Persoonlijk: Lezen en ziek zijn

Toen ik begon met The Book Review wist ik vrij zeker dat ik er geen persoonlijke blog van wilde maken: ik heb immers al Vivians Vocabulaire, waarop ik schrijf over allerlei persoonlijke perikelen. Maar ik ben er inmiddels achter dat het succes van een blog deels schuilt in een persoonlijke touch, en die moet terugkomen in meer dan alleen de dagelijkse artikelen. Omdat ik door wat omstandigheden even niet zoveel kan schrijven als ik zou willen, vertel ik jullie in dit artikel meer over mijn leven en wat lezen voor mij betekent.

Lezen is altijd al mijn passie geweest, vanaf het moment dat ik in de kleuterklas van het kinderdagverblijf een hele lieve juf had die elke woensdag met mij het lezen ging oefenen. Op de basisschool ontwikkelde mijn leesvaardigheid zich heel snel verder en algauw las ik niet eens meer met een AVI-niveau, zoals mijn klasgenoten nog wel deden. Ik verslond de meest uiteenlopende boeken, van Carry Slee tot Francine Oomen en van J.K. Rowling tot Jacques Vriens. Ik ontdekte hoe heerlijk het is om helemaal verslingerd te zijn aan een bepaald boek: ik weet nog goed hoe vaak ik de Lena Lijstje-boeken las, hoe dol ik was op Achtste-groepers huilen niet en hoe ik genoot van de Waanzinnig om te weten-reeks. Dankzij het lezen ben ik zo snel zo goed geworden in Nederlands.

Ik zou niet meer precies kunnen zeggen wat ik zo leuk vond aan het lezen: het as gewoon een soort tweede natuur, denk ik. Mijn zus las altijd, net als mijn moeder en oma en ook mijn vader, hoewel minder dan de dames in de familie. Ik vond het gewoon heerlijk om te doen, vooral in de klas als ik klaar was met mijn werk en eventjes mocht lezen van de juf, of ’s avonds voor het slapengaan (en dan natuurlijk wat langer lezen dan de bedoeling was). Pas later, toen ik serieuzere boeken ging lezen, begon ik te beseffen wat er zo mooi was aan boeken en aan lezen.

Dat besef kwam toen ik mij ook meer bewust begon te worden van hoe klein en beperkt mijn wereldje eigenlijk is: ik heb een chronische darmziekte en meerdere fysieke beperkingen waardoor ik niet alleen vaak ziek en moe ben, maar ook niet zoveel buiten de deur kom. Het lezen werd toen al snel een ontsnapping: door de meest uiteenlopende boeken te lezen, kon ik naar een andere wereld en hoefde ik niet na te denken over mijn eigen kleine wereld. In het begin las ik om die reden vooral fantasy, later – en nu nog – raakte ik vooral geïnteresseerd in contemporary en historische romans omdat ik meer wilde weten over het echte leven en echte wereldjes. Het lezen is toen een heerlijke afleiding geworden, een manier om niet te hoeven denken aan pijn of ziek voelen, een manier om wereldwijs te worden zonder de wereld te kunnen verkennen, maar ook gewoon een manier om heerlijk te kunnen wegdromen en fantaseren. Tegenwoordig is het lezen vooral ontspanning, een manier om even tijd voor mezelf te maken en tot rust te komen, maar ook nog steeds wel een escape. Er is een periode geweest dat ik door mijn ziekte niet kon lezen omdat mijn gezichtscentrum was aangetast: het is heel moeilijk te beschrijven hoe het is als datgene wat je het liefste doet, dat wat je als enige nog hebt wanneer het heel slecht gaat, ook niet meer kan… ik ben heel blij dat mijn zicht weer redelijk hersteld is waardoor ik gewoon weer kan lezen, zij het dan met het boek dicht bij mijn gezicht (vandaar dat ik ook het liefst ebooks lees).

Ik vind het heerlijk om te lezen, gewoon vanwege het gevoel dat het me geeft om me in een verhaal te verdiepen en personages te leren kennen en helemaal te worden meegesleept. Ik probeer er dan ook altijd tijd voor te maken, maar ik heb ook periodes dat mijn hoofd er gewoon niet naar staat of dat het eigenlijk teveel energie kost, dus dan lukt het niet zo goed. En zo is het eigenlijk ook met het schrijven voor The Book Review: ik vind het heerlijk om mijn gedachten de vrije loop te laten over wat ik heb gelezen en wat ik daarvan vond, maar helaas lukt het niet altijd. Het kan daarom gebeuren dat ik van mijn weekschema afwijk en artikelen los van bepaalde dagen publiceer of dat het een tijdje stil is: ik heb besloten dat ik alleen wil schrijven als ik er echt tijd voor en zin in heb en dan wil ik me geen zorgen hoeven maken over vaste formats of planningen. Dat houdt in dat er misschien ook in het weekend dingen online zullen komen, maar zoals gezegd, soms ook een tijdje niets.  Dat is voor mij de fijnste manier, want via die weg kan ik de meeste voldoening halen uit het schrijven en dat is dan hopelijk ook weer terug te lezen in de artikelen!