Troost, hoop en liefde: The Passion 2016

Bron beeld: NLPop

Afgelopen donderdag was het weer zover: voor de zesde keer werd The Passion uitgezonden, het livespektakel over de gebeurtenissen rondom de dood van Jezus. Sinds de tweede editie in Rotterdam (toen ik mee’’liep’’ in de processie van het kruis) kijk ik er elk jaar weer vol spanning naar uit en elke keer worden de verwachtingen hoger: zal het weer net zo super zijn, zal de finale weer net zo knallen, zal de cast weer net zo geweldig zijn? Eerlijk gezegd was ik na Enschede vorig jaar een beetje bang dat het ging inzakken, zeker omdat ik me Martijn Fischer niet echt kon voorstellen als Jezus. Maar uiteraard heb ik voor niets in de zenuwen gezeten, want het was gewoon weer waanzinnig mooi. Maar was het de mooiste? Nee… dat niet. Denk ik.

De eerdere edities

De Rotterdamse editie met Danny de Munk, Berget Lewis, Charly Luske en Frans Bauer stal mijn hart: wat een geweldige uitvoering en wat een fantastisch mooi idee om zo het Bijbelverhaal echt bij de mensen te brengen! Toen ik vervolgens de eerste ‘’aflevering’’ ging kijken met Syb van der Ploeg, Do, Frank Lammers en Thomas Berge viel die alweer veel meer tegen: mindere zang, minder goed acteerwerk en allemaal een beetje té geforceerd – maar goed, dat was dan ook de eerste keer. De Haagse editie was wel weer prachtig: Jim Bakkum als Petrus, Daniel Bossevain als Judas, Anita Meyer als Maria en als klap op de vuurpijl René van Kooten als Jezus. Geweldige zang, perfect spel, emoties… en natuurlijk de climax met Pak maar mijn hand op de Hofvijver, wauw.

Maar 2014 in Groningen was, zo besloot ik toen ik afgelopen week alle afleveringen opnieuw keek in aanloop naar die van dit jaar, toch echt het hoogtepunt. De prachtige muziek (Zing vecht, Waarom nou jij, Niet van deze wereld, Hou van mij, Gevallen of gevlogen, Alles is liefde) de hartverscheurende emoties bij Simone Kleinsma als Maria, de sympathie die je voelde voor Jan Dulles als Jezus, het kippenvel door het sterke spel van Jamai Loman als Judas en de genegenheid die je voelde voor Stanley Burleson als Petrus. En dan ook nog eens een slotstuk met Kijk Omhoog midden tussen de mensen, daar gaat gewoon niets overheen. De Enschedese Passion van vorig jaar dus ook niet, jammer genoeg. Die viel toch wel behoorlijk tegen ondanks de mooie muziek (Laat me, Wit licht, Ik geloof). De locaties deden me niets, het acteerwerk viel tegen en vooral Shirma Rouse als Maria stelde teleur. Erg jammer. Des te meer reden dus om te vrezen voor de Amersfoortse aflevering…

2016: troost, hoop en liefde

Maar… de Passion in Amersfoort op 24 maart 2016 was geweldig. Als je me op sociale media volgt heb je waarschijnlijk mijn enthousiasme wel meegekregen, maar echt… wauw. Hij kan nog steeds niet over de Groningse editie heen, maar deze aflevering is op een hele nieuwe manier fenomenaal en by far de meest indrukwekkende. Ondanks dat ik geen enkel nummer kende en ook niet bijster bekend was met de cast.

Ik weet eerlijk gezegd niet eens waar ik moet beginnen met uitleggen hoe adembenemend ik het vond: het is gewoon alles, het complete plaatje. Het gigantische podium op het Eensplein, de brug over het water, de bijzondere locaties in de stad. Lenette van Dongen als ontzettend sterke verteller, met heel veel gevoel en bewustzijn: natuurlijk is het op basis van een script, maar ze zet het neer en ze brengt het over alsof het haar eigen woorden zijn. De manier waarop het verhaal een hele extra dimensie krijgt door nieuwe en veranderde scènes die je echt inzicht geven in de ideologie van Jezus en in wat er door hem heen ging, die de focus meer leggen op Petrus dan op Judas en die voor heel veel kippenvel zorgen. Toegegeven: Martijn Fischer acteert niet heel erg goed, maar je gaat wel in hem geloven.

Wat ik er echter vooral zo schitterend mooi aan vind, is hoe hedendaags het deze keer is. Dat was het steeds al wel, met de Enschedese vuurwerkramp bijvoorbeeld, maar dat deed me nooit zoveel. Maar nu… nu hebben ze het verhaal van Jezus pal in deze tijd geplaatst. Er werd aandacht besteed aan de vluchtelingen, anno 2016 maar ook ten tijde van de Eerste Wereldoorlog en nog veel eerder in de tijd van Jezus – want hij was er zelf ook één. Daarnaast werd er gepraat over de terreur in Brussel: er werd openlijk op het podium steun betuigd en meermalen werd er verwezen naar onze behoefte aan troost en hoop en liefde om ons eraan te herinneren dat dood en lijden niet het laatste woord zullen hebben – zoals letterlijk door Lenette gezegd terwijl beelden werden getoond van gebouwen in de kleuren van de Belgische vlag. Momenten waarop ik echt vol schoot. Ik vind het prachtig dat dit zo gedaan is – noem het gewaagd noem het wat je wilt, maar bijzonder is het zeker, vooral omdat het verhaal van Jezus daardoor gewoon enorm hard binnenkwam en écht raakte. Bij mij in ieder geval.

Troost, hoop en liefde en onrecht in de wereld: dat waren hoe dan ook de thema’s van de Passion van dit jaar en dus ook van de muziek. Teksten als De wereld laat de mensen samen, de wereld bevrijden van haar tranen blijven in mijn hoofd zitten en steeds weer denk ik terug aan de nummers die werden gezongen door Ellen ten Damme als Maria: enorm warm en prachtig en steeds liefdevol, onvoorwaardelijk. Het lied dat door Lenette werd gezongen over hoe de wereld breekt en braakt en zwaait en waait en onze rol daarin, ongelofelijk mooi. En dan de grote finale, waarin Martijn Fischer à la Jan Dulles midden tussen de mensen verschijnt – maar daar blijft het niet bij, want hij is ook te zien in de nabijheid van mensen die juist datgene nodig hebben wat hij en zijn verhaal symboliseren: troost, hoop en liefde. en nu ik dit schrijf, springen de tranen me gewoon alweer in de ogen. Zo, zo, zo, zo, zo ontzettend mooi. Dit was een Passion zoals ze nooit meer zullen kunnen overtreffen: een Passion die perfect in onze hedendaagse context past en daardoor zo ontzettend krachtig is. Ik ben ervan ondersteboven en heb het in mijn hart gesloten.

Wat vond jij van The Passion 2016?