Thoughts & Happenings week 37

De afgelopen weken las ik op heel veel blogs al artikelen over ‘’de eerste week’’ en dat terwijl mijn eerste week pas afgelopen week was. Ik heb heerlijk extra lang van mijn vrije tijd kunnen genieten, maar na een vakantie die echt wel lang genoeg had geduurd, moest ik de afgelopen week toch weer flink aan de bak. En wat was het fijn!

Maandag 7 september

Ik voelde me niet zo heel erg lekker. Of eigenlijk… ik voelde me wel goed, maar mijn lijf werkte niet mee. Tijdens het weekend had ik al last van peesontstekingen en dat was maandag alleen nog maar erger in plaats van beter: vingers die ontzettend dik en stijf aanvoelden, schouders die ik nauwelijks kon draaien, teenkootjes die in mijn schoen pijn deden, knieën die trilden tijdens het lopen… en dan heb ik het nog niet over de rugpijn die ik had. Geen idee of die kwam door het paardrijden op een wat hobbeligere pony of dat daar ook een peesje ziek was, maar het zat in ieder geval precies op zo’n plek tussen mijn zij en mijn rug, een plek die je bij el-ke beweging voelt. Dus dat was niet zo prettig. Maar gelukkig had ik voor het eerst dat weekend wél weer lekker geslapen. Kwam vast doordat ik een fijne pyjama met lange mouwen en lange pijpen aan had getrokken.

Maandag was verder eigenlijk best een fijne dag! Ik werkte ’s ochtends een beetje aan mijn blog, lekker rustig aan. Begin van de middag had ik een afspraak op de Recon, mijn stageschool, om met mijn begeleider – vakcoach – even de praktische zaken door te spreken voor ik dinsdag echt zou beginnen. Ik vond het best spannend, want zoals ik al heb verteld is het een compleet nieuwe school waar ze me niet kennen en waar alles dus nieuw en spannend is. Het gesprek was echter heel fijn: mijn begeleider is ontzettend aardig en laat merken dat ze vertrouwen in me heeft en graag samen met mij wil kijken welke mogelijkheden ik heb om me te ontwikkelen. Er is zelfs al geregeld dat ik de eerste tijd terecht kan bij de conciërge om me wegwijs te maken – het is er nogal een wirwar van noodgebouwtjes – en we hebben besproken dat ik op allerlei manieren met groepen aan de slag kan, individueel én klassikaal. Ik ging er weg met een heel fijn gevoel, ik zie het wel zitten in ieder geval! Weer thuis ging ik verder met mijn blog: ik schreef wat stukjes zodat ik me daar straks minder druk om hoef te maken, kreeg wat nieuwe ideeën, las wat blogs bij – ik heb mijn vakantieachterstand nog steeds niet ingehaald en ik volg intussen alweer wat nieuwe blogs – en ik bestelde weer eens wat ebooks op Bol.com. Uiteindelijk was het rond kwart over acht toen ik mijn bedje inkroop met een boek: later dan ik had gewild, maar ik denk dat het ritme er wel meer in komt te zitten als ik eenmaal weer in de flow van school en stage zit.

Dinsdag 8 september

De grote dag! Woehoe, de eerste stagedag op de Recon! Na het gesprek van maandag was ik een stuk minder zenuwachtig, maar de kriebels bekropen me toch nog wel toen ik in de uren voor ik opgehaald zou worden nog een beetje met mijn blog aan het klooien was. Ik heb afgesproken dat ik steeds op dinsdagmiddag stageloop: dat kwam voor mijn begeleider het beste uit en hele dagen zijn te vermoeiend, dus dit is goed te doen. de pijn in mijn rug die maandag zo aanwezig was geweest was in ieder geval weg, dus dat scheelde wel heel erg. En de taxi was op tijd: yay! Vanaf huis is het maar een minuut of twintig rijden, dus ik was er ook eigenlijk heel snel. De conciërge – ik ben nu al dikke vrienden met hem, weet alleen zijn naam nog niet, oeps! – deed de deur voor me open en bracht me naar de personeelskamer: hij zette zelfs nog thee voor me. Daarna moest ik even wachten, want ik was uiteraard te vroeg en nog niet alle docenten hadden pauze. Ze kwamen echter al snel binnendruppelen en iedereen wist eigenlijk al wie ik was, want er was een mailtje over mij rond gegaan haha. En daarna werd het gewoon ontzettend gezellig: we zaten een kwartiertje bij elkaar in de personeelskamer en er werd gekletst en gelachen en iedereen begroette mij heel hartelijk en het voelde meteen ontzettend goed. Op de mytylschool had ik dat ook wel, maar het was toch anders omdat veel van de docenten ook echt mijn docenten zijn geweest en die afstand overbrug je niet makkelijk. Hier op de Recon is het echter echt een nieuwe start en dat voelt goed!

Ik heb bij drie lesuren geobserveerd en vond het echt heel leuk. Het waren twee klassen, allebei tweede klassen van allerlei vmbo-niveaus en de leerlingen zijn echt heel leuk. Ik had me een beetje voorbereid op een wat hardere mentaliteit, maar tot dusver zijn ze echt wel heel begripvol en leuk en zo. Ik weet nog maar een paar namen, maar heb in ieder geval al wel inzicht op hoe het gaat en vond het erg leuk om te zien hoe mijn begeleider echt alle leerlingen individuele aandacht gaf. Ik heb zelf verder nog niet echt veel gedaan, maar dat hoeft ook niet want het waren indrukken genoeg.

Eenmaal thuis was ik dan ook behoorlijk brak: na een hele tijd niet meer op deze manier op pad te zijn gewest heb ik er echt even aan moeten wennen, dat bleek wel. Ik ben lekker relaxed nog even bezig gegaan met mijn blog en heb daarna lekker op bed gelegen. Een supergoeie eerste dag in ieder geval!

Woensdag 9 september

Eh, woensdag was een beetje apart. Ik ben heel blij dat ik die dag vrij heb hoor, want dat heb ik echt wel nodig om op te laden van de stage en me voor te bereiden op de rest van de week. Ik heb dan ook heel lekker rustig aan gedaan: eerst een beetje uitgeslapen en daarna in bad… er zijn misschien niet veel mensen die doordeweeks ’s ochtends in bad gaan, maar ik vind het heerlijk. Echt even een soort van meditatiemoment, lekker gewichtloos zijn in het water, dat is sowieso fijn voor mijn spieren en pezen. En gewoon nog even niets hoeven, alleen maar drijven en een beetje… zijn. Oké, dat was zweverig genoeg, haha.  Ik ging lekker een beetje klungelen met school: alvast het stageportfolio in elkaar zetten en een beetje kijken wat er voor de colleges van deze week van me verwacht zou worden. Het stageportfolio bleek niet iets te zijn waar ik al mee aan de slag kon, dat kan pas verderop in de stage en moet grotendeels onder begeleiding.

Intussen was er een hoop geharrewar gaande over het rooster: het college groepsdynamica zou iets na twaalven beginnen, maar de OIDS-studenten (OIDS is een werken-lerentraject met veel meer stage) hebben stage tot twaalf uur en kunnen dan nooit op tijd bij college zijn. Nu is het college dus verplaatst naar 15:50, maar ik heb een tweedejaarscursus tot 12:10 en ik ga dan echt niet tot zes uur (wanneer groepsdynamica afgelopen is) op school blijven. Dus nu heb ik afgesproken die cursus bij een groep van Engels te gaan volgen op vrijdag, al moet ik nog even afwachten of er plaats is in die groep omdat het nogal een volle klas is. Op hoop van zegen dus maar, want ik heb het vak nodig voor mijn stage en als het niet lukt moet ik mijn vrije maandag gaan opofferen – iets wat ik liever niet doe. Allemaal een beetje chaotisch dus, en intussen ging ik bezig met blogs lezen en typen. Ik hoop dat ik snel mijn ritme een beetje weer kan oppikken, want nu ben ik nog behoorlijk sloom. Het wandelingetje naar de supermarkt met mama (yay, ZON!) was dan ook wel eventjes fijn.

Donderdag 10 september

Donderdag was mijn eerste echte dag! Ik moest best vroeg op omdat ik om kwart over negen – ruim een uur voor mijn eerste college zou beginnen – een afspraak had met de decaan. Uiteraard was het nog even een gedoe met de taxi: de eerste keer van het nieuwe schooljaar – dat ik naar school moest tenminste, naar stage was ik uiteraard al geweest – is toch altijd weer hakkelig en de chauffeur was dan ook te laat. Uiteindelijk was ik nog wel redelijk op tijd, gelukkig. Met de decaan heb ik een heel fijn gesprek gehad van een halfuurtje of zo over dat het eigenlijk best goed gaat, maar dat ik heel graag wil dat het ook goed blijft gaan: ik wil niet weer mezelf voorbij gaan lopen – of eigenlijk rennen – en ik wil ervoor zorgen dat ik naast tijd voor rust ook tijd heb voor leuke dingen, zoals mijn blogs. Hij kwam met een idee dat we eind vorig schooljaar al hebben uitgeprobeerd, namelijk dat ik per dag niet meer dan een dagdeel – dus ongeveer 4 uur – actief moet zijn. Op die manier heb ik elke dag rust én kan ik elke dag werken aan school, of dat nou in de vorm van college is of gewoon zelfstudie. Het is dan aan mij om te leren accepteren dat het na die vier uur ook genoeg is geweest: ook al is het dan niet af, ik heb dan echt genoeg gedaan. Ik ga het komende week proberen, volgens mij moet het wel lukken!

Na het gesprek kwam ik nog een studente uit het eerste jaar tegen met wie ik het nog steeds goed kan vinden: ze doet nu de kunstacademie, dus het was erg leuk om eventjes bij te kletsen.  Mijn eerste college was Nederlands in het BVO, of Nederlands in het mbo zoals wij het noemen haha. Dat vak volg ik met de tweedejaars, aan wie ik me meteen eventjes heb voorgesteld omdat ze mij niet echt kennen maar omdat ik wel een aantal vakken met ze ga volgen komend jaar. Het vak zelf was leuk, maar het is gewoon het hele weer op school zijn wat me heel blij maakt: spulletjes klaarleggen, aantekeningen maken, bedenken hoe ik het huiswerk ga plannen, anticiperen op de afronding van het vak, luisteren naar wat anderen te zeggen hebben… klinkt misschien heel suf, maar ik vind dat echt heerlijk, gewoon het hele student-zijn. Ik vond het eigenlijk jammer dat het maar zo kort was, maar eenmaal thuis ben ik heerlijk een paar uurtjes in de tuin gaan zitten lezen en knuffelen met Phoebe, en ik moet zeggen dat dat ook heel erg fijn was. Daarna heb ik nog een poos gewerkt aan The Book Review en mijn bed in gekropen om Expeditie Robinson te kijken, wat ik toch eigenlijk steeds leuker ga vinden.

Overigens wel een nadeel: ontstoken voet. Die had ik op vakantie ook en het is iets wat ik echt al van kleins af aan eens in de zoveel tijd heb, meestal in de zomer en in de winter. Het is echt onwijs vervelend: mijn voet is dan helemaal dik en rood en warm en vooral heel pijnlijk, en we kunnen er niets aan doen: het moet gewoon vanzelf weer zakken. Niet leuk. Lang leve Ibuprofen, al mag ik dat eigenlijk niet nemen omdat het te zwaar is… maar het is het enige wat helpt, dus lekker puh.

Vrijdag 11 september

Tweede collegedag! Helaas deed mijn voet nu wel wat meer pijn, maar het viel nog wel mee. Ik ging lekker naar school, had het eerste college samen met mijn eigen lieve medestudenten en dat voelde ook meteen weer heel fijn. Daarna weer een college met de eerstejaars, eentje die ik echt leuk vind: canonliteratuur vanaf de middeleeuwen tot omstreeks 1750, superleuk dus. Ik kwam nog mijn studiebegeleider van het eerste jaar tegen en dat was ook heel gezellig, en ik had twee keer een momentje vrij waarin ik lekker even kon lezen en bijkomen. Het laatste college was weer met een compleet andere groep, namelijk studenten Engels omdat dat niet anders kon met het rooster. Dat is gelukkig geen enkel probleem, weet ik nu: er is ruimte zat in het lokaal, dus ik kan er gewoon elke week bij. Eenmaal thuis was ik wel behoorlijk brak en in mijn hoofd al helemaal bezig met of ik het wel zo kon blijven aanpakken, of dat niet te zwaar zou zijn en zo. Ik was zelf verrast dat ik het had volgehouden, maar qua huiswerktijd zou ik misschien niet uitkomen omdat ik 5 vakken heb waar ik aan moet werken en maar vier vrije dagen, waarvan ik eentje straks zal moeten besteden aan stagevoorbereiding. Inmiddels heb ik besloten dat ik op donderdag gewoon wat eerder naar school ga, zodat ik van ongeveer negen tot half elf nog aan wat dingetjes kan werken en dan ’s middags thuis niets meer hoef te doen. We hebben een aardige lading huiswerk en de studielast is vrij zwaar, maar ik denk dat het redelijk meevalt als ik eenmaal ben begonnen.. Voor canonliteratuur moet ik bijvoorbeeld wekelijks een lading verhalen lezen, maar die zijn niet zo heel lang. Dus dat komt denk ik wel goed.

Eenmaal thuis hebben we nog een beetje klein mijn vaders verjaardag gevierd: ik knutselde nog snel een kaartje in elkaar voor bij het geldbedrag dat ik hem heb gegeven om iets wat hij heel graag wil hebben te kopen en ben daarna mijn bed in gedoken. Mijn voet werd weer erger, maar zakte gek genoeg ook steeds weer vrij snel, dus kon ik lekker de tweede aflevering van K3 zoekt K3 kijken en daar flink over twitteren, hihi.

Zaterdag 12 september

Ik ging niet naar de manege: ik wilde wel heel graag, vooral omdat we voor het eerst zouden proberen met de rollator te lopen daar, om mijn benen te trainen en wat zelfstandiger te worden. maar mijn voet deed pijn en het ging gewoon niet: ik zou mijn laarzen niet eens aankrijgen en mijn voeten de hele tijd omlaag moeten houden. Bovendien voelde ik me eigenlijk gewoon ronduit ziek: mijn keel was helemaal rauw en pijnlijk, ik snotterde, had hoofdpijn en voelde me slap. Ik ben in bad gegaan, wat heerlijk was, maar daarna heb ik eigenlijk de hele middag op bed gelegen met een boek. Ik wilde nog iets voor school proberen te doen, maar mijn laptopje werkte niet mee en het wilde allemaal niet zo. Baaldag dus.

Eind van de middag heb ik mezelf toch bij elkaar geraapt en ben ik gezellig in de tuin gaan zitten om te barbecueën met mijn ouders, Laura en Jouke en een stel van hun vrienden, iets wat we elk jaar doen. Ondanks dat ik niet heel veel met die mensen heb, was het wel echt supergezellig: vooral toen we eind van de avond spelletjes gingen doen. Ik wist niet dat ik zó hard kon lachen om Hints: dat was echt hilarisch en supergezellig! Toen ik eenmaal in bed lag voelde ik me wel weer heel slecht, helemaal koortsig en rillerig en zo, dus ik ben echt als een blok in slaap gevallen.

Zondag 13 september

Mama wilde zondag graag naar oma toe en ik wilde graag mee, maar was bang dat het niet zou gaan omdat ik me zaterdagavond zo slecht voelde. Gelukkig was dat zondagochtend weer helemaal over: geen idee of het door het vroege slapen kwam – normaal lig ik nog tot één uur wakker, nu sliep ik net over twaalven – of iets anders, maar ik voelde me helemaal niet ziek meer. Wel nog snipverkouden, maar goed, daar kunnen we mee leven. Ik heb nog even een begin gemaakt met mijn huiswerk en ben toen lekker met mama naar oma gegaan: voor het eerst heb ik daar met de rollator gelopen, dus vanaf de auto naar oma’s huis, binnen en weer terug. Nog best een eindje, zeker omdat ik het nooit had gedaan, maar het voelde wel heel goed! En nou ja, op het moment dat er aan elke kant ook een persoon met een rollator aankomt – die uiteraard zo’n drie keer mijn leeftijd is – wordt het erg amusant.

We hebben het bij oma gewoon heel gezellig gehad, thee gedronken, gepraat over van alles en nog wat en gewoon gezellig. Eenmaal thuis werkte ik nog even aan mijn blog, maakte vast een plannetje voor het werk dat ik maandag wilde verzetten en ben ik mijn bed ingedoken om eens lekker uit te rusten. O ja, en dan nog iets: mijn voet is raar, want dat ging het ene moment prima en het volgende moment helemaal niet. Zucht.

En, hoe was jullie week?