Vivian 
Vanavond racen de Titanen. Vanaf mijn moeizaam bemachtigde plekje buiten het hek zie ik hun ogen rood opgloeien. Volwassen kerels duwen aan beide kanten tegen me aan, bier klotst uit hun pinten, en ze schreeuwen naar elkaar terwijl ze tot op het laatste moment nog geld inzetten. De maan hangt laag in de lucht, aangetrokken door het grommende gevloek, mannen die elkaar met de blote vuist te lijf gaan, en sigarettenpeuken die worden verpulverd tussen smerige vingers.
Hoe ik bij dit boek kwam
Victoria Scott is de naar mijn mening sterk ondergewaardeerde auteur van het dystopische tweeluik Water & Vuur en IJs & Steen. Toen uitgeverij Young & Awesome aankondigde dat ze haar nieuwste boek, over robotische paardenraces gingen uitgeven, stond ik meteen in dubio: ik hóu van paarden en ik hóu van Scotts schrijfstijl, maar… róbotpaarden? Mechanische paardenrennen? Heel eerlijk gezegd wist ik niet goed of dat nou wel of niet iets voor mij zou zijn. Uiteindelijk won mijn liefde voor paarden het van mijn scepsis en besloot ik Scott het voordeel van de twijfel te gunnen, en ik ben absoluut blij dat ik dat heb gedaan.
Waar het over gaat
Astrid is zeventien en komt uit een beroerde thuissituatie: zij en haar twee zussen krijgen nauwelijks aandacht van hun ouders, de dood van haar opa bezorgt haar een enorm schuldgevoel en haar vader is zo gokverslaafd dat hun toekomst onzeker is. Astrids enige lichtpuntje is de Titanenrace: ze is mateloos gefascineerd door de rennen met mechanische paarden door woeste omgevingen met waanzinnige hindernissen. Wanneer ze de kans krijgt om zélf mee te doen aan de race en een grootse geldprijs in de wacht te slepen die haar gezin zou kunnen redden, twijfelt ze geen seconde. Maar is het wel zo’n goed besluit om te wedden op een Titanenpaard, als precies dat wedden haar leven zo instabiel heeft gemaakt als het nu is?
Wat ik ervan vond
Ik weet niet zo goed wat ik van tevoren van Titans verwachtte: ik denk dat ik vooral bang was voor een hoop technisch geneuzel en dat ik het moeilijk zou vinden om echt een band te krijgen met het verhaal en de personages – want ik geef toe: robotpaarden, ik kan me daar als fervent ruiter en paardenmeisje niet echt een voorstelling van maken. En in het begin had ik inderdaad wat moeite met het verhaal: zoals altijd bij sciencefiction kon ik het niet helemaal goed plaatsen, raakte ik een beetje in de war van alle informatie die werd gegeven over de Titanenraces zonder dat er echt iets werd úitgelegd. Ik vond het een beetje vaag, had geen idee in welke richting het verhaal zou gaan en ik kreeg maar níet het idee uit mijn hoofd dat Astrid een jongen was. Het was dus even wennen, en dat is zacht uitgedrukt.
Vrijbuiter
Maar – big but! Big but! – rond het tweede deel merkte ik dat ik het steeds leuker ging vinden, steeds meer ín het verhaal terecht kwam. Nog steeds vond ik het lastig om me een beeld e vormen van die Titanenraces, maar ik raakte wel geïntrigeerd door het hele concept én ik viel als een blok voor Vrijbuiter, Astrids Titaan. Scott heeft zó mooi beschreven hoe Astrid en Vrijbuiter echt een band krijgen en hoe ze elkaar leren vertrouwen en waarderen. Ik heb meermalen gegiecheld en bij mezelf bedacht hoe leuk ik Vrijbuiter vond, maar tegelijkertijd maakte dat het ook heel apart om me voor te stellen dat het dus een, eh, robotpaard was. Hij had zó veel leuke karaktertrekjes en ook gewoon emoties, en tegelijkertijd waren er de momenten dat zijn machtige mechaniek goed duidelijk werd en dat Astrid worstelde met de automatische piloot, en dat contrast maakt het bijzonder.
Hunger Games
Wat ik ook erg leuk vond, is het Hunger Games-sfeertje dat aan het boek hangt. De manier waarop Astrid traint en wordt voorbereid op het mediacircus dat bij haar deelname aan de Titanenrace komt kijken, is echt lekker gedetailleerd en een beetje glamourachtig beschreven, en het is bijna weer alsof je leest over Katniss die zich voorbereidt op de Hongerspelen met trainingen en interviews. De hoofdstukken waarin de derbyraces zelf plaatsvinden, zijn spannend en enorm levendig, maar ook nog eens totaal onvoorspelbaar waardoor ik echt op zeker moment geen idee meer had hoe Astrid het zou gaan doen. En juist in die hoofdstukken wordt heel ooi duidelijk wat het eigenlijk betekent om op jezelf te wedden, om voor de échte winst te gaan en om volledig op jezelf te vertrouwen, maar soms ook de touwtjes los te durven laten en op anderen te leunen.
Diepgang
Toch heb ik het allerbeste voor het allerlaatste bewaard. Want net als bij Water & Vuur en IJs & Steen heeft Scott het verhaal gewoon zó goed geschreven en opgebouwd. Het draait niet eens om de Titanenderby, maar veel meer om Astrid en haar thuissituatie. Ik vond het supertof hoe Astrid als personage wordt neergezet: aan de ene kant heel stoer en gevat en een ‘’spijkers met koppen’’-type, maar aan de andere kant ook gewoon heel kwetsbaar en onzeker, een meisje dat alles probeert te lijmen en doet wat niemand anders durft te doen: de gok wagen. Haar thuissituatie is zo heftig en complex en meeslepend en ook dat is zó rauw en eerlijk beschreven dat het flink binnenkomt. Langzaam maar zeker begrijp je meer van waar ze precies vandaan komt en wat het racen voor haar betekent, hoe dubbel het eigenlijk is, en daardoor krijgt het verhaal veel diepgang.
Verfrissend
Maar Scotts talent gaat verder: ze is erin geslaagd Titans ook tot een heel fijn en verfrissend verhaal te maken. Liefde speelt nauwelijks een rol: in plaats daarvan is er een heel rijk en intrigerend scala aan personages die als schakels met elkaar en met Astrid verbonden zijn. Astrids zussen die gewoon zekerheid en aandacht willen, Astrids beste vriendin Magnolia die haar overal doorheen sleept en wiens vriendschap zo’n belangrijke rode draad is in het verhaal, haar mediacoach Lottie die voor die fijne, sappige momenten zorgt, haar managers die algauw meer worden, haar concurrent Hart die ook niet alleen een concurrent blijk te zijn… iedereen heeft een verhaal, iedereen draagt bij aan het grote verhaal en dat maakt het grote plaatje machtig interessant en veelzijdig: het zorgt ervoor dat Titans grappig, hartverwarmend, goed doordacht, spannend en vol diepgang is.
Conclusie
Titans begint wat vaag en de technische kant van het verhaal is niet supergoed uitgewerkt, maar Scotts fijne schrijfstijl en het verhaal dat tot in de puntjes uitgediept is, maken veel goed. Je wordt van begin tot eind meegesleept in de spanning en sensatie van de Titanenderby en als lezer zul je geen enkele moeite hebben om mee te voelen met Astrid en Vrijbuiter en om met oprechte en gretige nieuwsgierigheid kennis te maken met alle andere personages en verhaallijnen. Een boek waarin alles klopt en waarmee je een hoop zult beleven.
Titel: Titans (Titans)
Auteur: Victoria Scott | bekend van: Water & Vuur en IJs & Steen | interview
Vertaald door: Fanneke Cnossen
Uitgeverij: Young & Awesome
Verschenen: februari 2017
Aantal bladzijden: 320
Genre: young adult sciencefiction
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789025872335
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
