Ontdekkingen en overpeinzingen over het schrijven

De laatste tijd heb ik al laten doorschemeren dat de roman waar ik zeven maanden lang mee bezig ben geweest, af is: ik wacht nog op de feedback van een proeflezer en dan ga ik zelf beginnen met de herschrijfronde voordat ik er wellicht serieuze stappen mee ga ondernemen. Intussen ben ik gestart met een nieuw schrijfproject, want het kriebelde al best snel weer om met een nieuw idee aan de slag te gaan! Maar dat had en heeft nog wel aardig wat voeten in de aarde, vooral omdat ik de laatste tijd enorm veel heb geleerd en nog steeds leer over het schrijven en mezelf als schrijver.

Verhalen vertellen

Weten jullie wat ik zo fijn vind aan het schrijven? Dat ik steeds meer begin te ontdekken wat voor verhalen ik te vertellen heb. Ik heb het jarenlang heerlijk gevonden om historische fictie te schrijven, want ik vond het geweldig om na te denken over alle what if’s van de geschiedenis en daar mijn eigen draai aan te geven. Toch schrijf ik inmiddels geen historische fictie meer, omdat ik heb ontdekt dat ik het nog veel fijner vind om hedendaagse verhalen te vertellen. Verhalen over mensen die net als ik zijn, maar toch ook weer niet. Verhalen over het leven vanuit mijn eigen levenslust en visie op dat leven. Verhalen die echt verteld mogen worden en die echt iets waard zijn, omdat ze mij enorm aan het hart gaan. Dat is wat ik wil schrijven. Dat is waarom ik schrijf.

Aftasten

Dat is echter ook het enge aan het schrijven. Met historische fictie was het min of meer makkelijker: ik hoefde alleen maar de chronologie te volgen en daar een beetje mee te spelen, maar verder kon ik er een hoop eigen verbeeldingskracht en interpretatie aan toevoegen. Nu ik me richt op contemporary, heb ik veel meer te maken met realisme in hoe mensen denken en doen en hoe dingen gaan, en dat is lástig. Echt lastig. Want het moet levendig zijn, maar het moet ook nog echt mijn verhaal zijn. Daarom ben ik ook nog heel veel aan het uitproberen en merk ik dat ik me nog wel eens onttrek aan het onderzoek dat ik eigenlijk zou moeten doen… want schrijven is toch een soort eigen werkelijkheid ín een werkelijkheid scheppen en dat verschil zie ik nog niet zo helder als zou moeten waarschijnlijk, haha.

Grenzen verleggen

Ik denk dat dit genre me meer is gaan aanspreken doordat ik socialer ben geworden en meer in de wéreld sta in plaats van in mijn eigen wereld, maar ik ben het allemaal nog steeds enorm aan het aftasten. Ik ben nog helemaal niet zo wereldwijs als ik graag zou willen zijn en dat is volgens mij wel een eigenschap die belangrijk is voor schrijvers. Voor een deel dan toch. Mijn vorige roman stond enorm dicht bij mijzelf, ook qua personages en hun belevingswereld, en nu probeer ik wat verder weg te gaan (jongere personages) en andere ontwikkelingen te kiezen… en dat is echt weer iets heel nieuws. Iets waar ik echt nog niet helemaal thuis in ben. Iets waar ik me nog niet zo goed in kan inleven omdat het verder van me af staat.

Wat schrijf je nu dan precies?

Het verhaal waar ik nu aan werk, is een soort coming of age-verhaal. Een jongen en een meisje die allebei hun eindexamen niet gehaald hebben, rukken zich los van verwachtingspatronen en uitgestippelde stabiliteit: ze maken een soort bucketlist van alle dingen die ze willen doen en ervaren om het leven te vieren. Er ontstaat een hele hechte vriendschap tussen hen, maar ze ontdekken vooral onwijs veel over zichzelf en over wat het leven waard is (en er gebeurt natuurlijk heel veel waardoor ze die dingen ontdekken).

Wishful writing

Het verschil met mijn vorige roman is dat dat verhaal een soort what if was: een jongen en een meisje in een hospice die verliefd op elkaar worden – dat is in theorie iets wat mij zou kunnen overkomen. Dit verhaal heeft meer weg van wat ik wishful writing noem: het gaat over dingen die ik niet snel zou (kunnen) doen, maar wel heel graag zou wíllen doen. En daardoor is het ook lastiger, want aan de ene kant wil ik dat het realistisch is en aan de andere kant is het een soort modern sprookje. Zeker een uitdaging dus, maar wel een leuke uitdaging!

Lekker experimenteren

Ik vind het vooral fijn dat ik met dit verhaal lekker kan experimenteren. Ik schrijf wat meer per scène in plaats van chronologisch, ik vind het heerlijk om te schrijven met de soundtrack op de achtergrond (veel Oh Honey en Nashville-muziek) en ik vind het leuk dat het een soort ontdekkingsreis is. Ik speel graag met allemaal kleine, subtiele stukjes van mezelf die ik in het verhaal stop: vlinders vormen bijvoorbeeld een grote symboliek in het verhaal, en ik maak van mijn vrouwelijke hoofdpersoon een soort alter ego van mezelf: ze is – of wordt in ieder geval – zoals ik graag zelf zou willen zijn. Dingen als fotografie en poëzie, die me enorm fascineren maar waar ik zelf niet echt mee bezig ben, komen erin terug waardoor het iets heel nieuws krijgt dan wat ik normaal schrijf en dat is ook enorm interessant om te ontdekken.

Authentiek

Op die manier lukt het ook weer om mijn werkelijkheid in dé werkelijkheid te stoppen en het me eigen te maken en er echt een romantisch verhaal van te maken: niet alleen liefde-romantisch, maar vooral leven-romantisch. Want het is echt een verhaal over het leven en over wat het leven voor mij betekent… en dát vind ik vooral fijn om te schrijven. Een verhaal dat een verlengstuk is van wie ik zelf ben, een verhaal dat ik zelf graag zou willen lezen en dat ik dan waarschijnlijk zelf had willen schrijven. Zo’n verhaal. Ambitieus misschien, maar vooral heel persoonlijk en heel fijn. En intussen speelt er alweer een volgend idee door mijn hoofd, ook weer iets wat heel dicht bij me staat… en zo wordt dat schrijven iets heel authentieks. Een heel eigen coming of age-proces.

Is schrijven voor jou ook een coming of age-proces?