Vivian Door mijn handicap en chronische aandoeningen zit ik op een speciale school, voor kinderen met lichamelijke beperkingen. Een kleine school met maar iets van 50 leerlingen die allemaal een lichamelijke beperking hebben. Een ander deel van de school is voor kinderen die geestelijk gehandicapt zijn en niet goed kunnen leren. Het valt mij altijd op dat het beeld van mensen bij speciaal onderwijs vrijwel alleen gebaseerd is op autisten en kinderen met Down. Dat maakt mij best wel kwaad, want het speciaal onderwijs is een uitkomst voor kinderen en jongeren die gewoon niet op de normale manier kunnen leren, maar wél slim zijn.
Ik zou het niet redden op een reguliere middelbare school doordat ik het hoge tempo niet aan zou kunnen met mijn vermoeidheidsproblemen. Maar op mijn speciale school wordt er alles aan gedaan om het ons makkelijk te maken. Ik mag bijvoorbeeld halve dagen naar school en dan red ik het prima. We hebben sinds vorig schooljaar allemaal een schoollaptop mét bijna al onze lesstof digitaal. Er zijn klassenassistentes die de spastische kinderen helpen met hun motoriek en er ook zijn voor medicijngebruik en toiletgang, dat soort dingen. De docenten vinden het geen probleem dat we op ons eigen tempo werken en vinden het meestal ook goed als we een proefwerk of deadline willen uitstellen – zolang er maar een goede reden voor is. Oh ja, en het is ook nog eens mogelijk om je eindexamens in twee jaar te doen! Je blijft dan niet zitten, maar doet bijvoorbeeld – zoals ik – het ene jaar drie vakken en het volgende jaar vier. Zo heb je veel minder stress en meer tijd om alles netjes af te ronden!
Maar het heeft ook best nadelen. We gaan bijna allemaal met speciaal vervoer naar school, dus uitslapen wanneer we het eerste uur vrij hebben, is er niet bij. In een tussenuur naar huis gaan evenmin, en tijdens de lunch zijn we sowieso gewoon op school. De eerste schooldag is voor ons ook niet altijd leuk. ‘’Normale’’ studenten halen dan hun rooster en boeken op en verder niets, maar wij zijn echt op school en voeren alleen maar oninteressante gesprekken en doen soms spelletjes waarvoor we eigenlijk te oud zijn. Tijdverspilling, vind ik. Ook is niet alles altijd even goed geregeld: docenten zijn vaak afwezig zonder vervanger, excursies lopen in de soep doordat er te weinig rekening wordt gehouden met wat de leerlingen wel/niet aankunnen en sommige leraren willen teveel of juist te weinig. Dat is jammer, maar aangezien er maar weinig scholen zijn voor speciaal onderwijs, mag ik niet klagen. Gelukkig is dit mijn laatste jaar en dan ben ik weg, naar het HBO.
Haha, dat met die busjes herken ik 🙂 Mijn zus zat ook op het speciaal onderwijs, en die ging weg als ik eruit kwam! Zij heeft ook haar eindexamen in twee jaar gedaan, ging perfect!
Maar je hebt gelijk, mensen hebben er altijd een beeld bij van ‘vreemde kinderen’, terwijl je aan mijn zus bijvoorbeeld echt niets merkte als je het niet wist…
Fijn dat er in ieder geval onderwijs op maat is 🙂
Wat goed dat er onderwijs is dat zo goed bij je past. Het zou jammer zijn als je je niet ten volle zou kunnen ontplooien omdat het tempo te hoog ligt, terwijl je toch superslim bent.
Ik kan me inbeelden dat het niet altijd even leuk is. Maar het is wel super fijn dat deze speciale scholen bestaan en jij op deze manier je havo kan halen! 🙂
Heel goed dat die scholen bestaan. Mijn opa reed altijd op die busjes vroeger en soms was ik jaloers omdat sommige van die kinderen elke dag bij hem in het busje zaten en ik hem alleen op zondag zag hihi 🙂