Toneelstuk: Eline Vere

Eline Vere

Bron beeld

Een aantal weken geleden was mama jarig en als cadeautje wilden mijn zus en ik haar graag meenemen naar het theater. De grote musicals (Soldaat van Oranje, The Bodyguard) vinden we echter toch wel erg duur voor die paar uurtjes, dus besloten we eens een keertje voor een toneelstuk te gaan. Eline Vere sprak mij erg aan, ook omdat ik het zou kunnen gebruiken voor mijn extracurriculaire dossier (waarin je verslagen van allemaal activiteiten moet opnemen die te maken hebben met onderwijs of Nederlands). Vorige week gingen we en het was enorm leuk, dus tijd voor een blogverslag!

Inleiding en soundcheck

We hadden de voorstelling met inleiding van een van de castleden geboekt, ook omdat mij dat erg interessant leek voor het verslag. Ik kan inmiddels zeggen dat het zeker een aanrader is om het toneelstuk te gaan zien mét inleiding: als je het boek hebt gelezen geeft het een heel interessante hoeveelheid informatie over de hedendaagse betekenis van het verhaal en de herkenbaarheid die erin terug te vinden is. Ik heb het boek, dat ook wel het kroonwerk van Couperus wordt genoemd, vorig jaar gelezen bij canonliteratuur 2 (1750-1900) en vond het een prachtig verhaal waar ik me echt mee heb vermaakt. Ik vond het dan ook bijzonder interessant om te luisteren naar wat er werd verteld over de existentiële vertwijfeling, het determinisme en de zoektocht naar geluk, liefde en een betekenisvol lot die zo’n grote rol spelen in het verhaal.

Na de inleiding zou het nog zo’n drie kwartier duren voor de voorstelling echt zou beginnen en terwijl mama even wegging – iets met kaartjes die in de orkestbak waren gevallen – werd mij gevraagd om de zaal te verlaten vanwege de ophanden zijnde soundcheck. Ja, tuurlijk, geen probleem… maar dan moest ik wel even op mama wachten. Toen ze terugkwam, stonden de acteurs inmiddels al op het podium en zij vermaanden ons vriendelijk doch beslist om te blijven zitten. Tja, en dan zit je dus als enige twee toeschouwers op de allereerste rij naar de soundcheck te kijken: de acteurs, die hilarische onzinverhalen ophingen om hun stemmen te testen, maakten meerdere keren even contact met ons en mijn moeder en ik hadden de grootste pret. Hebben we dat ook eens meegemaakt!

Het verhaal

Eline Vere vertelt het verhaal van het negentiende-eeuwse Den Haag, waarin de leden van de high society de godganse dag niets anders doen dan bezoekjes afleggen, praten over van alles en eigenlijk niets en de schone schijn ophouden van een perfect gezinsleven. Eline Vere is zo’n meisje: ze woont bij haar zus Betsy en haar man Henk en is een zwak zenuwtype: het ene moment is ze vrolijk en gelukkig, dolverliefd op het leven; dan weer is ze nukkig en neerslachtig en diep ongelukkig vanwege het sociale isolement waarin ze opgesloten zit. Ze verlooft zich en wil niets liever dan gelukkig worden, maar ze acht zichzelf daar niet toe in staat en belangrijker nog: niet toe voorbestemd. Langzaam maar zeker zakt ze weg in wat wij nu een manische depressie zouden noemen, maar wat voor die tijd een zwak zenuwtype werd genoemd.

Hanne Arendzen vertolkt de rol van Eline en andere prominente rollen zijn weggelegd voor onder andere Vincent Croiset, Marc Klein Essink, Nina Goedegebure en Nico de Vries.

Wat ik ervan vond

Nu heb ik dus nog nooit eerder een toneelstuk gezien en daardoor was ik wel een beetje huiverig: is het wel wat voor mij, kan ik het allemaal wel goed genoeg volgen, zal ik me niet vervelen door het gebrek aan zang en dans? Dat waren vragen die door mijn hoofd schoten, maar ik had me absoluut geen zorgen hoeven maken want ik heb me kostelijk vermaakt! Hoewel ik niet alles heb kunnen verstaan – en dat is bij een musical ook zo – vind ik dat ze het verhaal op een hele mooie en levendige manier tot leven hebben gebracht. Er wordt echt gefocust op Eline en haar struggles, terwijl er in het boek ook nog tien andere verhaallijnen spelen: ik vond deze focus juist sterker omdat je daardoor veel meer begaan bent met Elines frustraties en pijn. De thema’s uit het verhaal komen op een heel mooie en duidelijke manier terug in de voorstelling en de decorstukken zijn precies aanwezig genoeg om functioneel te zijn voor het verhaal, net als de kostuums precies in het plaatje passen. Daarnaast was ik enorm onder de indruk van de cast: zonder het musicalspektakel heb je eigenlijk veel meer aandacht voor hoe de acteurs het doen en dat vond ik erg positief: ik zag de boekpersonages echt tot leven komen en ze hadden allemaal dat persoonlijke waardoor ik in hun rol ging geloven. Er zat humor in, er zaten schrijnende momenten in van medeleven met Eline en er zaten ook momenten in waar je met de neus op de feiten wordt gedrukt over hoe het er in die tijd aan toe ging. Ik vond het ontzettend leuk en zeker ook heel erg boeiend!

Hoewel ik musicals nog steeds fantastisch vind, ben ik wel van plan om wat vaker naar een toneelstuk te gaan: ik vind dat het toneel zo’n verhaal ook heel goed tot leven kan laten komen en net wat meer diepgang kan geven. Eline Vere is in ieder geval een heel mooi toneelstuk dat ik absoluut aanraad en ik ben blij dat het mijn toneeldebuut is geweest!