School als liefste wens

Bron beeld: Unsplash

Tijdens mijn stage op de mytylschool vorig jaar had ik een leerling in de brugklas waaraan ik lesgaf. Ze was er niet vaak vanwege haar gezondheid, maar áls ze er was werkte ze hard en deed ze heel erg haar best, dat merkte ik aan alles. Ze zag er altijd keurig netjes uit, had echt een eigen persoonlijkheid en ze was gewoon een goede leerling. Ondanks dat ik haar niet vaak heb gezien, heeft ze indruk op me gemaakt en ik besefte al snel waarom precies: omdat ik mijzelf in haar herkende, zoals ik altijd al ben geweest in schoolse situaties – ook nu nog. Voor kinderen zoals zij en ik is het pijnlijk duidelijk dat school geen vanzelfsprekendheid is, dat het echt mogelijk is om niet naar school te kunnen en aan huis en bed gekluisterd te zijn omdat je lijf niets wil wat jij wil. En als je dan tóch naar school kunt, dan wil je daar alles uit halen wat eruit te halen valt.

Op de basisschool ging ik niet echt met plezier naar school. Ik weet niet meer precies hoe of wat, maar ik was een buitenbeentje, heel verlegen en vond het fijn om thuis te zijn: dat had ik zelfs op het kinderdagverblijf al, omdat ik gewoon mijn eigen dingetjes wilde kunnen doen. Op de basisschool vond ik eigenlijk alleen de taallessen leuk en die zelfs niet heel erg omdat het, terugkijkend, niet echt goed uitgelegd werd en we moesten werken met methodes die eigenlijk te moeilijk waren in mijn optiek. Pas op de middelbare school begon ik écht plezier te krijgen in het leren: toen was het allemaal veel meer op mijn niveau, ontdekte ik mijn talenknobbel en mijn liefde voor geschiedenis en Nederlands. Ik ging graag naar school en het schoolziek zijn was voor mij een afgesloten fase.

Maar juist in de eerste periode van de middelbare school sloeg mijn ziekte flink toe. Op de basisschool vond ik het nooit zo erg om in het ziekenhuis te liggen – zolang er niets naars hoefde te gebeuren – maar toen ik in het jaar van de brugklas het grootste deel van de tijd uitgeschakeld was, voelde dat wel anders. Ik lag thuis op bed, uitgeput en gewoon heel ziek, maar kon toch overgaan naar de tweede klas omdat ik thuis veel mocht werken en zelfs toetsen mocht maken. We gingen in die tijd naar Rome (die audiëntie bij de paus, zo luidt het bekende verhaal, heeft ervoor gezorgd dat ik weer opgepept werd) en vlak daarna krabbelde ik weer op. Eigenlijk is het sindsdien niet meer echt slecht gegaan: ik heb wel kwakkelperiodes en mindere maanden gehad, maar het heeft mijn verdere schoolloopbaan op het vmbo en de havo niet beïnvloed. Sterker nog: ik slaagde uiteindelijk met louter hoge cijfers op beide diploma’s.

School is in die tijd mijn liefste wens geworden. Het is een bekend iets onder mensen met een chronische ziekte: de buitenwereld lijkt het heerlijk om niet naar school of werk te hoeven, maar voor ons is het vreselijk dat we thuis eigenlijk opgesloten zitten. Wij willen niets liever dan óók naar school, óók werken, óók al die dingen die een leven normaal zouden moeten maken. Ik heb het vanaf de eerste dag in de eerste klas altijd onwijs naar mijn zin gehad op de middelbare en toen ik er niet heen kon doordat ik zo ziek was, miste ik het ontzettend. Ik leerde in die tijd kort gezegd hoe het is om niet naar school te kunnen en dat heb ik ook daarna nog meerdere keren gevoeld.

Ik denk dat mijn strebershouding daarvandaan komt. Wanneer ik wél naar school kon, genoot ik er optimaal van en deed ik heel hard mijn best: ik vond het heerlijk dat het eindelijk kon, dat ik niet te ziek was om naar school te gaan, dat het goed ging. En doordat ik weet hoe het is om niet naar school te kunnen, maak ik er sindsdien het beste van. Natuurlijk zit het ook echt wel een beetje in me dat ik een studiebol ben, maar het feit dat school altijd mijn liefste wens is geweest en dat ik ook nu niets liever wil dan gewoon studeren en leren, draagt er wel aan bij. En het zorgt er ook voor dat ik het gros van de leerlingen op het speciaal onderwijs zo goed begrijp, en dat is fijn.

Vind of vond jij het leuk om naar school te gaan?