Vivian De afgelopen twee uur was het onverwachte me in de schoot geworpen. Óf ik was een enorme geluksvogel, óf mijn leven stond op het punt een heel stuk ingewikkelder te worden. Niets leek volgens het normale script te gaan.
Van paranormal romance naar contemporary
Jennifer Murgia kende ik van haar paranormal romance-boek Ster van Acht, over engelen en demonen en een meisje dat haar hart aan hen verliest. Ik was niet bijster enthousiast over dat boek: de schrijfstijl en het verhaal lagen me niet zo en ik heb deel twee dan ook nog niet gelezen. Maar toen ik Niet volgens het script tegenkwam in de aanbieding van Dutch Venture Publishing, werd ik wel geprikkeld: oohh, een contemporary YA? Heel andere koek dan Ster van Acht, maar het klonk ook wel meteen een stuk beter. En hoewel de opzet van het boek niet zo mijn ding bleek te zijn, vond ik het wel echt een goed boek.
‘Ik zou zeggen dat we uit hetzelfde hout gesneden zijn.’
Ik grinnikte. ‘Het populaire meisje en de loser. Wie had dat gedacht?’
‘Je bent geen loser. Je bent…’
‘Wat ben ik?’ vroeg ik haar.
‘Je bent een miljoen keer beter dan ik ben.’
Niet in de sterren
Evie is het populairste meisje van school: ze woont in een mooi huis, haalt goede cijfers en heeft een vriendje – Shane – en een beste vriendin – Tara – op wie iedereen jaloers is. Chase daarentegen leeft al jaren met die ene verschrikkelijke gebeurtenis uit zijn jeugd, en stort zich dan ook altijd volledig op school. Zonder het van elkaar te weten, zijn Evie en Chase al langer verliefd op elkaar dan goed voor hen is en zijn ze eigenlijk elkaars enige lichtpuntje in een wereld van schijn en pijn. Tot het lot hen tijdens een opdracht voor Engels en maatschappijleer bij elkaar brengt en ze als magneten naar elkaar toe worden getrokken. Ze weten allebei dat hun liefde niet in de sterren geschreven staat en ook nooit zal staan – maar kunnen ze nog zonder elkaar?
Te plotgestuurd
Mijn eerste gedachte na het uitlezen van Niet volgens het script was ‘’dit is zo anders dan Ster van Acht maar wel ook echt zoveel beter.’’ Dat komt vooral door de schrijfstijl: waar Ster van Acht nog wat hakkelde en doorspekt was met beginnersfouten – een personage dat eerst in het bos loopt en vervolgens hop, in de auto zit – voelde Niet volgens het script stukken professioneler en gladder. Het las lekker weg en zat ook gewoon goed in elkaar, zoals een boek goed geschreven kan zijn zonder duidelijk aanwijsbare reden. En ik heb me geen seconde verveeld: het bleef me steeds boeien, ook al werd ik tegelijkertijd weer niet echt getriggerd om door te lezen. Gewoon goed geschreven dus… mijn probleem lag dan ook meer bij het verhaal en de personages.
Het was geen film, maar hé, het kon gebeuren, toch? Niet alles ging volgens het script.
Intrigerend
In het begin van Niet volgens het script was ik vooral geïntrigeerd: in de eerste plaats door het toffe project voor maatschappijleer en Engels en de manier waarop dat echt een rol speelde in het verhaal: meestal komen vakken, opdrachten en docenten er behoorlijk slecht vanaf in YA-boeken, maar nu vond ik het wel echt tof gedaan en maakte het me zelfs nieuwsgierig naar Sylvia Plath. Tegelijkertijd was ik vanaf het begin heel geïnteresseerd in wat er nu precies speelde in Chases verleden, bij Evie thuis en bij hun medeleerlingen.
‘Zie je het niet ?Het was de bedoeling dat we onszelf met elkaar zouden vergelijken, dat we zouden inzien hoeveel we op elkaar lijken, hoeveel we van elkaar verschillen. Maar meneer Floyd wist al die tijd dat het over nog veel meer ging.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Het is niet de bedoeling dat ik jou in mijn leven betrek, of dat ik je het gevoel geef dat je erbij hoort. Het is de bedoeling dat ik deel ga uitmaken van jóuw leven, om te zien hoe nep het mijne eigenlijk is. Het project gaat over mij, niet over jou.’
Contrast
Hoe verder het verhaal vorderde, hoe meer aandacht ik bovendien kreeg voor het contrast tussen de relatie van Evie met Shane en Tara enerzijds en de aantrekkingskracht tussen haar en Chase anderzijds: Murgia bouwt dat laatste heel mooi op, op zo’n manier dat je echt gaat begrijpen hoe mooi en eerlijk het tussen hen is en welke nare dingen er eigenlijk gebeuren tussen haar en haar zogenaamde beste vriendin en vriendje. Toegegeven, het is behoorlijk voorspelbaar, maar dat vond ik niet zo erg: ik hoopte gewoon op een mooie ontwikkeling door wat er ontstond tussen Evie en Chase.
Evies woorden waren glashelder. Zelfs nu nog, nu de gang begon te vervagen, stelde ik me elk woord voor dat ze ooit voor me had opgeschreven. Ik liet ze door mijn hoofd zweven, in de wetenschap dat ze meer dan alleen woorden waren. Het waren kleine geschenken nog niemand te zien had gekregen. Stukjes van haar stroomden ertussendoor, draaiden om de waarheid heen die ze op het crèmekleurige papier had gezet. Ik zag ze duidelijk voor me omdat ze me liet zien wat zich ertussen bevond. Ik zag wat de geheimen waren achter de woorden, niet langer onzichtbaar, zoals ik.
Statisch
Maar daar ging het dus een beetje mis, want die ontwikkeling kwam niet. In plaats van veranderingen en wendingen werd de situatie van de hoofdpersonen eigenlijk alsmaar statischer, dramatischer en tragischer: het was allemaal zo heftig en bedroevend en ik merkte dat ik hen heel erg als slachtoffer ging zien. Er overkomt Chase en Evie zoveel ellende en dat liet nauwelijks ruimte over voor henzelf, voor hun eigen keuzes en hun eigen beslissingen om het roer over te nemen. En als een verhaal zo plotgestuurd is, dan ontstaat er bij mij een soort gevoel van afstand en zinloosheid: ik kan dan niet echt meer met de personages meevoelen omdat ik ze voor mijn gevoel niet zie groeien of ze zelfs maar leer kennen zonder al die ellende erbij. Het raakte me eigenlijk niet echt.
Het begint allemaal steeds lastiger te worden. Mijn ouders, school… mijn vrienden. Is dat wat ze zijn? Soms heb ik geen idee wat het woord ‘vriend’ eigenlijk betekent. Waarom heb ik ze? En ben ik zelf ook een goede vriendin? En ook al wist ik het antwoord, het zou toch niets uitmaken. Ik wilde dat ik wist waarom mijn leven niet van mezelf is.
Einde
En tja, zo bleef het eigenlijk tot het einde. De laatste wending was wel enigszins verrassend, maar ook weer heel bedroevend en voelde vooral heel zinloos. Pas in de afronding na die laatste twist kreeg ik een gevoel van hoop, een gevoel van ‘’nu is er ruimte voor ontwikkeling’’ maar ja… dat was een beetje te laat. Ik zag namelijk maar zo weinig ontwikkeling in begin en eind bij de personages en het was zo tragisch in plaats van episch. Maar ja, aan de andere kant: misschien was dat de bedoeling ook wel. Als Murgia wilde dat het een verhaal werd over machteloosheid, over je lichtpuntje vinden in iemand anders, over kleine glimpjes hoop en proberen om het juiste te doen en dat alles ondanks je machteloosheid, dan is dat wel gelukt.
Ik kon hem zien zoals hij werkelijk was. Ik kon ons verhaal zien als een film die niet volgens het script was verlopen. Nu kende ik Chase echt en hoefde ik nooit meer tussen de regels door te lezen.
Conclusie
Niet volgens het script is goed geschreven en van begin tot eind boeiend: de relaties tussen de personages, hun ellende en het schoolproject dat hen samen brengt is interessant, maar zodra duidelijk wordt dat het in het boek vooral draait om ellende en tragiek en statische situaties en dat er bijna geen ontwikkeling in zit, valt het tegen. Het zal ook een kwestie van persoonlijke smaak zijn, want een slecht boek is het niet. Maar bevredigend is anders.
Titel: Niet volgens het script (Between These Lines)
Auteur: Jennifer Murgia | bekend van: Ster van Acht
Vertaald door: Marije Kok
Uitgeverij: Dutch Venture Publishing
Verschenen: februari 2019
Aantal bladzijden: 260
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
Leeftijdsadvies: 15+
Voor liefhebbers van: Jennifer Niven
Recensie-exemplaar: ja
ISBN: 9789492585301
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Ik ben nu echt heel erg benieuwd geworden naar die opdracht hahaha. Binnenkort dit boek toch maar eens gaan lezen 🙂
Ik ben nu echt heel erg benieuwd geworden naar die opdracht hahaha. Binnenkort dit boek toch maar eens gaan lezen 🙂