Eigenlijk zou er vandaag een post online komen over wat ik zou doen als ik in de Tweede Kamer zat. Maar hoewel ik dat soort onderwerpen aan de ene kant altijd leuk vind, komt het bij mij nooit goed uit de verf als ik over zoiets schrijf: ik weet te weinig van politiek om me er iets bij te kunnen voorstellen haha. Bovendien merkte ik de afgelopen dagen dat ik de behoefte had om van me af te schrijven. Ik zat namelijk in een soort dip, en dan eens niet lichamelijk maar mentaal. Misschien ook niet zo gek: een tijdje is het niet lekker gegaan en heb ik me daaraan moeten aanpassen, en nu het weer goed gaat hoef ik me niet meer druk te maken om mijn lijf en gaat de lat ongemerkt weer omhoog. En omdat van me af schrijven altijd al de beste manier is geweest om te stoppen met piekeren, besloot ik deze post te schrijven. Ook best een tikkeltje confronterend, maar wel op een fijne manier.
Over het algemeen ben ik iemand met een goeie dosis zelfvertrouwen en zelfbewustzijn: ik weet goed wat ik wil en hoe ik dat wil en zijwegen of andere mensen vind ik daarbij niet zo belangrijk (in ieder geval niet overheersend belangrijk). Dat is fijn, want juist doordat ik mezelf eigenlijk altijd goed heb gekend, sta ik ook sterker in mijn schoenen wat betreft keuzes maken. Maar juist door dat zelfbewustzijn merk ik dat ik af en toe ook knap onzeker kan zijn over dingen die echt belangrijk voor me zijn. En onzeker zijn op zichzelf heb ik altijd al moeilijk gevonden: juist doordat ik me vaak druk moet maken om mijn lijf en mijn gezondheid, wil ik me niet ook nog eens druk maken om mijn gedachten en mijn hoofd. Het is vaak al zo moeilijk met mijn lijf, laten we niet ook nog eens beginnen met iets wat tussen mijn oren zit.
Perfectionisme en stoel van de rechter
Ik leg de lat heel hoog voor mezelf, dat weet ik. Eigenlijk weet ik pas dat ik dit doe sinds mijn lijf er afgelopen najaar even mee besloot te stoppen omdat ik teveel hooi op mijn vork had genomen en was vergeten dat sommige dingen nou eenmaal niet gaan. Het punt is dat ik best weet dat ik ziek ben en dat ik daar rekening mee moet houden, maar in de praktijk werkt het gewoon anders. In de praktijk wil ik ontzettend veel en heb ik last van sterk perfectionisme in de zin van prestatiedruk. Juist doordat ik niet gedefinieerd wil worden als een chronisch ziek en gehandicapt persoon, gedraag ik me alsof ik alles aankan: ik wil graag zoveel mogelijk doen voor school, zo snel mogelijk mijn propedeuse en eigenlijk de hele bachelor halen, ik wil laten zien dat ik het net zo goed (of juist beter?) kan dan mijn medestudenten en ik wil ook en vooral bewijzen dat ik alle hulp, ondersteuning en begeleiding waard ben. Daarnaast wil ik ook nog eens heel graag laten zien wie ik ben buiten de student-docent Nederlands en dat zie je terug in de manier waarop ik vorig jaar wel drie verschillende blogs dacht te kunnen onderhouden. Het is een soort gedachte van: als mijn medestudenten het kunnen moet ik het ook kunnen. Als andere bloggers het kunnen moet ik het ook kunnen. En dan moet ik mezelf er dus aan herinneren: maar zij zijn niet chronisch ziek. O ja.
Deze week hadden we een slc-bijeenkomst en dat ging over belemmerende overtuigingen tijdens de studie, oftewel: onzekerheden. Het perfectionisme heb ik hierboven al beschreven, maar wat er nog bij komt is dat ik ook vaak zelfveroordelende neigingen heb over die perfectionistische dingen (leuke combinatie haha). Stel dat ik op een dag, bijvoorbeeld in het weekend, niets of niet veel heb gedaan terwijl ik wel dingen op mijn takenlijstje of studieplanning had staan. Dan vind ik het stom van mezelf en denk ik: je hebt een dag verspild door niets te doen. Het is een soort gevoel van mezelf tekort doen: als ik niet alles uit een dag haal, als ik niet zoveel mogelijk doe wat ik goed kan of wat ik leuk vind, dan voelt dat niet goed. Terwijl het aan de andere kant wel weer goed voelt om soms gewoon alleen maar te doen waar ik zin in heb, en als dat toevallig alleen maar spelletjes doen is, prima. Heel tegenstrijdig dus.
Moeilijk
Deze week gebeurde het dat ik op stage merkte dat er dingen zijn waar ik nog best aan moet werken en mijn begeleider was het daarmee eens. Helemaal niet erg, want ik vind het fijn om feedback te krijgen zodat ik dat weer kan meenemen in mijn volgende lessen. Ik ben, zoals algemeen bekend is, een gretige leerling. Maar die kritiek, die wetenschap dat ik nog niet alles goed kan zoals ik graag zou willen kunnen, dat zorgt ook voor onzekerheid. Want ook hier geldt weer dat ik graag alles goed wil doen, het zelf wil kunnen, het meteen foutloos wil doen. Terwijl ik dan denk: jongens, het is mijn tweede jaar, ik hoef pas over drie jaar alles goed en zelf te kunnen doen. Het is helemaal niet erg om samen te werken met mijn stagebegeleider en te kijken hoe zij dingen doet en af en toe haar assistentie te vragen. Natuurlijk moet ik het ook zelf kunnen, maar het is ook niet zo dat ik haar alles laat doen. Allemaal dingen die door me heen gaan op zo’n moment en dan kost het vaak even om daar weer van te herstellen.
Dat is namelijk ook het punt: die onzekerheid blijft gelukkig nooit lang hangen en dankzij het feit dat ik mezelf goed kan doorgronden, kan ik er ook mee omgaan. Ik kan het van me af schrijven en bedenken waar het nu eigenlijk door komt. En dan kan ik het nog een keer van me af schrijven om van het gevoel af te zijn. Maar het vervelende is dat één stukje onzekerheid heel veel andere dingen met zich mee kan brengen: door dat kleine stukje twijfel ga ik ook aan andere dingen twijfelen en wordt het lastiger om gewoon nog lekker bezig te zijn. Omdat ik teveel over de dingen nadenk. Ik groei er op den duur altijd overheen (en ik merk dat ik me nu na het schrijven van deze post al een stuk beter voel) maar moeilijk is het wel.
Het zijn van die momenten waarop ik gewoon niet zo goed weet wat ik met mezelf aan moet. En dat ben ik niet gewend, want meestal weet ik niet wat ik met mijn lijf aan moet in plaats van met mijn hoofd. Gelukkig is het helemaal niet erg om af en toe een beetje onzeker te zijn, of de dingen te over-thinken. En het is ook niet erg om alles graag goed te willen doen en om veel te willen. Is allemaal niet erg. Zolang ik maar in staat blijf om te doen wat ik nodig heb en ik denk dat het daarom heel fijn is dat ik een goed zelfinzicht heb. Want als ik zou gaan toegeven aan al die onzekerheden, dan zou ik mezelf pas echt kwijtraken. En ik ben heel, heel erg blij met mijn blog en dat ik alles van me af heb kunnen schrijven, want daardoor voel ik me een stuk beter <3
Lieve Vivian, ik merk dat je teveel tegelijk wil doen, en dan ook precies zo je het in je hoofd hebt, maar dat kan niet altijd. Een gezond meisje heeft het daar al heel moeilijk mee. Je moet proberen meer te ontspannen.
Ik vind het heel goed, dat je het zo goed kan schrijven, dat lucht ook wel weer op.
Vief heel veel sucses op school !!
Familiekwaaltje Vief! Ik verwacht ook altijd van mezelf dat ik iets direct perfect zal doen, en sla snel aan het piekeren als ik ergens iets fout heb gedaan. Het helpt om te bedenken dat niemand anders dit van je verwacht! En draai t eens om: van je leerlingen verwacht je ook niet meteen tienen toch?
Heel erg goed dat je dit van je afgeschreven hebt en fijn om te lezen dat je je hierdoor al wat beter voelt. Onzeker zijn is echt absoluut niet nodig, het is zo knap wat jij allemaal doet! En ook dat je zoveel inzicht in jezelf hebt.
Ik herken overigens wel veel, zit op dit moment een beetje in eenzelfde soort dipje. Ik ben ook erg perfectionistisch en wil altijd voor iedereen klaar staan. Vaak wordt er dan ook om mijn steun en hulp gevraagd (en wil ik die ook heel graag bieden), maar vergeten mensen dat het voor mij allemaal best wel zwaar is. Ik hoop dan op een klein beetje steun van vriendinnen, maar in plaats daarvan spreken zij zonder mij af, waardoor ik vervolgens ook heel erg onzeker word. Blijft lastig! 🙂
Zo herkenbaar die onzekerheid. En dan dat perfectionisme en het veroordelen daarvan.. Alsof ik het geschreven zou kunnen hebben! Het eeuwige gevecht tussen je verstand en je gevoel.. en dan ook nog willen uitblinken maar daarnaast je bewust ervan zijn dat je beperkingen hebt. Goed dat je dit van je afschrijft. Dat deed ik gisteren toevallig ook en dat luchtte me ook even heel erg op!