Quote: ”Accept what you can’t change, change what you can’t accept.”

Niemand heeft ooit feitelijk kunnen vaststellen dat het leven eenvoudig is, en degenen die dat zeggen weten ofwel niet wat echt leven is, of ze zeggen maar wat. Voor iedereen – niet alleen maar voor mensen die kampen met fysieke of mentale beperkingen – is het leven moeilijk, oneerlijk, zwaar, gecompliceerd.  Iedereen moet omgaan met tegenslagen, met onverwachte gebeurtenissen en met dingen die anders lopen dan je had gewild. We kunnen het leven helaas niet naar onze hand zetten: niemand is perfect, de wereld is niet perfect en het leven is voor niemand perfect. Maar het is zoals het is, en er zijn mensen die hun uiterste best doen om dat te veranderen en mensen die proberen het beste te maken van wat er op hun pad komt. Ik hoor bij die laatste groep.

Accept what you cannot change. Accepteer de dingen die je niet kunt veranderen. Misschien komt het je bekend voor, het maakt volgens mij ook deel uit van een bepaald gebed: Dear Lord, give me the strength to accept what I cannot change and the courage to change what I cannot accept. Het is eigenlijk heel simpel: sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn en die kun je met de beste wil van de wereld nog niet veranderen. Ik ben al mijn hele leven chronisch ziek en zal dat waarschijnlijk ook mijn hele leven blijven. Het is een foutje van de natuur of een speciale bedoeling van God, geen idee – maar het is iets waar niets aan te doen valt. Ik heb het geaccepteerd, het is een deel van me en het zal altijd een deel van mijn leven zijn. Dat noem ik geen doorzettingsvermogen of kracht, dat noem ik realistisch denken. Ik zou ook enorm gedreven kunnen zijn om koste wat het kost een geneesmiddel te vinden, een manier om een normaal leven te leiden, terwijl ik altijd zal weten dat het niet kan, dat het niet bestaat. Dan zou ik alleen nog maar bezig zijn met die onmogelijke queeste en vergeten – of het misschien wel vertikken – om te leven. Realistisch denken, zo simpel is het. We leven in de eenentwintigste eeuw en met al die wetenschap en technologie kunnen we tegenwoordig een hoop veranderen, maar niet alles. Soms is acceptatie de beste manier om een prettig leven te leiden, mét beperkingen.

Maar dat betekent echt niet dat ik zomaar klakkeloos alles accepteer wat er mis met me is. Change what you can’t accept: verander de dingen die je niet kunt accepteren. Je moet het verschil weten tussen de dingen die echt niet te veranderen zijn en de dingen waar nog wel iets aan te doen is. Ik kan het bijvoorbeeld echt niet accepteren dat ik doof en blind ben en slecht loop; dat vermindert mijn kwaliteit van leven zodanig dat ik mijn uiterste best wil doen om te zorgen dat ik er zo min mogelijk last van heb, door dingen als gehoorapparaten, vergrotingsvoorzieningen en een rollator te gebruiken. Ik accepteer dat ik niet gezond ben, maar ik accepteer niet dat ik daardoor op bepaalde gebieden beperkt ben. Ontkennen doe ik het ook niet: ik verander het op zo’n manier dat het wel acceptabel wordt.

Je kunt er niets aan doen dat je geen talenknobbel hebt, maar je kunt wel zorgen dat je beter wordt in taal dan je misschien bent. Je kunt niet veranderen dat je autistisch bent, maar je kunt wel zorgen dat je er zo goed mogelijk mee omgaat zodat je er zo min mogelijk last van ondervindt. Ik accepteer dat ik ziek ben, ik heb ermee leren leven. Maar ik heb samen met mijn ouders manieren gezocht om te veranderen wat we konden, om er het beste uit te halen. En volgens mij is me dat aardig goed gelukt, gezien het gegeven dat ik gelukkig ben.