Vivian 
Pijn. Ik weet er helaas alles van: in mijn hele gezondheidsgeschiedenis heb ik heel veel verschillende soorten pijn gevoeld en dat heeft ervoor gezorgd dat ik nu precies weet wat het betekent om het te hebben. Maar het heeft er ook voor gezorgd dat ik veel sterker ben geworden: mijn pijngrens is aanzienlijk hoog. Er moet echt wel iets gebeuren voordat ik mijn pijn niet meer kan verhullen. Dat verhullen, daar ben ik goed in geworden. Verbijten. Me er niet door laten leiden. Ik heb het dan niet over pijn in de geestelijke zin, maar echt lichamelijke pijn. Hoofdpijn, spierpijn, wat dan ook. Het past wel helemaal bij mijn positivisme: als ik niets aan mijn pijn kan doen, als ik weet dat ik gewoon moet wachten tot het zakt en dat het bij mijn ziekte hoort, dan train ik mezelf gewoon om het zo goed mogelijk naar de achtergrond te drukken en andere dingen, leuke dingen en goede dingen, naar de voorgrond te halen. Soms lukt dat niet, en dat is stom. Zoals nu.
Ik heb jullie er al vaker over verteld: momenteel doen mijn gewrichten heel raar. Op sommige dagen gaat het prima en heb ik nergens last van, maar er zijn ook dagen dat één gewricht, of dat ze juist allemaal, heel erg pijn doen. Niet alsof het een gebroken bot is en ook niet alsof het spierpijn is, maar echt pijnsteken als een soort van kramp in mijn gewrichten. In het ziekenhuis hebben ze geen idee wat het is en binnenkort moet ik voor een bloedonderzoek in de auto-immuunhoek, want het zou best kunnen dat het iets reumatologisch is. Ik ben natuurlijk blij dat ze proberen om erachter te komen, maar tot ze iets weten en iets kunnen doen zit ik wel met de pijn. Nu ben ik, zoals ik hierboven al zei, echt wel gewend aan pijntjes, maar dit wordt soms echt heel heftig, zo heftig dat ik gewoon niets kan met mijn handen of niet kan lopen omdat mijn knieën/enkels zo’n pijn doen en zo dik zijn. Dan kan ik het gewoon niet verbijten en wil ik dat ook niet: dan is het af en toe zo fel dat ik er echt heel veel last van heb. Het heeft ook te maken met dat ik niet weet wat het is: dat zorgt voor een soort onzekerheid en dat maakt het nog erger.
Ik weet nog goed hoeveel pijn het deed toen ik mijn been brak en in de tractie moest. Ik herinner me nog de keer dat mijn darmen totaal van slag waren en me ongelofelijke buikpijn bezorgden. Ik herinner me nog alle keren dat ik geprikt werd voor bloedafname of een infuus en dat niet lukte omdat mijn aderen zo moeilijk waren. Ik herinner me nog de trombosepijnen en alle andere keren dat ik mijn been brak (in totaal vier keer gebeurd). Ik herinner me nog de helse pijn in mijn rug toen bleek dat ik ingezakte ruggenwervels heb, een pijn die heel lang regelmatig is teruggekeerd en nu ook af en toe nog om het hoekje komt gluren.
Klinkt misschien best heftig. Het is niet zo dat ik me nog continu die pijnen herinner, integendeel: ik heb de ervaring van al die dingen, al die tegenslagen, gebruikt om er nu beter tegen te kunnen. Als ik nu ergens last van heb, buikkrampen of hoofdpijn of spierpijn, dan kan ik doorbijten. Ik negeer het niet, ik accepteer wel dat de pijn er is en ik doe er iets aan – ik neem rust of pijnstillers of doe even wat kalmer aan – maar ik laat de pijn niet mijn dag beheersen als het niet hoeft. Dat doe ik ook als ik iets pijnlijks moet ondergaan: tanden op elkaar en erdoorheen bijten met de gedachte van het gaat weer voorbij. Veel moeilijker is het bij pijn zoals die in mijn gewrichten, omdat ik daarvan gewoon niet weet waar het vandaan komt en daardoor denk ik er ook meer over na. In principe heb ik een bepaald soort stem van mijn lichaam ontwikkeld: ik laat mijn lijf me vertellen hoe erg de pijn is. Als ik het als heel heftig ervaar, dan zie ik dat als een signaal dat ik er echt iets aan moet doen, dat ik eraan toe moet geven en mezelf op non-actief moet zetten. Is het een irritant soort pijn, bijvoorbeeld hoofd- of spierpijn, dan doe ik rustig aan maar heb ik één regel: ik accepteer de pijn, maar sta het alleen toe op de achtergrond want ik wil gewoon genieten van mijn dag en van mijn dingen. En als ik een heel heftig signaal krijg van heel felle pijn, dan weet ik dat er echt iets aan de hand is en dat ik aan de bel moet trekken, dan is het pijn van de soort die me echt van streek kan maken.
En verder? Verder geef ik de pijn nooit toestemming om me ongelukkig te maken. Daar is het leven te kort voor!
Pijn, het is en blijft een raar fenomeen. Heel erg vervelend dat je nu zo’n last hebt van je gewrichten. Ik hoop dat ze snel kunnen vinden waar het vandaan komt. Die onzekerheid is inderdaad heel erg vervelend. Zelf heb ik al jaren pijn, maar ze weten nog steeds niet waar het precies vandaan komt. Chronisch pijnsyndroom wordt dan al snel de diagnose. Ik heb me er nu maar bij neergelegd dat de situatie is zoals hij is en ik misschien wel nooit zal weten waar die pijn vandaan komt.
Afleiding is inderdaad het best! Knap dat je er op deze manier mee om kan gaan!
Ik geef tegenwoordig de pijn een cijfer. Dan benader ik het wat nuchterder en laat ik me niet meeslepen door de pijn. En dan blijkt, altijd achteraf, dat het niet constant heel erg was. Dat het toch nog uit te houden was. Maarja dan heb ik het alleen over mijn voeten. Als er meer pijn in je lichaam zit zal het een stuk moeilijker zijn. Valt niet mee soms he Vief.
Wat ontzettend mooi geschreven, ik herken ook wel iets van wat je zegt 🙂
Maar wel heel erg naar dat je zo veel pijn hebt en de oorzaak niet weet. Hopelijk vinden ze gauw waar het vandaan komt (en het liefst met een niet al te moeilijke oplossing natuurlijk!).
Hoop dat je tot die tijd je dagen zo prettig mogelijk door kan komen, voorzichtig zijn met jezelf! Xx
Vervelend dat je niet weet waar in de pijn vandaan komt, helemaal als het zo heftig is. Ik heb regelmatig lichamelijke klachten waar ik de oorzaak niet van weet, maar dat gaat eigenlijk altijd vanzelf weer over en meestal beheerst het mijn dag niet (de nacht wel soms, dat vind ik moeilijker). Ik wens je verlichting en leuke afleiding!