Pa-pa-pa-papapapapapa-pa-pa-pa-pa-pa, je bent de allerliefste

Het is vandaag dinsdag en dat betekent dat het eigenlijk schrijfdag is. Een nieuw hoofdstuk in het vervolgverhaal en een nieuwe letter van het Vivian-abc blijven vandaag echter uit. Ik voel me namelijk niet zo goed en dat verhindert dat ik blogs kan schrijven. Maar vandaag is ook de verjaardag van mijn papa, en aangezien ik met Vaderdag een doodzonde beging door te vergeten een blog aan hem te wijden – wat ik wel bij mijn moeder heb gedaan – moet ik dat vandaag even goedmaken. Speciaal voor papa zit ik nu dus met hoofdpijn en een extra grote kop thee in mijn stoel een blog te typen.

Mijn papa is de allerliefste van de hele wereld. Ongetwijfeld vindt ieder meisje dat van haar papa, maar de mijne is echt de liefste van de wereld – lekker puh. Mijn papa is niet alleen vader, maar ook dokter omdat hij in het verleden, toen ik qua gezondheid nog minder goed ervoor stond, elke avond en ochtend samen met mama mijn parenterale infuusvoeding verzorgde – daar kom ik later nog op terug – en ook nu nog steeds mijn maagsonde verzorgt wanneer die vervangen moet worden. Natuurlijk is dat niet altijd even plezant, maar ik ben allang blij dat papa het wil doen en dat er niet elke dag een wildvreemde verpleegkundige moest komen. Het lijkt me best lastig voor een vader om medische handelingen te moeten verrichten op zijn eigen dochter, handelingen die soms ook pijn doen, maar ik ben hem wel dankbaar dat hij het wil doen.
Maar natuurlijk is papa niet alleen maar dokter. Hij is ook klusjesman, want hij zorgt ervoor dat mijn kasten niet in elkaar storten en dat mijn foto’s en posters en lijstjes niet naar beneden komen. Oh, en hij is ook nog eens administratief medewerker omdat hij me altijd helpt met mijn computerproblemen en mijn financiële rompslomp. En als kers op de taart is hij mijn eigen persoonlijke ongedierteverdelger: hij gaat met een vliegenmepper achter alle beesten in mijn kamer aan. Stoere papa!

Maar er zijn nog zoveel andere redenen waarom mijn papa de allerbeste is. Zoals het feit dat we heel erg op elkaar lijken in ons perfectionisme, onze voorkeur voor hartige smaken – behalve dan chocola, daar is papa verzot op en heb ik een hekel aan – onze gezamenlijke favoriete tv-series, onze muzieksmaak en onze interesse in gadgets. Hij gaat mee naar de manege als ik ga paardrijden, maar hij doet dat voor mij – niet omdat hij zo dol is op paarden, haha. We kijken regelmatig samen naar onze tv-series, maar als ik er geen zin in heb of liever iets anders wil doen – wat praktisch hetzelfde is – dan klaagt hij bijna nooit. Hij wil me altijd helpen, maar doet tegelijkertijd ook dingen om mij zelfstandiger te maken. En hij is de enige die me af en toe nog mag behandelen als een klein meisje, omdat ik dat in zijn geval gewoon altijd wil blijven, hihi. Oh, en we zijn ook allebei enorm koppig en eigenwijs, vinden het vreselijk om het toe te geven wanneer de ander gelijk heeft en proberen elkaar ook regelmatig af te troeven. Discussiëren, daar houdt papa wel van maar ik niet, en daar plaag ik hem dan mee door een woordenwisseling af te kappen met de woorden ”nee pap, dit is mijn mening en dat is jouw mening, klaar.”

Voor wie het dus nog niet doorhad, ik hou heeeeel veel van mijn papa. Als ik het me goed herinner, zeiden we het vroeger altijd zo:
Ik: ”Ik hou van jou, pappie.”
Papa: ”Hoeveel?”
Ik: ”Van hier, naar de maan, naar de zon, naar de sterren en weer terug!”