Quarter life-questions die ik mezelf regelmatig stel

Van de gevreesde quarterlife-crisis die anno 2018 zoveel aandacht krijgt, heb ik gelukkig geen last: ik vind het wel prima waar ik sta in mijn leven en ik weet heel goed wat ik op dit moment aan het doen ben en wat ik op de langere termijn zou willen bereiken (iets met: ik weet wel wat ik wil maar nog niet wat ik gá doen en dat is oké). Dat neemt echter niet weg dat ook ik wel eens worstel met vragen die volgens mij best kenmerkend zijn wanneer je in je twenties zit. En die vragen wil ik graag met jullie delen, want misschien zijn ze wel herkenbaar – en sowieso vind ik het belangrijk om open te zijn over dit soort dingen en er zelf ook de aandacht aan te geven die het verdient.

Ben ik wel volwassen genoeg?

Met stip op één. Het is een vraag die me aan de ene kant heel erg bezighoudt en waar ik aan de andere kant een ‘’het komt wel goed’’-gevoel over heb. Een vraag die ik ook al een aantal keer heb besproken met mijn ouders en zus, en die hebben me ook dat tweede gevoel gegeven. Een vraag waarop het antwoord namelijk ‘’nee’’ is, of tenminste… ‘’nog niet.’’ En dat is logisch, want mijn ontwikkeling is anders gelopen dan bij een gezond persoon en daardoor heb ik bepaalde stappen die ‘’normaal’’ zijn nooit gezet. Maar tegelijkertijd is het zo dat ik, naarmate ik ouder word, die achterstand, dat gat, op andere gebieden ruimschoots compenseer én dat het steeds kleiner wordt. Gedraag ik me dus volledig op het niveau van een doorsnee twintiger? Nee. Maar ik ben ook geen doorsnee twintiger. En wie is dat nou eigenlijk wel?

Is mijn tienertijd niet te snel voorbij gegaan?

Misschien wel. Soms heb ik wel eens het gevoel dat ik niet genoeg heb genoten van zeventien zijn toen ik zeventien was, maar ik denk dat ik mezelf dat nauwelijks kwaad kan nemen. Want net zoals ik nu geen doorsnee twintiger ben, was ik toen geen doorsnee zeventienjarige. Ik ben altijd serieus geweest, en door die ontwikkelingsachterstand heb ik sommige dingen, die normaal zijn wanneer je zeventien bent, destijds niet gedaan. Ik heb de hele ‘’alles ontdekken in je tienertijd’’-fase een beetje overgeslagen, maar daar staat tegenover dat ik dat nu juist een beetje inhaal. Voor het eerst uitgaan, vaker naar een concert, logeren… en sowieso ben ik nu echt wel wat minder serieus dan op de middelbare school. Waarschijnlijk hoef ik er overigens ook niet rouwig om te zijn dat ik geen rebelse fase heb gehad, haha. En wat de rest betreft: ook dat haal ik vanzelf wel in.

Wat als ik altijd alleen blijf?

Ik denk dat elke twintiger zichzelf op een bepaald punt wel van die existentiële relatievragen stelt, en bij mij zit daar nog een extra complex laagje in. Ik weet namelijk dat het in mijn positie best lastig kan zijn om een partner te vinden die het aankan om te dealen met alle bagage die ik dankzij mijn ziekte meebreng, ook omdat ‘’op de normale manier’’ daten sowieso al wat lastiger is. Af en toe denk ik dat het misschien best realistisch is dat ik alleen blijf, en dat dat misschien ook helemaal niet erg is omdat ik mezelf heel goed gelukkig kan maken. Op andere momenten vind ik het idee om nooit een relatie te hebben minder aantrekkelijk. Alleen blijven zou niet erg zijn, dat weet ik. maar of ik het echt zou willen… misschien wel. Misschien ook niet. Dat vind ik lastig.

Kan ik het volwassen leven wel aan?

Als ik mijn belastingaangifte regel, krijg ik soms al zweethandjes bij de gedachte dat dat dus elk jaar moet, en dan begin ik al snel ook na te denken over al het andere dat bij het volwassen leven hoort. Stel dat ik uit huis ga, lukt het me dan wel om alle financiële eindjes aan elkaar te knopen? Heb ik dan wel genoeg inkomen? Kan ik straks wel alles regelen met al mijn rekeningen en huur en de verzekering en administratie? Nu helpt mijn vader nog heel veel met die dingen, maar red ik het wel als ik straks – ooit – op eigen benen wil staan? Kan ik dat allemaal wel overzien? Of moet ik dan een boekhouder inhuren? Want eerlijk is eerlijk: het volwassen leven klinkt als een droom, maar dan heb je de kleine lettertjes nog niet gelezen… Typisch gevalletje ‘’komt uiteindelijk vanzelf goed’’ maar toch…

Doe ik wel genoeg?

Doe ik wel genoeg mijn best voor alles wat ik nog moet afronden van mijn studie? Is mijn scriptie wel van hoog genoeg niveau? Zou ik me niet al moeten oriënteren op sollicitaties straks? Besteed ik wel genoeg tijd en aandacht aan mijn freelancewerk? Ben ik wel genoeg bezig met schrijven en het lanceren van die auteurscarrière? Neem ik mijn blog wel serieus genoeg? Moet ik niet toch eens aan de slag met die ideeën voor een eigen onderneming? Moet ik niet meer spoken word-activiteiten ondernemen? Word ik straks wel serieus genomen? Werk ik wel hard genoeg? Ben ik wel serieus genoeg met al die dingen bezig? Ook al weet ik in mijn achterhoofd dat het juist méér dan genoeg is, die twijfels blijven rondspoken, zeker omdat ik heel perfectionistisch ben.

Wat wil en voel ik nu eigenlijk écht?

Ik denk dat dit eigenlijk een heel positieve vraag is die me helpt om, juist in deze periode, het contact met mezelf niet te verliezen en ook steeds verder te groeien in wie ik ben en wat ik wil. Zo af en toe poppen die vragen op in mijn hoofd: wat ben ik eigenlijk aan het doen? Waarom doe ik dit? Vind ik dit echt leuk? Wat zou ik eigenlijk willen veranderen? Wat gaat er nu eigenlijk echt in me om? De ene keer vertaal ik dat naar een blog, maar vaker is het de aanleiding tot een beetje zelfreflectie die me helpt om eerlijk te zijn tegen mezelf, om toch vooral te blijven doen wat goed voelt en ook om vragen zoals die hierboven lekker te relativeren.

Uitvogelen

Want nee, het leven is niet makkelijk en ons hoofd maakt het er soms ook zeker niet makkelijker op. Maar ik denk dat volwassenheid ook betekent dat je het voor jezelf wel steeds een beetje makkelijker kunt maken. Door eerlijk te zin tegen jezelf, door met anderen te praten over wat je voelt, door je gevoel te volgen als het gaat om wat je wilt, en door het jezelf niet moeilijker te maken dan het hoeft te zijn. Volwassenheid is jezelf steeds beter leren kennen en begrijpen, zodat je ook je leven steeds beter leert begrijpen en uitvogelen. Laten we dus vooral niet bang zijn voor het antwoord op die quarterlife-questions, want misschien helpen ze ons wel om een quarterlife-crisis te voorkomen.

Welke quarterlife-questions stel jij jezelf wel eens?