Tot je weer ademen kunt – Jessica Winter

Ze zeggen dat je meerdere rouwfasen moet doorlopen als je een geliefd persoon hebt verloren. Dat is normaal en de duur van deze fasen kan verschillen. Er bestaan veel theorieën over hoeveel fasen het werkelijk zijn, maar volgens experts zijn het er vier tot zeven. Dit zijn mijn vijf fasen: shock, woede, depressie, regressie en aanpassing. Je hebt geen idee hoe vaak ze tegen me hebben gezegd dat je dood was en me hun medeleven betoonden, zodat ik jouw dood eindelijk zou accepteren. Ik was er zelf toch bij. Ik zag je gezicht. Ik wist dat het waar moest zijn, maar toch kon ik het gewoon niet geloven, want de werkelijkheid leek maar niet tot me door te dringen. Hoe vaker ik het hardop zei, des te onwerkelijker het voor me werd. Ook nu word ik soms nog wakker in de stellige overtuiging, met de verwachting, in de hoop je naast me te vinden zodra ik me omdraai.

Hoe ik bij dit boek kwam

Een paar maanden geleden kreeg ik van uitgeverij Callenbach een mailtje over dit boek met de vraag of ik het wilde lezen. Ik was eigenlijk meteen enthousiast: het leek me een mooi, intens liefdesverhaal dat me heel mooi leek, een beetje in Virginia Andrews-stijl misschien. Mijn eerste indruk was dan ook dat het wel eens een heel heftig verhaal kon worden dat me tot tranen zou brengen tijdens het lezen. Dat vermoeden is niet helemaal uitgekomen, maar voor een klein deel toch ook weer wel.

Waar het over gaat

Julia en Jeremy zitten bij elkaar op school, maar afgezien van wat plagerijtjes over en weer, kennen ze elkaar niet. Ze hebben elk zo hun eigen problemen: Julia wordt thuis ernstig mishandeld en verwaarloosd en dat is alleen maar erger geworden sinds de dood van haar broer. Jeremy probeert uit te zoeken wat hij met zijn leven wil en of hij wel door wil gaan met football, terwijl hij nauwelijks gemotiveerd wordt door zijn vader. Per toeval komt Jeremy erachter wat er met Julia aan de hand is en van het één komt het ander. Voordat ze het zelf beseffen, zijn ze afhankelijk van elkaar geworden. Jeremy wil Julia wanhopig graag redden van haar afschuwelijke thuissituatie, maar brengt hij zichzelf daar niet ook mee in gevaar?

Wat ik ervan vond

Ik weet niet zo heel erg goed wat ik nu eigenlijk precies vind van dit boek. Aan de ene kant is het een heel mooi verhaal, ontzettend heftig en hartverscheurend maar ook hoopvol. Aan de andere kant vond ik de schrijfstijl niet zo geslaagd en denk ik dat het boek veel beter had kunnen zijn en meer impact had kunnen hebben. Eigenlijk heel jammer, want het verhaal heeft genoeg kwaliteiten, maar ik heb het nu echt uitgelezen met een soort mwah-gevoel, jammer genoeg.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Winter heeft er op meerdere punten voor gezorgd dat ik eigenlijk wilde stoppen met het boek. Het perspectief wisselt tussen Julia en Jeremy en dat is mooi gedaan omdat je daardoor een heel gevarieerd beeld krijgt van de situatie. Maar het taalgebruik waarmee de gedachten en gevoelens van deze twee hoofdpersonen beschreven worden… het voelde heel ouwelijk en stijfjes, niet echt passend bij de tienerleeftijd. Daarnaast werd het op veel punten ronduit langdradig: zomaar ineens een hele lap tekst over een footballwedstrijd of scheikundestof is niet echt aan mij besteed. Het had gewoon geen doel voor het verhaal zelf en ik zou het er echt uit hebben gelaten als het aan mij had gelegen.

Julia en Jeremy

Afgezien van hun taalgebruik vind ik dat Winter er wel goed in is geslaagd om Julia en Jeremy tot leven te wekken. Jeremy is een beetje moeilijk te peilen, maar zijn onzekerheid over wat hij nu eigenlijk wil komt daardoor juist goed naar voren. Julia is zo’n meisje dat je gemakkelijk kunt herkennen in iemand uit je eigen omgeving: geen grijze muis, niet op haar teentjes getrapt, maar ze laat niemand écht dichtbij komen. Haar worstelingen werden echt heel mooi en aangrijpend beschreven en Winter heeft me helemaal in het verhaal weten te zuigen omdat Julia’s thuissituatie en het verlies van haar broer op een bizarre manier zo fascinerend is.

A Walk To Remember

Wat ik ook leuk vond, is de chemie tussen Julia en Jeremy. In het begin is het een soort spelletje van aantrekken en afstoten, ze plagen elkaar en Julia laat zich niet zomaar imponeren: ze bijt lekker van zich af en dat is heel verfrissend om over te lezen. Daarna komen ze steeds dichter bij elkaar en krijgt hun band echt betekenis. Dat gaat eigenlijk heel traag, maar zonder dat het saai wordt. Het blijft steeds boeien en je hebt gewoon geen idee waar het naartoe gaat. Elke keer als er iets heftigs gebeurt, voelt dat ontzettend echt en naar en het hele verhaal heeft iets tragisch, iets wat een beetje doet denken aan A Walk To Remember: twee jongeren die ontzettend verliefd op elkaar zijn, maar het door hun omstandigheden heel moeilijk hebben. Dat heeft iets heel moois.

Conclusie

Tot je weer ademen kunt is een mooi boek, waarin vooral de personages, hun pure band en hun rauwe ellende goed uit de verf komen. Toch is er iets wat mij met een soort teleurgesteld gevoel heeft achtergelaten na het einde van het boek. Misschien is het de heftigheid, het wel heel erg open einde, de tegenvallende schrijfstijl of het trage verloop van het verhaal – want eigenlijk gebeurt er heel weinig. Ik weet het niet zo goed. Misschien dat het binnenkort te verschijnen tweede deel me meer kan bekoren.

Titel: Tot je weer ademen kunt (Bis du wieder atmen kannst)
Auteur: Jessica Winter
Serie: Julia & Jeremy #1
Vertaald door: Carolijn Visschers
Uitgeverij: Callenbach
Aantal bladzijden: 352
Verschenen: oktober 2016
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789026621970
Genre: young adult contemporary
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Callenbach, bedankt voor het recensie-exemplaar!