misschien komt het door de combinatie leger-ziekenhuis of doordat elke aflevering spannend en interessant is zonder dat het te dramatisch wordt. Het ligt misschien ook wel aan de goeie chemie tussen de personages en aan de subtiele, maar o zo mooie grappen en romances. Waarschijnlijk is The Night Shift vooral zo goed omdat al die aspecten samen heel goed werken.

Is dit een serie die iets bijzonders heeft of iets anders doet? Nee, niet per se: tenzij je de bijzonder plastische operatieshots meetelt of de combinatie van legerverhaallijnen en ziekenhuiswerk echt heel anders dan anders wilt noemen. Maar het is een goeie serie die nog lekker nieuw aanvoelt en waarvan je tegelijkertijd weet dat het best een paar seizoenen leuk kan blijven. De cast, bestaande uit bijvoorbeeld Ken Leung, Brandon Fehr, Jill Flint, Eoin Mackan en Robert Bailey Jr, brengt de personages op een echt levendige manier tot leven en naar de afleveringen kijk ik steeds reikhalzend uit. Een serie die eigenlijk gewoon goed is, zonder dat daar heel veel uniciteit of poespas voor nodig is.

Te zien: elke woensdag op RTL5 en terug te kijken via RTLXL.

Wat zijn jouw favoriete series van het moment?