Tranen, vogels, wensen en liefde (en vampiers): het Eurovision Songfestival 2013

Ik heb me er nooit zo mee beziggehouden: het Eurovision Songfestival. Misschien komt dat doordat ik niet veel heb met muziek of doordat ik het eigenlijk te commercieel vind: ik laat het eigenlijk altijd aan me voorbij gaan. De afgelopen jaren was dat ook niet zo moeilijk aangezien Nederland het steeds nogal liet afweten als kandidaat. Maar dit jaar was het bijna onmogelijk om eraan te ontsnappen, tenzij je echt onder een steen besloot te leven. Iemand uit ons Hollands midden belandde namelijk in de finale, dat is toch niet niks. De landelijke voorrondes heb ik niet gekeken, de halve finale ook niet. Maar gisteren, met de grote finale en veel Anouk-fans om me heen op social media, besloot ik toch te gaan kijken. Nog steeds heb ik er niets mee, maar ja… het zou een beetje stom zijn als ze zou winnen en ik dan tegen iedereen zou moeten zeggen dat ik het niet gezien had. Net zoals bij het EK of WK voetbal van een paar jaar terug, toen werd ik gedwongen naar de finale te kijken ”omdat je het gezien moet hebben als ze winnen.” Toen boeide dat me echt niet, maar met een muziekfestival vind ik het toch wel een beetje anders.

Laat ik het eerst eens over het Songfestival an sich hebben. Ik heb er dus eigenlijk nooit naar gekeken – overigens wel eens naar de juniorversie, ik heb namelijk een beetje een crush op Ralf haha – en mijn ouders vinden het allebei niets, vooral mijn moeder niet. Zij houdt nostalgisch vast aan het idee dat het vroeger veel leuker was, toen alle landen nog in hun eigen taal zongen en het veel minder commercieel was, toen mensen zoals ABBA en Céline Dion meededen. Ik heb wat filmpjes van toen gezien in de uitzending en tja, de sfeer was toen misschien wel leuker, gezelliger en misschien wat spontaner/relaxter. Maar ik vond het eerlijk gezegd gewoon erg leuk om naar te kijken. Sowieso ben ik iemand die wel van show en spektakel houdt, dus ik ben makkelijk te entertainen met een mooi optreden van iemand die goed zingt en niet al te overdreven doet. Ik vind het initiatief van het Songfestival ook gewoon leuk, met elkaar muziek maken als een soort eenheid – we are one – en echt die verbondenheid. Commercieel… tja, dat is het gewoon, maar ik vond het vooral leuk om te zien dat de persoonlijkheid van elk land naar voren komt in de muziek, de normen en waarden van de mensen en hoe ze in het leven staan. Ik ergerde me niet ontzettend aan de mate van commercialiteit, het is en blijft een groots festival waarmee geld verdiend wordt. 

Wat ik van de muziek en de kandidaten zelf vond? Ik heb niet alles gekeken, dus daar kan ik niet heel veel over zeggen – ik ben ingevallen toen Malta bezig was en dat vond ik al meteen een lekker swingend nummer. Daarna heb ik steeds met een half oog gekeken en met een ander half oog met mijn iPad zitten spelen. Ik vond Bonnie Tyler van Engeland echt te overdreven, het liedje van Rusland vond ik ontzettend mooi, net als het duet van Georgië en het nummer van Oekraïne. en Denemarken vond ik heel leuk, Wat de rest betreft is me niet veel bijgebleven haha, dus dat zegt al genoeg. Toen Anouk kwam, was ik ook niet echt heel erg onder de indruk. Ze kwam wel lekker zelfverzekerd over, maar ik vond dat ze te overdreven deed met haar mond en ze had het optreden wel wat mooier aan mogen kleden, het was nu wel erg simpel. Het liedje vond ik mooi, maar het raakte me verder niet echt. In vergelijking met andere optredens vond ik haar niet echt heel goed. Bij de puntentelling hoopte ik dan ook dat ze hoog zou eindigen, maar ik verwachtte zeker niet dat we zouden winnen. Ik vind dat ze het sowieso hartstikke goed gedaan heeft, een plek in de top tien – al scheelt het weinig  – is toch maar een prestatie. Bovendien vind ik dat Denemarken ook echt verdiend heeft gewonnen: ik vind het een superleuke meid, ze zong hartstikke goed en het liedje vond ik ook echt leuk. En volgend jaar ga ik denk ik toch maar gewoon helemaal kijken, want het was stiekem toch wel leuk.