Pakweg 60 operaties later…

Als je chronisch ziek bent, dan houdt dat vaak in dat je ook wel eens geopereerd moet worden. In mijn geval is ”wel eens” het understatement van de eeuw: ik schat dat ik toch wel een keer of 50-60 geopereerd ben. Heel lastig voor te stellen – ik kan het soms zelf niet eens geloven, haha. Het grote aantal operaties is vooral te wijten aan het feit dat ik vroeger mijn voeding kreeg via een permanent infuus in mijn borst en dat moest vaak wel twee of drie keer per jaar operatief vervangen worden. ook ben ik geopereerd voor het inbrengen van mijn gehoorimplantaat, heb ik een aantal onderzoekjes gehad waarvoor ik onder narcose moest en een aantal kleine operaties. Ik ben zelfs een keertje onder narcose geweest toen er een infuus ingebracht moest worden omdat ik heel lastig te prikken ben. Dat is de laatste keer geweest, zo’n vier jaar geleden. Maar vorige week moest ik, zoals sommigen van jullie al wel op Twitter hebben gelezen, weer onder het mes voor een kleine ingreep. Het leek me leuk om daar verslag van te doen!

Wanneer je voor een kleine operatie in het ziekenhuis moet zijn, dan is het most likely dat je op de afdeling voor dagbehandeling geholpen wordt, bij ons heet dat ook heel logisch de Dagverpleging. Dan kan het zomaar betekenen dat je al om half acht ’s ochtends in het ziekenhuis moet zijn, wat bij mij ook het geval was. Ik moest om zes uur al opstaan, want met de ochtendspits moet je toch wel om half zeven weg. Resultaat: we waren er veel te vroeg, al om zeven uur, en moesten dus tot half acht wachten. Maar dat werd dan ook beloond: eenmaal op de afdeling moest ik me meteen omkleden in het vreselijke, veel te ruim zittende en flodderige ziekenhuispyjamaatje want ik zou als eerste aan de beurt zijn. Dat vond ik helemaal niet erg: ik had liever dat ik er snel vanaf zou zijn dan dat ik nog tot het begin van de middag had moeten wachten. De ingreep die bij mij gedaan moest worden, was maar heel simpel: voor het opkweken van een nieuw darmpje (om misschien daaruit af te leiden wat er bij mij verkeerd is gegaan) wilde mijn arts een stukje darmweefsel bij mij weghalen en ook meteen even flink wat bloed afnemen.

Samen met een aantal andere kids die ook als eerste aan de beurt zouden zijn in een andere OK, ging ik naar de Recovery:de verkoeverkamer die ook als ”verzamelplaats” dient van waaraf je opgepikt wordt door de anesthesisten. Van die plek krijg je toch wel een beetje de zenuwen, door alle mensen in blauwe pakken en beademingsapparatuur en alles. Uiteraard zijn de mensen wel altijd heel erg aardig, want ze willen natuurlijk niet dat je zo bang wordt dat je probeert te ontsnappen. Ook de anesthesisten in de inslaapkamer zijn altijd enorm aardig en meelevend, proberen je af te leiden met gezellige kletspraatjes terwijl ze een infuusje aanprikken of je het slaapgas toedienen. Ik ben blij dat ziekenhuismensen eigenlijk altijd wel aardig zijn… Ik ben ze vooral erg dankbaar wanneer het ze lukt om me een infuus te geven, want ik ben heel moeilijk te prikken en ik heb een bloedhekel aan het smerig ruikende slaapgasmasker. Overigens heb ik sowieso een hekel aan het gevoel van narcose: ook bij het slaapmiddel via het infuus, want je begint weg te zakken en krijgt een vieze smaak in je keel en floep, ineens ben je weg.

And the next thing I knew was dat ik wakker werd op de verkoeverkamer, helemaal duf en daas en slaperig, met een vieze geur van een zuurstofmasker, een rauwe keel van de buis die daar heeft gezeten en de nasmaak van de narcose in mijn keel. Ook daar zijn ze weer enorm aardig, en zodra blijkt dat je eenmaal wakker aan het worden bent en je lichaam geen vreemde bokkensprongen maakt, word je losgekoppeld van alle apparatuur om je in de gaten te houden en teruggebracht naar de verzorgafdeling. Daar mocht ik lekker rustig wakker worden, door wat hazenslaapjes te doen en een beetje om me heen liggen kijken. Meestal gaat het dan weer heel snel, zeker bij een kleine operatie waarbij je maar kort onder narcose bent geweest: ik geloof dat ik een halfuur na mijn terugkeer op de afdeling al twitterde dat alles goed was gegaan, inclusief een foto van mijn erg slaperige hoofd. Tja, je bent Twitterverslaafd of je bent het niet…

En tja, zodra je goed wakker bent, wat gedronken en gegeten hebt én hebt kunnen plassen, dan mag je naar huis. Voor mij was dat volgens mij rond twee uur ’s middags, en hoewel ik me die dag nog niet echt beter voelde, was dat met een dag of twee wel zo. Dinsdag was de operatie en vrijdag ben ik weer naar school gegaan; toen had ik alleen nog een beetje keelpijn. Zoals altijd viel het gewoon weer heel erg mee, maar ik ben toch steeds wel heel blij als ik er weer vanaf ben! Nu maar hopen dat ik voorlopig niet weer geopereerd hoef te worden…