the sun and her flowers – Rupi Kaur

Kort geleden las ik het langverwachte milk and honey van Rupi Kaur, een ontzettend treffende en krachtige poëziebundel die me diep in mijn ziel raakte en die vol prachtige gedichten zat over het leven, de liefde, het vinden van je eigen kracht en van de motivatie en inspiratie die je nodig hebt. Ik was dan ook ontzettend benieuwd naar Kaurs tweede bundel, the sun and her flowers: deze verscheen in januari 2017 en is opnieuw rijkelijk geïllustreerd en prachtig vormgegeven. Kaur snijdt in deze bundel weer scherpe nieuwe thema’s aan en geeft ook een nieuwe kijk op de in haar debuut voorbij gekomen onderwerpen. Want als de tweede bundel van deze jonge vrouw één boodschap heel sterk neerzet, dan is het wel de voortdurende cyclus van verwelken, vallen, wortelen, groeien en bloeien die het leven is.

the sun and her flowers

Kaurs tweede bundel bestaat uit vijfdelen: wilting, falling, rooting, rising en blooming en laat zien wat je als mens te verduren kunt krijgen voordat je kunt uitgroeien tot een sterk, zelfbewust en veerkrachtig persoon. Want die veerkracht, dat is waar Kaurs poëzie om draait: ze laat zien dat het leven je heel veel stenen kan toewerpen, en dat dat soms ook hele harde en pijnlijke stenen zijn, maar dat het ook altijd mogelijk is om er bloemen van te maken. Ze beschrijft dat het oké is om pijn te voelen en het moeilijk te hebben, dat sterk zijn niet betekent dat pijn je niets meer doet, maar juist dat het je steeds lukt om te herstellen van de pijn en nóg sterker te worden. Een absoluut prachtige boodschap die tot uiting komt in de diverse thema’s: hartenpijn en liefdesverdriet, ellende en zwarte bladzijden, je afkomst, nieuwe liefde en persoonlijke groei.

wilting

Het deel wilting, oftewel verwelking, is pijnlijk. Het is breekbaar, fragiel, kwetsbaar en hartverscheurend: Kaur geeft bloot hoe ze zich voelt nadat haar geliefde haar in de steek liet en hoe zwaar wat ze samen hadden nog voor haar weegt. De gedichten gaan over hoe graag je iemand bij je wilt houden en hoe veel pijn het doet om die persoon toch te verliezen, over hoe moeilijk het is om over iemand heen te komen en hoe vreselijk het is als je niet alleen die persoon, maar ook jezelf kwijtraakt. Het is mooi en treffend, maar ook enorm persoonlijk: Kaur maakt daardoor, bedoeld of onbedoeld, duidelijk dat liefdesverdriet en hartenpijn voor iedereen anders voelen, dat iedereen haar woorden anders kan interpreteren. Het is misschien daardoor wat minder herkenbaar, maar niet minder mooi.

why is it
that when the story ends
we begin to feel all of it 

day by day I realize
everything I miss about you
was never there in the first place

• the person I fell in love with was a mirage

falling

Dit is misschien niet het meest creatieve, maar wel absoluut het meest heftige deel van het boek. De gedichten die Kaur hierin verzameld heeft, gaan verder dan liefdesverdriet: ze vormen een afspiegeling van diepe beschadigingen en messcherp onrecht. Kaur schrijft over het overwinnen van je innerlijke demonen, over het langzame, maar niet mis te verstane proces van genezen en groeien en over jezelf bevrijden van mensen die je kwaad hebben gedaan, die voor pijn en ellende hebben gezorgd en je hebben misbruikt: het gaat over juist die mensen, die abusers, geen macht meer over je geven. Daarnaast weet ze ook ontzettend heftige en rake woorden neer te pennen over de verkrachtingscultuur en ondermijning van vrouwen: het doet je beseffen hoe vreselijk het is dat haar dit is overkomen en dat dat nooit had mogen gebeuren, maar tegelijkertijd hoe goed het is dat ze zich erover uitspreekt.

I notice everything i do not have
and decide it is beautiful 

the irony of loneliness
is we all feel it
at the same time

• together

rooting

Ik vind dit misschien wel het mooiste deel van het boek: het is uniek ten opzichte van milk and honey en er zitten echt prachtige stukjes in. Kaur schetst hier een spijkerhard beeld van hoe het is om in de schoenen te staan van immigranten en vluchtelingen, met als resultaat een aantal gedichten die iedereen met vooroordelen zou moeten lezen. Daarnaast is rooting ook een heldere afspiegeling van hoe ze haar eigen identiteit ontdekt aan de hand van haar afkomst en hoe ze haar ouders steeds meer leert begrijpen en respecteren en liefhebben. Ze beschrijft echter ook de duisterdere kanten van haar cultuur en het leest echt als een soort wonderlijke reis die laat zien dat onze afkomst en achtergrond misschien wel een groter deel uitmaken van wie we zijn dan we zelf denken.

i am sorry this world
could not keep you safe
may your journey home
be a soft and peaceful one

• rest in peace 

my mother sacrificed her dreams
so i could dream

rising

Hoe mooi het ook is, rising is denk ik mijn minst favoriete deel. En ik zeg er expres ‘’hoe mooi het ook is’’ bij, want geen enkele van Kaurs gedichten of boekdelen kan ‘’niet mooi’’ worden genoemd: alles is treffend en mooi, maar in dit deel staan de minst indrukwekkende gedichten. Ze gaan over het eindelijk vinden van je soulmate, het ervaren van échte liefde en het opnieuw openen van je hart zodat je de liefde weer een kans kunt geven en het eindelijk en oprecht overwinnen van oud zeer en oude liefde: Kaur laat op hoopvolle en mooie wijze zien wat het betekent om te groeien in nieuwe relaties door oude relaties. Maar ook hier geldt: haar woorden zijn erg subjectief en blijven daardoor net wat minder hangen, al zijn de boodschappen en betekenissen absoluut wondermooi.

when you start loving someone new
you laugh at the indecisiveness of love
remember when you were sure
the last one was the one
and now here you are
redefining the one all over again

• a fresh love is a gift 

the right one does not
stand in your way
they make space for you
to step forward

blooming

Ik hou enorm van Kaurs feministische girlpower-gedichten, want die zijn zo ontzettend mooi en motiverend en inspirerend en fijn om te lezen. Het zijn gedichten die je niet kunt lezen zonder te glimlachen en in gedachten ‘’YASS GIRL’’ te roepen: gedichten die simpelweg heel erg waar en treffend zijn en die je misschien wel inzichten geven: in dit geval over ware schoonheid, het achterlaten van een persoonlijk erfgoed, de kracht van empowerment en van kwetsbaarheid en de onoverwinnelijkheid van groei en genezing en veerkracht. Dit zijn de gedichten die je op Instagram deelt, in je dagboek noteert, deelt op je blog en in je hart sluit omdat je er een stukje sterker van wordt, precies zoals Kaur graag wil. Dit zijn de gedichten die ervoor zorgen dat de bundel, hoe subjectief en bij vlagen afstandelijk ook, je toch op een frisse en positieve manier bijblijft.

to hate
is an easy lazy thing
but to love
takes strength
everyone has
but not all are
willing to practice 

learning to not envy
someone else’s blessings
is what grace looks like

Conclusie

the sun and her flowers is opnieuw een prachtige poëziecollectie die misschien niet beter is dan milk and honey, maar toch ijzersterk en prachtig op haar eigen manier. De gedichten zijn niet allemaal even indrukwekkend en soms is het boek wat lastig om doorheen te komen, maar de kracht van de afzonderlijke delen en van het geheel valt beslist niet te ontkennen. Want Kaurs talent en haar boodschap voor de lezer staat als een huis, en net als haar voorganger is the sun and her flowers een boek vol prachtige gedichten die je zullen raken en bij je zullen blijven, die je zullen helpen wanneer je ze nodig hebt en die je niet meer zult vergeten. Ik ben nu al razend benieuwd naar haar volgende bundel.

the sun and her flowers | Rupi Kaur | oktober 2017 | Andrew McMeel Publishing | 256 bladzijden | Engels | poëzie | 1449486797 | Goodreads | Bol.com | Auteurssite | 4 sterren |