Vivian 
De zon kwam al op toen we strompelend naar huis gingen, onze armen in elkaar gehaakt. De zomerwarmte bouwde zich alweer op in de lucht. Rose liet haar hoofd op mijn schouder rusten, haar arm lag om mijn middel. Ik weet nog precies hoe het voelde, haar heup die in een ongelijk ritme tegen de mijne botste, haar huid tegen mijn huid, warm en zacht. Het was even voor vijven, het ochtendlicht was fel en goudkleurig, waardoor elke smerige straat glansde als nieuw. Na een lange stapavond hadden we al vaak op weg naar huis de zon zien opkomen, elk moment samen koesterend. Tot die nacht had het leven zorgeloos geleken, alsof het leven van ons was en andersom, elke seconde gevuld met iets nieuws, iets wat ertoe leek te doen. Maar die nacht was anders.
Eerste indruk
Cara Delevingne is in de voorbije jaren een waar begrip geworden: ze is topmodel, maar schitterde ook in films als Paper Towns, Suicide Squad, en Valerian and the City of a Thousand Planets. Met haar debuutroman Spiegel kan ze nu ook het etiket ‘’schrijver’’ aan haar CV toevoegen. Ik vind Cara geweldig en ik was dus meteen enthousiast over het boek, maar ook mijn scepsis kwam algauw om de hoek kijken. De scepsis die ik altijd voel bij een beroemdheid die een boek schrijft, want: hoeveel van Spiegel zou daadwerkelijk door Cara geschreven zijn? Het is niet voor niets dat haar naam in koeienletters het omslag domineert, al staat er wel ook heel eerlijk bij dat het samen met Rowan Coleman (Twintig regels liefde) geschreven is. Het voorwoord was echter veelbelovend, en dus was ik benieuwd wat het boek te bieden zou hebben.
Waar het over gaat
De Londense tieners Red, Rose, Naomi en Leo waren stuk voor stuk buitenbeentjes voordat ze hun band Mirror, Mirror oprichtten. Nu zijn ze onwijs populair op school en ondanks hun verschillen dikke boezemvrienden. Dankzij hun vriendschap en hun muziek kunnen ze zichzelf zijn en uitzoeken wie dat dan precies is. Totdat Naomi plotseling verdwijnt. Ze loopt wel vaker weg, maar dan is ze opeens écht weg, en hun ergste nachtmerrie komt uit wanneer ze twee maanden later uit de Theems wordt gevist. Terwijl ze in coma ligt en het onzeker is of ze nog bij zal komen, laat staan herstellen, probeert Red wanhopig uit te zoeken wat er met haar is gebeurd… maar als Rose en Leo haar steeds meer wegduwen en de band op instorten staat, staat ze er alleen voor. En dat terwijl zij en Naomi hun vrienden nu misschien meer nodig hebben dan ooit.
Wat ik ervan vond
Het komt deels door mijn liefde voor Cara, deels door het feit dat ik graag een roze bril opzet en ervoor kies te geloven wat ik graag wil geloven en deels door het voorwoord dat ik ervan uitga dat Cara het boek daadwerkelijk zelf heeft geschreven. In dat voorwoord beschrijft ze namelijk dat ze een verhaal wilde neerzetten over hoe het echt is om in je ‘’turbulente tienerjaren’’ te zitten en te moeten uitzoeken wie je bent, waar je bij hoort, wat je wilt en waar je goed in bent. De nu 25-jarige Cara was zelf volgens mij ook nog behoorlijk jong toen ze al voor Victoria’s Secret en andere toonaangevende modehuizen mocht werken, en ik denk dat ze daarom ook enorm vanuit haar eigen ervaring heeft kunnen schrijven. Het verhaal heeft in ieder geval wel een dergelijke authentieke en realistische, zelfs rauwe feeling die je niet snel zult vergeten.
Geen blad voor de mond
Deel van de reden dat Spiegel erg goed geschreven is, is dat Cara absoluut geen blad voor de mond neemt. Ze laat goed zien hoe het is om een buitenbeentje te zijn, thuis en op school heftige dingen mee te maken en allesbehalve braaf te zijn. Eigenlijk best verfrissend, want als je erbij stilstaat zijn er maar weinig écht rebelse YA-personages en juist dat rebelleren in de verdraaid lastige zoektocht naar jezelf en de verwarring die daarbij komt kijken, is iets wat bij de tienerfase hoort. Ik vind het tof dat Cara grof durft te zijn en de rauwe moeilijkheden met acceptatie van jezelf en anderen en emotionele struggles durft te laten zien, van gedoe met je ouders tot je geaardheid en van het gevecht met sociale media tot hoe volwassen je op die leeftijd al wel, maar ook nog niet bent.
‘’Is dit het nou’’-gevoel
Het zijn dan ook vooral die struggles die de boventoon voeren in het verhaal: Red die vecht voor de acceptatie van haar ouders terwijl haar moeder nauwelijks meer een moeder is, Rose die zich afsluit en van iedereen afdrijft, Leo die wordt verscheurd tussen de loyaliteit voor zijn broer en zijn eigen gevoel voor goed en kwaad en natuurlijk Naomi, die misschien wel fouten heeft gemaakt waardoor haar leven nu aan een zijden draadje hangt. Het is heftig en realistisch, maar afgezien van de spanningen op school en in de thuissituaties en de hints die komen bovendrijven over Naomi, gebeurt er eigenlijk maar heel weinig. Het verhaal kabbelt wat voort, en hoewel het wel steeds blijft boeien, riep het bij mij een beetje een ‘’is dit het nou’’-gevoel op, het gevoel dat er méér zou moeten zijn, dat het je méér zou moeten doen.
Perspectief
Hoe dat kwam: de personages. Het is mooi hoe door hun band de krachtige en pijnlijke kanten van vriendschap worden blootgelegd en hoe duidelijk wordt dat je, hoe hecht je ook bent, iemand soms eigenlijk heel slecht kent en dat zo’n band je ook juist kapot kan maken. Maar de individuele personages deden me eigenlijk maar heel weinig. Het bleef wat afstandelijk en ik kon niet goed hoogte krijgen van wie Leo, Red, Rose en Naomi nou eigenlijk waren. Ik vond ze wispelturig, kon mezelf niet echt in ze herkennen en kreeg geen beeld van hoe ze zich voelden bij alles wat er gebeurde. Zelfs het vertelperspectief van Red vond ik maar magertjes en het enige echt interessante personage was voor mij Ash, Naomi’s zus. Ik miste enorm de andere perspectieven, iets wat bij een verhaal over een vriendengroep toch wel key is wat mij betreft.
Thriller
Toch heeft Cara gezorgd voor een sterke plot: ze weet duidelijk hoe ze spanning moet opbouwen en hints moet geven over wat er precies aan de hand is, want ik was enorm gefascineerd door het web waarin Naomi verstrikt bleek te zitten en de manier waarop Red, Rose en Leo daarin worden meegesleept. Elke onthulling maakt het een beetje angstaanjagender en elke keer als er een puzzelstukje op zijn plek valt, komt het huiveringwekkend realistische grote plaatje in beeld. Het voegt een mooi thrillerelement toe, en in combinatie met de verhaallijn over de kracht van muziek en de songteksten waarmee de hoofdstukken doorspekt zijn, maakt het Spiegel tot een echt goed boek dat een inkijkje geeft in de turbulente, kwetsbare en soms ronduit gevaarlijke wereld van het jong zijn en alles wat hoort bij het zoeken naar volwassenheid.
Conclusie
Spiegel is een goed boek dat goed en realistisch geschreven is en door de sterke plot absoluut de aandacht vasthoudt. De herkenbare en mooi uitgewerkte thema’s, maar ook de spanning van wat er met Naomi is gebeurd zorgen ervoor dat het goed past bij de belevingswereld van jongeren die wat meer naar het rebelse en wat minder naar het brave neigen, maar het geeft ook een mooi beeld van wat er komt kijken bij een coming of age-proces. Het is erg jammer dat de personages niet zo levendig en trefzeker zijn als zou moeten bij een verhaal waarin verschillende persoonlijkheden en vriendschapsdynamiek centraal staan: dat had het boek namelijk van vier naar vijf sterren kunnen trekken. Ik ben in ieder geval erg benieuwd of dit debuut zal leiden tot meer schrijfkunst van Cara!
Titel: Spiegel (Mirror, Mirror)
Auteur: Cara Delevingne, Rowan Coleman | bekend van: Twintig regels liefde
Vertaald door: Erica Disco
Uitgeverij: HarperCollins Young Adult
Aantal bladzijden: 352
Verschenen: november 2017
Genre: young adult thriller
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789402700299
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
