Vivian Het is de laatste week voor de kerstvakantie. De week waarin ik me had voorgenomen om nog even te bikkelen op school zodat ik daarna lekker twee weken thuis zou kunnen relaxen, afgewisseld met wat opdrachten voor school maken. De week waarin ik het eld van de schoolfoto in zou moeten leveren, de week waarin ik me goed zou moeten voelen omdat de vakantie in zicht is en ik eindelijk genezen ben van mijn griep. Zo’n week had het moeten worden… maar helaas. Zo’n week is het niet. Afgelopen weekend was ik namelijk bij familie van vaderskant in Alkmaar. Vermoeiend, maar wel erg gezellig en ze hadden ongelofelijk lekker gekookt, waarvan ik dan ook flink heb meegesmikkeld. Maar… als er één les is die mijn darmen mij hebben geleerd, dan is het wel dat ik niet alles onbekommerd kan eten.En ook niet ongestraft.
Nu moeten jullie weten dat ik sowieso niet vaak eet omdat ik weet dat ik er last van kan krijgen. Alleen als het gaat om iets wat ik echt lekker vind, voor de lekkere trek dus, dan eet ik. En ook voor de gezelligheid: wanneer we uit eten gaan dan bestel ik meestal zelf ook wel iets (kleins) en ook zoals van het weekend: wanneer we bij familie eten, dan eet ik ook gewoon mee omdat het anders zo ongemakkelijk voelt, niet mee-eten en gewoon zitten toekijken hoe de rest eet. Nee, dan liever eten. Maar het probleem is dat ik nooit goed weet of ik er nou wel of niet verstandig aan doe om te eten: zal ik er wel of niet last van krijgen? Zullen mijn darmen het wel of niet aan kunnen? Meestal gok ik er maar gewoon op, want als het op lekker eten aankomt, heb ik weinig zelfbeheersing. Eten we spaghetti carbonara? ETEN! Staat er vis van de markt op het menu? Geef maar een stukje! Zijn we op visite en is er taart? Ja lekker, ik wil wel een punt! Als er maar geen chocola bij zit… kortom, als we iets lekkers eten en ik weet dat, dan heb ik heel erg de neiging om mijn darmen te negeren en gewoon mee te bikken. Mijn geweten spreekt me dan vanuit mijn achterhoofd wel streng toe: zou je dit nou wel doen, stel nou dat je er last van krijgt, je moet morgen naar school!
Maar nee. Eten zal ik en eten doe ik.
Soms gaat het goed, dan heb ik er geen last van. Soms gaat het minder goed, dan heb ik er last van in de vorm van winderigheid die kan oplopen van minimale tot maximale ernstigheid. En soms, zoals nu, heb ik er gewoon echt enorme last van. Wat dat inhoudt? Een opgezette buik, misselijkheid, diarree, constante dorst en een extreem gevoel van moeheid en zwakte. Spijt van het eten heb ik dan niet, want ik heb er for the time being van genoten. Maar als puntje bij paaltje komt, kunnen mijn darmen het niet aan. Uit recent darmonderzoek is nog gebleken dat mijn darmen vrijwel niets doen met wat ik eet, maar als wat ik eet wel veel is en machtige smaken en delicate stoffen bevat – zoals zondag: garnalen, lamsvlees, gekruide aardappelen en stoofperen gekookt in rode wijn – dan is dat toch wel heftig voor mijn buik, letterlijk zware kost, haha. Dan heb ik last van zulke buikkrampen en slapte dat ik gewoon niet naar school kan en eigenlijk sowieso niets kan doen. Dan moet ik thee drinken tegen de dorst en word ik ’s nachts wakker vanwege de buikpijn. En als ik dan naar de bioscoop ga voor de afleiding, mag ik geen popcorn nemen omdat mijn buik dat echt niet aan kan. En dan komt die vervelende vraag: to eat, or not to eat… that is the question.
Lijkt me echt heel erg vervelend! Eigenlijk toch gek… je darmen nemen geen voedingsstoffen op (wat eigenlijk hun werk is) en doen daarom zeer. Was ook zo bij mijn moeder met gluten toen ze het nog gewoon at. Is het trouwens bij jou niet zo dat als je wat eet, je jouw darmen nog meer beschadigd? Bij coeliakie is het zo dat er een emmertje is. Je kunt gluten eten totdat het emmertje overloopt en dan gaat het mis.