Serie: Het geheime dagboek van Hendrik Groen

Het gebeurt eigenlijk maar zelden dat ik verslingerd raak aan een Nederlandstalige televisieserie: afgezien van realityprogramma’s als Vier Handen op Eén Buik en Wie is de Mol? kijk ik veel liever naar de Amerikaanse series of zet ik Netflix op. Toch was er afgelopen najaar een serie die zo ongeveer elk hart in Nederland veroverde, inclusief dat van mij: de MAX-serie Het geheime dagboek van Hendrik Groen, gebaseerd op de bestsellers Pogingen iets van het leven te maken en Zolang er leven is van de gelijknamige auteur. De boeken heb ik nog niet gelezen, maar staan al wel heel lang op mijn TBR, en omdat ik zoveel goeds hoorde van mijn moeder, zus en oma over het verhaal, besloot ik de serie te proberen. En na vijf minuten was ik al verknocht!

Omanido-club

Het geheime dagboek van Hendrik Groen speelt zich af in een verzorgingstehuis, waar het leven van de bewoners een behoorlijk dooie boel is. Hoofdpersoon Hendrik Groen (Kees Hulst, Goedenavond Dames en Heren)  is sikkeneurig omdat hij dan wel oud, maar zeker nog niet dood is en maar al te graag nog iets van het leven wil maken. Veel verder dan potjes schaak en wandelingetjes met de hond komen hij en zijn beste vriend Evert (André van Duin, Heel Holland Bakt) echter niet, want aan het strenge juk van directrice Stelwagen (Rosa Reuten, Goede Tijden, Slechte Tijden) valt niet te ontkomen. Tot nieuwe bewoonster Eefje Brandt (Olga Zuiderhoek, Penoza) de boel komt opschudden en met nog een paar andere bewoners de snel beruchte Omanido-club wordt opgericht: oud maar niet dood. Dat is het startsein voor een reeks doldwaze avonturen – zo doldwaas als het leven maar kan worden in je tachtiger jaren!

Kijkcijferkanon

De serie was een absoluut kijkcijferkanon: met pakweg twee miljoen kijkers per aflevering – en twaalf afleveringen in het eerste seizoen – is het de best bekeken Nederlandse serie sinds Baantjer in 2011. Een tweede serie lijkt niet uit te kunnen blijven, en iedereen is er lyrisch over: de herkenbaarheid van de verzorgingstehuissetting, het acteertalent van André van Duin, de schattige personages, de mix van komisch vermaak met confronterende diepgang: de positieve reacties zijn niet aan te slepen – en terecht!

Kleurrijk

Eén van de redenen waarom Het geheime dagboek van Hendrik Groen zo leuk is, is dat het heerlijk weg kijkt. Het is niet ingewikkeld, niet moeilijk te volgen, niet spannend: je hoeft je hoofd er niet bij te houden, maar kunt gewoon een halfuur lang heerlijk achterover leunen met een kop thee en je laten meevoeren. Je kunt genieten van de eindeloos aimabele en vooral kleurrijke personages en van het feit dat alle acteurs hun werk uitstekend doen. Geen enkele keer is het acteerwerk over de top of ongeloofwaardig, zoals vaak mijn probleem is met Nederlandse series en films. De relatief onbekende gezichten geven echt karakter aan de verschillende personages en ze zijn bovendien enorm naturel en lekker gewoon. En hoe geweldig is het om André van Duin als de ouwe brompot te zien in plaats van als vrolijke komiek, met daadwerkelijke stukjes diepgang in plaats van hilarische humor?

Opa’s en oma’s

Toegegeven: die humor zit er zeer zeker in, maar op een manier die vooral ontzettend schattig en lief is. De verhaallijn rond de Omanido-club is zo leuk om te volgen en er zit zo veel in: de vriendschap en steun tussen de oudjes, het lief en leed dat ze delen, de geweldig levenslustige uitjes die ze ondernemen, hoe er iets opbloeit tussen Hendrik en Eefje… maar ook de verschillende personages zijn heerlijk om naar te kijken. Ze hebben allemaal een beetje hun eigen verhaal, een verhaal dat soms wat treurig of juist een tikje romantisch of snoezig is, en het zijn eigenlijk stuk voor stuk mensen in wie je je eigen opa’s en oma’s een beetje herkent, of misschien zijn het wel de opa’s en oma’s die je zelf zou willen hebben en met wie je niets liever zou willen dan op pad gaan.

Eerlijk en kritisch

Tot zover zijn komisch, schattig en vermakelijk de sleutelwoorden, maar Het geheime dagboek van Hendrik Groen blijft absoluut niet aan de oppervlakte. Juist de diepere laag die eronder zit geeft de serie een extra pluspunt: het geeft namelijk een heerlijk onbeschaamd beeld van hoe het is om ouder te worden, je lichaam te voelen aftakelen en met je geest in een ‘’is dit het nou’’-dip te komen. De regisseur snijdt aan hoe het is om te leven met de gedachte dat de dood niet meer zo ver weg is en dat dementie geen ver van mijn bed-show is, en dat zorgt vooral in de latere afleveringen voor een erg mooie emotionele noot.

Hoger niveau

Bovendien wordt er ook een ijzersterk beeld geschetst van het leven in een verzorgingstehuis en de bureaucratische ellende van regeltjes en routines die dat met zich kan meebrengen. De acteurs die in deze setting een rol spelen, zoals directrice Stelwagen maar ook de verpleegsters, vertolken deze erg goed en spelen mooi in op de aandacht voor het leven van ouderen en de corruptie die komt kijken bij de eerder genoemde bureaucratische problemen in dit soort instellingen. Het voert niet de boventoon: die is luchtig en onderhoudend, maar het voegt absoluut een scherpe rand toe die de serie naar het dramaniveau tilt – en het resultaat is volmaakt.

Luchtig maatschappijkritisch

Het geheime dagboek van Hendrik Groen is hét televisiesucces van dit seizoen, hoewel de records inmiddels worden ingehaald door alweer de volgende briljante serie: De Luizenmoeder, waar ik ook al helemaal dol op ben. Het is heerlijk om naar te kijken, erg goed gemaakt en met oog voor detail gespeeld en geschreven, waardoor je niet alleen kunt genieten van een verhaal over vriendschap tussen mensen die dan wel oud, maar zeker nog niet dood zijn in een kader dat best licht maatschappijkritisch genoemd kan worden. ik kijk al reikhalzend uit naar de tweede reeks!

Alle afleveringen van de serie zijn te bekijken via NPO.nl.

Heb jij deze serie ook gevolgd?