Vivian 
Ties en ik zitten naast elkaar in een duinpan. Voor ons slaan de golven op het strand. ‘Ooit ben ik hier weg.’ Dit is helemaal niet het goede moment om zoiets te zeggen: ik weet heus wel welke dag het vandaag is. Vanochtend schrok ik van de datum op de scheurkalender, ook al weet ik al weken dat de sterfdag van Ties’ moeder eraan zit te komen. Misschien moet ik iets zeggen over Monica, zodat Ties mijn voorzet kan inkoppen, maar ik durf het niet. Het duurt vierentwintig golven voordat hij iets terugzegt. ‘Waar wil je dan heen?’
Hoe ik bij dit boek kwam
Ik denk dat de teller van mijn gelezen Maren Stoffels-boeken inmiddels op vijf staat: Dreadlocks en lippenstift, Omdat jij anders bent, Ik denk dat dit het einde is en Ik zie je tussen de wolken gingen dit op één na nieuwste boek van haar al voor en met elk boek ben ik een beetje positiever geworden. In het begin vond ik het vooral kinderlijk en oppervlakkig, maar Ik zie je tussen de wolken bleek één van de mooiste boeken die ik dit jaar heb gelezen: ik had dus positieve verwachtingen van Race. Ik wist van tevoren wel dat dit boek voor een jongere doelgroep geschreven is en ik was een béétje bang dat ik daarop zou afknappen, maar ik begon vol goede moed – en dat werd beloond.
Waar het over gaat
River en Ties wonen allebei op een klein en behoorlijk afgesloten eiland. Ze zijn beste vrienden, maar hun vriendschap is flink wat moeilijker geworden sinds de dood van Ties’ moeder Monica, nu precies een jaar geleden. River heeft geheimen voor Ties; geheimen die met Monica te maken hebben, met haarzelf en met hem. Ties is vooral bezig zijn hoofd boven water te houden: zijn vader sluit zich af en rouwt alleen, zijn voormalig buurmeisje Sina begrijpt hij niet meer en ook met River kan hij niet echt praten. Als hij weer wat closer wordt met zijn broer Douwe, blijkt dat die er ideeën op na houdt waarvan Ties niet zeker weet of hij het er wel mee eens is. Maar misschien is het juist de verwerking die hij nodig heeft…
Wat ik ervan vond
Race is eigenlijk typisch zo’n boek dat enorm fijn leest en waar je je prima mee kunt vermaken omdat het eigenlijk alles heeft wat een goed boek moet hebben. Ik weet nog dat ik bij Omdat jij anders bent heel erg het gevoel had enorm onder mijn niveau te lezen en bij Ik denk dat dit het einde is stond iets in het verhaal en de personages me gewoon tegen, maar Race heeft eigenlijk gewoon niets negatiefs. Dat is het: er is niets wat me niet beviel tijdens het lezen, en dat is positief. Maar er staat wel tegenover dat het ook een verhaal is waar ik niet echt door geraakt werd: het maakt niet echt indruk en het is niet heel bijzonder, maar het is wél echt een fijn boek.
Volwassen
Wat ik leuk vind aan dit boek, is dat Stoffels’ schrijfstijl iets heel authentieks heeft: in het begin voelde ik dat al door de filosofische zinnetjes over de zee en de overlap in de perspectiefwisseling: het is gevoelig en heel rustig en intiem, bedachtzaam, bijna alsof je zelf in onzichtbare vorm ook in het verhaal zit en bij de hoofdpersonen bent. Mede daardoor krijgt het verhaal ook een volwassen sfeer. Dat komt niet alleen door de schrijfstijl: Ties en River zijn twee heel knap opgezette personages, met echt hun eigen stemmen en struggles en complexiteit, en ook de manier waarop zij denken en doen vond ik heel volwassen. En tja, wanneer je als 23-jarige zo’n boek leest, is dat wel echt een pluspunt!
Boeiend
Daarnaast is het verhaal ook origineel: ik ken niet veel boeken waarin racisme en discriminatie zo scherp worden geschetst en zo realistisch en levendig worden neergezet, vooral in de manier waarop het eigenlijk gebagatelliseerd wordt ten bate van het verhaal. Tegelijkertijd speelt er nog heel veel meer: Stoffels zorgt ervoor dat je steeds geboeid blijft en steeds opnieuw wordt meegezogen in het perspectief, steeds wilt weten wat er nou met Monica gebeurd is en hoe dat kwam en wie zij was. Daarnaast zit er een knap spanningselement in: pas tegen het einde komt de Eilandrace echt in beeld en tot dat punt toe blijft het heel onduidelijk welke rol die race nou eigenlijk speelt, waardoor de focus volledig wordt gelegd op de personages en de thema’s en het verhaal steeds groter en minder voorspelbaar en boeiender wordt. Knap staaltje schrijfwerk daar, Stoffels!
Puber worden
Wat ik ook leuk vind aan het boek, is dat het heel veel thema’s aansnijdt die alles te maken hebben met een puber worden: hoofdpersonages Ties en River zijn eigenlijk net (als ik het goed heb begrepen tenminste) basisschool-af en komen nog maar net kijken bij het hele puberteit-gebeuren, en dat zorgt ervoor dat je een heel mooi beeld krijgt van hoe verdraaid ingewikkeld het eigenlijk wel niet is om een puber te worden. Want ja, vriendschappen veranderen, verliefdheid wordt opeens een ding, je wereldje blijkt te klein en het wordt héél belangrijk om iets te hebben wat van jou is en wat niemand je kan afpakken. Vind ik echt goed gedaan, ook omdat het de personages des te begrijpelijker en levendiger maakt. Het maakt het grote plaatje van het boek nog groter en beter.
Conclusie
Race maakt misschien niet heel veel indruk, maar het is absoluut een goed doordacht, goed opgebouwd en goed gelaagd boek waar eigenlijk gewoon geen kwaad woord over te zeggen is. Het boeit tot de laatste bladzijde, heeft een prettige volwassen schrijfstijl en thema’s die herkenbaar en belangrijk zijn. Misschien wel Stoffels’ beste jeugdboek tot nu toe.
Titel: Race
Auteur: Maren Stoffels | bekend van: Ik zie je tussen de wolken en Ik denk dat dit het einde is
Uitgeverij: Leopold
Verschenen: maart 2017
Aantal bladzijden: 208
Genre: jeugd
Beschikbaar als: hardcover, ebook
ISBN: 9789025872359
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
