Onverbeterlijk van Lisette Jonkman is met afstand geslaagd

Te oordelen naar de manier waarop hij terugwijkt als ik in de buurt kom, wil hij zelfs koste wat kost ieder lichamelijk contact met me vermijden. Overigens ook wel een goed idee. Social distancing. Anderhalve meter afstand. Dat soort adviezen.

Coronakunst

Uit alles wat knudde is, kan kunst voortkomen – dat heeft de coronacrisis waar we nog steeds tot onze nek in zitten wel laten zien. Juist door het wegvallen van – wie houden we nog voor de gek – ons complete sociale leven en door verplichte quarantaineperiodes komen er opeens prachtige dingen boven borrelen: zonder corona hadden we bijvoorbeeld niet de briljante Taylor Swift–albums folklore en evermore gehad, of het briljante Instagramaccount ‘’Tussen Kunst en Quarantaine’’ (bedank me later maar) – en ik weet zeker dat er op het moment van spreken nog tal van kunstenaars, scenarioschrijvers, romanauteurs en televisiemakers op goede plannen zitten te broeden. Want tja, dat is nu eenmaal wat makers doen: we reflecteren, en als de wereld op zijn kop staat, proberen we daar een touw aan vast te knopen – waarom denk je anders dat er zoveel dystopische romans zijn? Allemaal ‘’waar gaat het heen met de wereld’’-contemplaties. En hoe heerlijk het ook is om met boeken even te ontsnappen aan de coronachaos, het heeft ook wel heel wat om de huidige stand van zaken in een boek terug te zien… en dus is Lisette Jonkmans coronanovelle Onverbeterlijk een schot in de roos.

Coronascoop

Bente werkt bij tijdschrift InBlik en heeft de scoop van haar carrière te pakken: ze gaat voor een diepte-interview naar de literaire schrijver Ivan Samuel Wijsmans – in the middle of nowhere. Maar de coronacrisis is net uitgebroken in Nederland, en precies als ze op het punt staat weer naar huis te gaan na het interview, hoort ze dat haar vader ziek is en dat ze dus niet thuis kan komen. Haar enige alternatief is bij haar enge gladjakker van een baas logeren… en dus klinkt Ivans aanbod om twee weken bij hem in quarantaine te gaan nog best aanlokkelijk – zeker als haar scoop daardoor nog groter kan worden. Maar het verloopt niet helemaal volgens plan, want afstand houden als de mysterieuze schrijver bij wie je vertoeft een enorme aantrekkingskracht op je uitoefent, is zo makkelijk nog niet…

Met afstand geslaagd

Ik heb nog nooit eerder iets van Lisette Jonkman gelezen: ik heb wel bijna al haar boeken op een bepaald moment voorbij zien komen en haar Onbreekbaar-serie heb ik wel tussen mijn e-books staan – oh ja, en Schrijven, kreng! pronkt ook al een tijdje op de non-fictieplank van mijn boekenkast. Maar tja, het onverbeterlijke (ha) verhaal van mijn leesleven is dat ik boeken vaak héél lang laat liggen voordat ik ze ga lezen, en dat is dus ook bij haar zo. Maar toen ik Onverbeterlijk tegenkwam, zag dat het a) over corona ging en b) over een schrijver, besloot ik er gewoon in te beginnen, want waarom ook niet. En ik heb inmiddels wel ontdekt dat juist die boeken die je uit ‘’waarom ook niet’’-bewegingen gaat lezen, je héél aangenaam kunnen verrassen… zo ook met deze. En het was een prima Jonkman-ontgroening.

Sappig

Want het was léuk! LEUK! O echt, het was zo leuk. Ik heb me gewoon heel erg kostelijk vermaakt met Onverbeterlijk en zonder dat ik het door had, was het precies wat ik graag wilde lezen. Ik vloog er dan ook doorheen, wat met amper 170 bladzijden ook niet zo’n opgave is, maar toch. Ik ben als een blok gevallen voor Jonkmans schrijfstijl, die gewoon zo fijn is en zo vol humormomentjes zit dat ik om de haverklap in gegiechel, gegrinnik of een soort ingehouden geproest verviel. Wat het precies is weet ik niet, maar het is zo helder geschreven dat je het perfect voor je ziet, als een film waarin Michiel Huisman absoluut de mannelijke hoofdrol zou moeten spelen. Het verhaal is klein, maar Jonkman verstaat de kunst van met een veelheid aan kleine momentjes een heerlijk sappig verhaal vertellen en daar heb ik van begin tot eind van genoten.

Coronaroman

Het moge duidelijk zijn dat Onverbeterlijk de eerste ‘’coronaroman’’ is die ik heb gelezen – en stiekem hoop ik dat het niet de laatste zal zijn, want je kunt zó veel kanten op met een verhaal over wat we nu allemaal meemaken – maar ik vond het zo leuk! In eerste instantie was het vooral één en al herkenbaarheid van gesprekjes over maatregelen en alles, maar al heel gauw kwam ik erachter dat het ook een heerlijk laagje romantiek aan de plot toevoegde. Ik bedoel, dat hele idee van in quarantaine zitten met iemand tot wie je je veel meer aangetrokken voelt dan je wilt toegeven is natuurlijk al één. En als er dan ook nog afstand moet worden bewaard terwijl je het liefst alles behalve dát zou willen doen, nou… dan begint het wel aardig te knetteren en te zinderen in dat verhaal. Het werkte enorm goed, en het was echt gewoon verrukkelijk om over te lezen. O ja, en ik vind het leuk dat het ook allemaal niet superzwaar is: Jonkman heeft een fijn bubbeltje gecreëerd en corona is de reden van dat bubbeltje, maar het is ook precies de reden dat er gebeurt wat er gebeurt en ik denk dat dat in het feelgoodgenre precies de goede manier is om met dit soort thema’s om te gaan.

Kostelijk cliché

En ahhhh, de romantiek in het verhaal is zo fijn! Ik had geen idee wat ik op dat gebied moest verwachten aangezien ik nog niet eerder iets van Jonkman had gelezen, maar het was aan alle kanten helemaal verrukkelijk. Het is een beetje een what you see is what you get-gevalletje op een goeie manier: je weet van tevoren dat het cliché op cliché op cliché gaat zijn, maar dat is ook precies waar je in feite voor tekent. Dat dat ook in dit geval zo was, vond ik gewoon helemaal niet erg – ik ben namelijk een sucker voor hopeloos romantische scènes die je als lezer in een zwijmelend plasje katzwijm veranderen en daar was in dit verhaal absoluut geen gebrek aan.  En deels dankzij die kostelijk knetterende clichés waar ik me met alle plezier in heb gewenteld, was het op veel punten ook echt beladen mooi – o ja, en stomend sexy. Poeh *insert side-eye emoji*

Schrijfverhaal

Oké, laten we eerlijk zijn: dit boek had gewerkt met zo’n beetje elke formule van personages en plot. Als Ivan een dierenarts, boswachter, kunstenaar of voor mijn part advocaat was geweest en Bente een verdwaalde hiker of een zakenvrouw of, weet ik veel, een armoedzaaier van een studente, had ik het waarschijnlijk net zo leuk gevonden – want door de schrijfstijl en het coronadecor kan er bijna niets misgaan. Maar, en ook dat gebiedt de eerlijkheid me te zeggen… ik vond het wel extra leuk dat het schrijfwereldje er een rol in speelt. Het is subtiel, maar toch leuk aanwezig, en vooral de twist op het eind daaromtrent vond ik gewoon briljant uitgedacht en had ik ook echt, oprecht niet verwacht. Jonkman gooit er wat van de discussie over literatuur en lectuur in en zorgt er met die laatste wending voor dat je Ivan en Bente nog leuker gaat vinden dan je al deed. Als ik met hen in quarantaine zou moeten, zou ik dat beslist niet erg vinden.

Conclusie

Onverbeterlijk is een heerlijke coronanovelle die perfect is om te lezen als je een beetje in een dip zit omdat je toch echt had gehoopt dat die hele pandemie inmiddels wel een keer klaar zou zijn. Het speelt geen té grote rol – het verhaal heeft genoeg body en de formule is sterk genoeg om zichzelf te kunnen dragen – maar vormt wel precies het juiste decor voor wat fijne herkenbaarheid en een extra laagje romantische spanning… en het geheel is een fijn geschreven, humoristisch hart onder de riem dat bewijst dat niet álles wat met corona te maken heeft puur kommer en kwel hoeft te zijn.

---

Titel: Onverbeterlijk
Auteur: Lisette Jonkman
Uitgeverij: LS Amsterdam
Verschenen: mei 2020
Aantal bladzijden: 167
Genre: feelgood, roman (novelle)
Leeftijdsadvies: 16+
Voor liefhebbers van: Jackie van Laren
Beschikbaar als: ebook only (Kobo Plus)
Recensie-exemplaar: nee
ISBN: 9789024592470
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

---