Vivian 
Als jullie dit lezen, zit ik op school te zweten boven een tentamen adolescentiepsychologie, en vanmiddag heb ik ook nog een tentamen grammatica. In mijn Hot, not & Happening van gisteren kon je al lezen dat ik de afgelopen dagen/weken druk aan het studeren ben geweest, en al dat leren en markeren en oefenen en repeteren heeft me een beetje aan het denken gezet. Mijn studie is onwijs belangrijk voor me, en ik ken nog meer mensen voor wie dat net zo geldt. Maar toch lijkt er in de huidige samenleving een soort van… kritiek te zijn op studenten die écht studeren, die hard werken en veel met hun studie bezig zijn. Die niet vaak feesten of uitgaan of colleges skippen, die het gewoon serieus nemen. Er wordt wel gezegd dat zij geen leven hebben. Is dat zo?
Het antwoord is natuurlijk nee, want ik heb juist een leven. Ik vind het echt compleet ongegrond als mensen kritiek krijgen omdat ze met hart en ziel gaan voor iets waar ze helemaal gepassioneerd door zijn, al is dat misschien niet zo avontuurlijk. Ik heb vanaf het begin, dus vanaf het eerste jaar, altijd onwijs hard gewerkt voor mijn studie en dat doe ik nog steeds. Niet eens zozeer omdat ik vind dat dat moet, maar vooral omdat ik het gewoon graag wil. Ik vind bijna alles onwijs leuk en ik wil graag hard werken, ik wil laten zien dat ik het kan, ik wil laten zien wat ik waard ben. Ik ben er onwijs trots op dat ik in mijn twee jaar nog geen enkele keer een hertentamen heb hoeven maken en ik geniet met volle teugen van alles, van de vakken tot de stage. En juist door mijn studie heb ik een leven, zo heb ik ontdekt: juist door mijn studie kom ik de deur uit, heb ik ontdekt wat ik wil en kan ik echt doen wat ik leuk vind en wat ertoe doet. Die studie, dat is mijn leven. Samen met de andere dingen die bij mijn wereldje horen: lezen, schrijven en bloggen. Spannend is het niet, maar ik hoef ook geen spannend leven. Geef mij maar lekker een baan voor de klas, waar sowieso geen dag hetzelfde is, en dan buiten schooltijd werken aan wat mijn bestseller moet worden en op tijd naar bed. Heerlijk. Ik bedoel, ik ben gewoon niet zo iemand die graag uitgaat of veel wil reizen of dingen wil uitproberen. Ik blijf lekker in mijn comfortzone, want daar ben ik heel gelukkig. En op mijn manier ben ik die comfortzone al flink aan het uitbreiden.
Vorig jaar, in het eerste jaar dus, haalde ik 51 studiepunten. Terwijl we dat eigenlijk helemaal niet hadden verwacht: het was een bewuste keuze om de propedeuse op te splitsen en dan toch mooi even 51 punten erdoorheen jassen in het eerste jaar… tja. Mijn studiebegeleider vindt het onwijs bijzonder en ook mijn ouders vinden het superknap, maar ik heb zelf zoiets van… het is vanzelfsprekend. Vind ik. Ik bedoel, ik heb die 51 punten doordat ik geen enkele keer een her heb hoeven maken, maar dat was ook gewoon mijn streven. Tuurlijk, ik weet best dat het misschien nog wel een keer zal gebeuren dat ik slaande ruzie krijg met een vak en er toch echt aan moet geloven en dat dat dan ook helemaal niet erg is, maar als het even kan wil ik gewoon hard werken om dat te voorkomen. Ik ben een perfectionist, ik werk graag hard en ik wil het graag goed doen. Daar horen 51 punten in het eerste jaar dan gewoon bij.
Hoe ik het doe? Geen idee. Op de middelbare school was ik al een studiebol – altijd samenvattingen maken voor tentamens en ook toen maar één keer een proefwerk moeten herkansen, stom genetisch gedoe bij biologie – en dat ben ik nog steeds. Ik ga naar alle colleges tenzij ik me niet lekker voel. Ik maak alle opdrachten die we voor het volgende college moeten maken, tenzij ik me niet lekker voel. Ik vat de tentamenstof zoveel mogelijk samen in de weken voor de tentamens, tenzij ik me niet lekker voel. Ik maak consequent aantekeningen en stel vragen en bestook de docenten met mails, tenzij ik me niet lekker voel. En in de dagen voor een tentamen neem ik de samenvattingen net zo vaak door tot ik, nu bijvoorbeeld, alle negen intelligentieniveaus kan noemen en bij elke zin precies weet wat de bijzin is. En bij elk tentamen denk ik meestal ”goh, dat viel best mee, maar ik vond wel een paar dingen lastig” en vervolgens ga ik twijfelen en denken dat het misschien kantje-boord is, en vervolgens heb ik het altijd gewoon gehaald. Voor die euforie bij het zien van een mooi cijfer… daar werk ik zo hard voor. Ik denk dat ik het mezelf gewoon niet zou vergeven als ik een keer zou zakken, omdat het gewoon niet bij me past. Misschien zou het zelfs wel eens goed voor me zijn om een tentamen niet te halen, puur om mijn perfectionisme wat af te zwakken.
Ik denk dat het ook wel een beetje komt door het ziek zijn, dat ik altijd zo hard werk. Ik heb over mijn lijf en mijn gezondheid geen controle, maar in mijn hoofd werkt alles prima en daar wil ik dan maar al te graag mijn voordeel mee doen, vooral om te laten zien wie ik ben buiten mijn beperkingen om. En tot nog toe lukt dat prima!
Ik kan best goed leren, maar met mijn discipline is het niet zo goed gesteld. Dat heb ik al sinds groep 8. Ik had alles veel beter kunnen doen.. maar he, het is zoals het is en ik haal over een tijdje (als het goed is) mijn tweede HBO diploma. Daarnaast doe ik in een week zo veel, dat ik eigenlijk niet mag klagen. 🙂
Hier toch ook wel iemand die het studeren heel erg serieus neemt. Binnen een paar maanden rond ik mijn P af in ruim een jaar tijd. De vertraging komt door dochterlief die teveel aandacht vroeg aan mama voordat ze naar de basisschool ging. Dus een half jaar bijna niets gedaan en dus ben ik eigenlijk binnen een jaar studeren door de P heen straks… best een lekker gevoel. Ook hier geen herexamens tot nu toe.