Poetry pitch | Woordkunst: Vrij hart & Kind

Sinds een paar maanden heb ik me toegelegd op het schrijven van woordkunst: gedichten in vrije versvorm – zonder een bepaald ritme of rijm – en prozateksten over van alles en nog wat, over wat er in mijn hoofd en hart leeft en over wat ik belangrijk vind om te vertellen. Het zijn teksten die ik heel bijzonder vind om te schrijven, omdat ze me in staat stellen te spelen en te schilderen met taal, om beelden te scheppen en de kracht van woorden tot uiting te laten komen: het is niet standaard of cliché, maar een heel persoonlijke manier van storytelling en daar ben ik helemaal verliefd op geworden. Omdat ik heel erg trots ben op deze teksten en ze graag met de wereld wil delen – maar de spoken word-evenementen niet elke week plaatsvinden – leek het me leuk om zo af en toe wat teksten met jullie te delen!

Vrij hart

Geïnspireerd op voice movement-liedjes over het laten horen van je stem en je niet klein laten krijgen door haters en kritiek: dit gedicht gaat over jezelf zijn en jezelf laten stralen met alles wat je in je hebt.

Hé jij daar met je volle vrije hart
Lig jij ook wel eens met je mening in de clinch
Voel je, het moet eruit, ik moet me uiten maar
ik ben bang dat ik word gelyncht
dat ik golven opwek, vuur en rook aantrek
mijn eigen graf graaf ook al ben ik nog zo braaf
Hé jij daar met je vivant vrijzinnige hart
Voel jij je ook wel eens opgesloten en gebonden
Aan alles wat moet en hoort, stress op ’t slappe koord
in een gouden kooi van privileges anno 2017
maar zijn wie je bent en worden wie je wilt, dat valt nog te bezien

Hé jij met je hart vol gevoel en levenslust
Wat let je om niet langer te wachten en smachten
tot het leven je verwarring sust, je gemoedsrust kust
Wat let je om het hier en nu te grijpen en je eigen
podium te bouwen, je ideeën uit te vouwen
Want je hebt niet voor niets
een stem gekregen

Dit is voor iedereen die bang is
dat zeggen wat je wilt niet altijd geldt
Voor iedereen wier mond wel eens is gesnoerd
wier gedachten en gevoelens en ideeën
het zwijgen zijn opgelegd
Dit is voor iedereen die zich niet durft te uiten
Maar weet dat je moet schreeuwen om te kunnen fluisteren

Je kunt onze boeken verbranden
en onze woorden verbannen
maar de inkt zal nooit vervagen
en de stemmen zullen nooit verstommen
Je kunt ons opsluiten
en onze ziel versplinteren tot scherven
maar we blijven onze naam kerven
in het hout, en
de muren bekladden met boodschappen

Je kunt de muziek afzetten maar we blijven
ons lijflied zingen
Je kunt ons de wet voorschrijven
maar het zijn onze eigen regels die beklijven

Je kunt ons zien in zwart en wit, maar
we creëren zelf ons kleurenpalet
Je kunt onze tekst verdraaien en veranderen, maar
we blijven onze pennen de waarheid vertellen

Je kunt ons vastbinden en knevelen, maar
aan keurslijven zullen we nooit toegeven
Je kunt haten en praten en zwartmaken
maar daar krijg je ons niet mee klein

Je kunt ons licht uitdoven maar we blijven stralen
Je kunt onze stemmen stelen maar niet onze verhalen
Je kunt onze vleugels kortwieken maar niet breken
Je kunt onze geest krenken maar niet kraken

Je kunt stenen gooien maar we vangen bloemen
Je kunt vloeken maar we antwoorden met zoenen
Je kunt ons beteugelen maar we breken los
Je kunt ons stoppen maar we volgen onze hartenklop

We zullen blijven dansen en schreeuwen
en lachen en leven
wat ons ook wordt aangedaan
Ons hart zal blijven kloppen voor de dingen
waar we om geven
En voor elke keer dat je probeert om
ons aan banden te leggen
zullen we twee keer zo hard zeggen
wat we te zeggen hebben
En ons hart zal vrij zijn
zelfs al zijn wij dat misschien
nog niet

Kind

Dit gedicht schreef ik naar aanleiding van de vele nieuwsberichten over burn-outs bij jongeren, prestatiedruk en het idee dat de kinderen van nu te snel opgroeien en vlug-vlug volwassen moeten worden, terwijl juist het vasthouden aan je kindertijd heel waardevol is en moet blijven. Dit is het gedicht dat ik heb voorgedragen bij Club HUB.

weet je nog hoe het was, om kind te zijn?

het leven vol sprookjes en avonturen
vingerverf en waskrijt op de muren

geen verschil tussen mensen en kleuren
geen benul van dingen die gebeuren

Toen complimentjes en trots aan bomen groeiden
en er niks gek was aan het tekenen van paarse koeien

Maar nu, nu hebben de jaren je groot gebracht
vraag je je af: ‘’heb ik daar nou zo lang op gewacht?’’
is er van alles wat eng is en wat je niet snapt
zoals waarom het leven, de liefde, steeds uit elkaar klapt
Vergiet je tranen omdat de wereld je bedriegt
omdat het leven je hart breekt
en nies een sprookje is

Vroeger schommelde je in de speeltuin, was je vrij, hoger en hoger
Nu moet je klimmen op de sociale ladder, het is een strijd, hoger en hoger
Vroeger speelde je met Barbies, voelde je je blij, maakte je ze steeds mooier en mooier
Nu keur je jezelf in de spiegel, als een brok klei gemaakt van schoonheidsidealen
Vroeger mocht je nog iets voor jezelf doen, nu moet je doel na doel behalen

Je moet vechten en knokken voor trots en liefde
dealen met verwachtingen en verachtingen
te hoog, te veel, verbasteringen van wie je bent
Je geeft je bloot, maar dat is iets wat je bekoopt
met haat en nijd en voor je het weet is er schaamte en spijt

Je bent in de bloei van je leven maar uitgeblust
verdrietig en bang, gestript van rust en levenslust
voelt je te veel, te weinig, onbegrepen, ongewild
een bittere pil, gezwind volwassen maar nog kind

Als je klein bent, wil je het liefste groot zijn, alles kunnen, alles mogen
maar als je groot bent wil je terug naar de tijd van knipogen en kattenkwaad gedogen
Je wilt een tijdmachine, want je tienertijd was goud maar te snel verzilverd
en je kindertijd was vol van dromen die nu zijn verpulverd
Je wilt niets liever dan een veilig thuis met armen om je heen wanneer je wordt gegriefd
en je wilt niets liever dan vragen
mag ik weer klein zijn, alsjeblieft?

Maar maak fouten
geef je mening ongezouten
doe wat je hart je ingeeft en niet waar je hoofd
naar streeft, want volwassenheid gaat prima samen
met stoepkrijt, en je strepen zijn er om op te staan
Voel je hart kloppen en laat het je gedachten stoppen
wees onbezonnen, zoek de tonnen liefde en magie
die het leven biedt, en geniet van ie jeugd en het leven
want als je dat niet doet, niet ziet,
heb je later spijt, niet van wat je deed maar war je liet
liet lopen, liet gaan, liet schieten
En is het te laat om te zeggen
mag ik weer kind zijn, alsjeblieft?

Schrijf jij wel eens gedichten?