Buiten is het feest, het is koningsnacht. Iedereen is zo ongelooflijk vrolijk. Mensen die je anders nooit aankijken in de lift maken ineens grappen met je, en het is alsof je elkaar al jaren kent. Ik weet hoe het is, ik was er net nog bij. Overal spelen bands, zelfs vanaf hier kan ik ze nog horen. De jongens snapten niet waarom ik eerder weg moest. Ze probeerden me over te halen om te blijven. Toch ben ik gegaan. Nu heb ik het me hier gemakkelijk gemaakt: een schone plaid over moeders stoel gelegd, wat kaarsen aangestoken en genoeg drinken in de koelkast gezet. Ik ben er klaar voor.
Hoe ik bij dit boek kwam
Van Otis had ik nog nooit gehoord, en van auteur Martijn Niemeijer evenmin, toen ik het boek tegenkwam in de najaar 2017-catalogus van uitgeverij Leopold. Het omslag zag er meteen interessant uit, zo’n illustratie waar je even naar blijft kijken om te bepalen wat je nou eigenlijk ziet, en ook de samenvatting trok me aan: het deed me, nu ik erop terugkijk, vagelijk denken aan een Dickensroman of misschien een soort Catcher in the Rye, of misschien een beetje zo’n feelgoodfilm… ik weet het niet precies, maar iets aan Otis zorgde ervoor dat ik een recensie-exemplaar aanvroeg. Het boek verdween vervolgens enige tijd in de kast, om uiteindelijk op mijn huidige TBR-lijst terecht te komen. En ik ben blij toe!
Waar het over gaat
Otis is zeventien en woont met zijn moeder in een multicultureel bewoonde flat in een achterstandswijk. Zijn moeder is ziekelijk, spant hem voortdurend voor haar karretje en bezorgt hem meer ellende dan dat ze hem aandacht en liefde geeft. Wanneer de goedhartige Otis bij toeval verantwoordelijk wordt voor het in de steek gelaten kleine meisje Nuru, besluit hij dat het tijd wordt om het heft in eigen handen te nemen. Hij verzint een manier om zijn moeder de deur uit te werken en gaat vervolgens op zoek naar informatie over zijn vader, maar ontdekt daarbij dat zijn moeder er een dubbelleven op nahield. Een dubbelleven dat hem weleens flink in de problemen zou kunnen brengen – en problemen kan hij, nu hij voor Nuru zorgt, totaal niet gebruiken.
Wat ik ervan vond
Je hebt van die boeken die ontzettend fijn zijn om te lezen, waar je je prima mee kunt vermaken en waar je eigenlijk geen kwaad woord over te zeggen hebt, maar die toch geen echte wauw-factor hebben en niet genoeg indruk maken om het tot vier of vijf sterren te schoppen. Er is niets mis mee, absoluut niet, maar echt bijzonder zijn ze ook niet: ze zullen de favorietenlijstjes niet halen en je zult ze misschien zelfs al vrij snel weer vergeten. Otis is zo’n boek. En dat is helemaal niet erg: het is een oprecht goed boek waar ik oprecht van heb genoten. Dat ik deze recensie niet kan vullen met superveel sterke argumenten over waarom het een goed boek is, betekent namelijk alleen maar dat het heel erg voor zich spreekt – ook een belangrijke kwaliteit, toch?
Schrijfstijl
Otis is een boek met een interessant, aantrekkelijk, eerlijk en vooral heel charmant verhaal dat dankzij Niemeijers toegankelijke en laagdrempelige schrijfstijl erg mooi uit de verf komt. Het boek leest ontzettend vlot en prettig dankzij de korte hoofdstukken en het laagdrempelige taalgebruik en de auteur weet precies wanneer hij een twist, onthulling of ontwikkeling moet invoegen om erin sluipende eentonigheid en stuurloosheid om te zetten in een verrassende rode draad. Het verhaal wordt verteld op een manier die niet afleidt, maar er juist voor zorgt dat het nog meer tot zijn recht komt: no-nonsense en perfect om lekker in weg te duiken.
Otis
Wat het boek zo bijzonder maakt, is natuurlijk hoofdpersonage Otis: noem hem een held, noem hem een toffe peer, noem hem een bijzonder kind, noem hem hoe je wilt… maar hij is hoe dan ook hartverwarmend. Op Goodreads schreef ik dat ik het zo treffend vond hoe hij is neergezet als een kind dat alles op de juiste en de volwassen manier probeert te doen en overal voor probeert te zorgen terwijl hij zelf nog een kind is en er ook nog voor hem gezorgd moet worden. Niemeijer heeft Otis op een hele mooie en realistische manier tot leven gewekt en ik leefde van begin tot eind met hem mee in hoe hij alles doet: de zorg voor Nuru en zijn moeder, zijn school, zijn medeflatbewoners die hij te hulp schiet, hoe hij voor zichzelf opkomt en ook nog eens wil uitzoeken wat hij met zijn leven wil…
Divers
Het verhaal is daardoor ontzettend divers. Niet alleen de groeiende band tussen Otis en Nuru is prachtig om over te lezen, ook de ontdekkingen die hij doet over zijn moeder vond ik enorm interessant, evenals de langzame onthulling van wat hij nou precies met haar had gedaan. Maar Niemeijer heeft ook de mensen in het flatgebouw echt een gezicht en een verhaal gegeven: ze zijn misschien niet allemaal even goed uit elkaar te houden, maar mede door de eerlijkheid van de schrijfstijl krijg je een mooi beeld van de ‘’kleine grote wereld’’ in zo’n flat en de misère én hoop die zich er vaak afspelen.
Conclusie
Otis is een vertederend en warm verhaal met een tof spanningselement waar vrijwel elke lezer zich prima mee zal kunnen vermaken dankzij de sterke schrijfstijl. Het laat goed zien wat minder bevoorrechte jongeren allemaal op hun bordje kunnen krijgen en hoe hun wereldje eruitziet, en het functioneert als een mooie reminder om toch vooral in de gaten te houden of wij niet misschien ook een Otis in ons leven hebben die ook wel een beetje hulp kan gebruiken: een held die misschien zelf ook wel een held nodig heeft. Want, zoals aan het einde mooi wordt opgemerkt en zoals wellicht de boodschap van het verhaal is: je hoeft het niet alleen te doen.
Titel: Otis
Auteur: Martijn Niemeijer
Uitgeverij: Leopold
Verschenen: september 2017
Aantal bladzijden: 250
Beschikbaar als: paperback, ebook
Genre: young adult contemporary
ISBN: 9789025872304
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |