Toen ik in de tweede week van september begon met het nieuwe studiejaar, wist ik dat het niet makkelijk zou gaan worden, dat ik flink mijn best zou moeten gaan doen en dat het maar de vraag zou zijn of ik het wel vol zou houden. Op maandag van half negen tot half vier stage, op dinsdag van half tien tot twee uur college, op woensdag van half negen tot half één stage, op donderdag van half elf tot half vijf college en op vrijdag van half negen tot half één college. Plus op de dinsdag en donderdag naar het WTC vanwege de verbouwingen op school. Pittig, behoorlijk pittig. O ja, en dan heb ik het nog niet over het keuzevak op dinsdagavond van half zeven tot half negen, en van het deeltijdcollege dat ik op twee avonden na dat keuzevak nog heb, van half negen tot tien. Om heel eerlijk te zijn twijfelde ik er niet aan dat het me zou lukken: ik had al bedacht dat het heus wel zou gaan met genoeg rustmomenten en lange nachten. Maar daar heb ik op terug moeten komen.
Ik had nog geluk dat ik die eerste maandag vrij had: eigenlijk had ik dan met stage moeten beginnen, maar mijn vakdocent was afwezig en dus werd het opgeschoven naar woensdag. Op dinsdag had ik mijn eerste college drama (een eerstejaarsvak dat ik nog moet afronden) en besloot ik tijdens een gesprek met mijn studiebegeleider dat ik niet meega op de excursie naar Istanboel: hartstikke leuk dat ze het doen, maar het is gewoon te ver en te ingewikkeld en te vermoeiend. En dat is best stom, maar het kan niet anders. Het scheelt wel, want daardoor hoef ik op dinsdag niet tot vier uur te blijven. Op woensdag begon ik met mijn stage en dat was, nou ja, het enige woord dat ik kan bedenken is geweldig. Het was gewoon echt heel erg leuk, ging hartstikke goed en ik mocht al meteen heel veel doen, dus ik voelde me meteen helemaal top daar!
Maar al was het een halve dag, het was wel onwijs vermoeiend. Donderdag ook weer, toen zat ik gewoon met een onwijs slap gevoel in de colleges over praktische vakdidactiek, canonliteratuur en onderwijs in het Nederlands op het beroepsonderwijs. Niet leuk, maar nog veel minder leuk was het om dan thuis te komen met een gevoel dat je wel in tranen kunt uitbarsten omdat je gewoon zo moe bent, zo moe dat je van ellende niet meer weet waar je het moet zoeken. Oftewel: een niet zo subtiele boodschap van mijn lichaam dat het zo echt niet zou gaan. Ik bedoel, natuurlijk was het nog maar de eerste week en had ik wat opstarttijd nodig, maar het zou zwaar blijven en het zou gewoon ontzettend veel zijn, onwijs veel zelfstudie ook, waar ik gewoon niet tegen opgewassen zou zijn omdat de dagen op school al teveel zouden vergen. Gewon geen goed idee.
Dus ging ik vrijdag opnieuw met mijn studiebegeleider praten, die gelukkig een en al begrip is over de hele situatie en dat is wel onwijs fijn. Ze stelde ook vrijwel meteen voor om twee vakken te skippen: vorig jaar heb ik dat immers ook gedaan, toen schoof ik in periode één twee vakken door naar dit jaar (drama en ICT in het onderwijs). Dus dat heb ik nu ook gedaan: canonliteratuur (wel heel leuk, maar het gaat gewoon even niet om leuk af en toe) en Nederlands in het beroepsonderwijs (waarvoor we dus ook naar een mbo-school moesten gaan, pfff) ga ik in het derde jaar doen. Dat geeft een hele hoop opluchting omdat mijn rooster nu veel makkelijker is: ik hoef nog maar eens in de paar weken naar het WTC en heb alleen op maandag een lange dag op stage. Ben ik heel blij mee, want zo kan ik steeds de middagen gebruiken om te studeren en om, nou ja, dingen te doen. Ik weet dat er mensen zijn die alleen nog maar met die studie bezig zijn en dat wil ik niet, ik vind mijn leven veel te leuk om dingen als schrijven en bloggen en lezen op te moeten offeren. Word ik gewoon niet gelukkig van, en mijn lijf evenmin.
Maar het stomme is dat ik toch een soort knagend gevoel heb na deze beslissing, een soort klein maar aanwezig stemmetje dat zegt: had je het niet eigenlijk gewoon kunnen doen als je een beetje had doorgebikkeld, ben je eigenlijk niet aan het opgeven? Opgeven. Rotwoord vind ik, want zo voelt het een beetje: dat ik die twee vakken doorschuif omdat ik het niet wat langer wil proberen, omdat het voelt alsof ik het opgeef terwijl ik juist iemand ben die altijd haar best doet om het vol te blijven houden. Ik weet wel dat het niet zo is, dat ik gewoon die keuzes moet maken om te zorgen dat het goed blijft gaan, maar dat gevoel is er wel – en ik weet ook dat het straks weer weg is omdat ik me dan voorstel hoe het zou zijn geweest als ik het niet had gedaan en dat het dan veel zwaarder zou zijn – en dat is een beetje lastig. Ik heb er nooit echt moeite mee gehad om voor mezelf te kiezen en me aan te passen aan wat mijn lichaam nodig had, maar juist omdat ik het zo naar mijn zin heb met mijn studie is het wat moeilijker om me hierbij neer te leggen. Maar het voelt wel heel fijn om het nu even van me af te hebben kunnen schrijven en als ik bedenk dat dit gewoon nodig is om te zorgen dat de rest wel goed blijft gaan, denk ik: het is oké zo. Het zal heus niet zo zijn dat ik straks niets meer te doen heb en dus maar ga bloggen of wat dan ook terwijl ik met die twee vakken erbij nog voor school had kunnen werken, want ik weet dat het zo ook zwaar genoeg gaat worden. Maar op een goede manier zwaar, op een leuke en fijne manier zwaar die ik aankan. En dat voelt fijn.
Het is helemaal geen opgeven Vief! Je moet gewoon keuzes maken, dat kan niet anders. Op deze manier ga je het in ieder geval volhouden en daar gaat het om, dan doe je er maar een paar maanden langer over. Ik ben hartstikke trots!
Dit is sterk zijn, oplossingen zoeken. Niet je kop in het zand steken. Eerlijk zijn naar jezelf en dat niet alleen voor jezelf houden. Heel erg goed! Ik ken het thuiskomen en dan zo moe zijn dat je alleen maar kan huilen, dat moet je niet te vaak hebben. Succes, je bent een topper!
Ik denk dat je er erg goed aan doet. Als ik kijk naar mijn studie, is dit het eerste jaar dat ik even rustig aan kan doen voor mijn gevoel. Ik heb wel 4 dagen school, maar ik kan meer voor mezelf doen. Ik weet niet hoe het tweede halfjaar gaat verlopen (nog niet bekend), maar je moet echt voor jezelf kiezen. Er zijn veel studenten die een burn-out krijgen door de hoge eisen. Veel succes!
Dit is geen opgeven, dit is winnen. 😉
Lieve Vivian, ik lees dat het heel zwaar is voor jou, maar je wist het van te voren, dat schrijf je ook. Maar om overdag rustpunten te vinden, al is het maar een paar minuten, gaat het weer iets beter. En opgeven staat denk ik niet in je woordenboek he.
Ik ben heel trots op je, dat weet je, omdat je een doorzetster bent!! Liefs.
Goed dat je het besproken hebt met je studiebegeleider. Je komt er wel!
Ik denk dat als je had doorgebikkeld je misschien wel helemaal had moeten stoppen, als je steeds over je grenzen gaat dan is je lijf het ook op een gegeven moment gewoon zat!
Dus dat is geen opgeven, maar juist verstandig zijn. Daar is ook kracht voor nodig 🙂 Doe je knap!
Ik snap heel erg goed dat dit voor jou nu als opgeven voelt. (Heb zelf ook wel eens soortgelijke situaties meegemaakt en dat voelde inderdaad als opgeven.) Maar het is juist heel erg knap van je dat je je grenzen aangeeft. Dat je zoekt naar een manier waarop het voor jou wél te doen is en waarbij je naast je studie ook nog kan genieten van andere dingen, want dat is erg belangrijk! Je mag trots op jezelf zijn!