Vivian 
22: Alle verantwoordelijkheden aan de kant schuiven en naar het strand gaan. Ademhalen en je strandlaken neerleggen. Dat deden mensen normaal gesproken toch op het strand? Ze droegen zwemkleding en verborgen zichzelf niet achter hun enorme strandlakens. Je kunt dit. Ik kon wel krachtig zijn. Dat was ik vroeger geweest. Ik moest alleen weer even ontdekken hoe.
Eerste indruk
Ik heb lang getwijfeld of ik Onbereikbaar wel wilde lezen: in principe ben ik namelijk niet zo’n fan van New Adult-series en Jagger sprak me in deel één, Onverminderd, niet meteen heel erg aan. Toch trokken de vele lovende recensies en de samenvatting van het boek me uiteindelijk over de brug, want een verhaal over een meisje met een hartstoornis die hártstochtelijk verliefd wordt op een hartenbreker (wauw)… dat intrigeerde me wel heel erg. En dat is maar goed ook, want ik weet inmiddels dat ik nooit meer hoef te twijfelen aan Rebecca Yarros.
Waar het over gaat
Paisley heeft een aangeboren hartstoornis die er waarschijnlijk voor zal zorgen dat ze niet ouder wordt dan haar zus Peyton was toen zij overleed, kort na haar eenentwintigste verjaardag. Terwijl haar ouders en haar vriend Will erop gebrand zijn dat Paisley zo voorzichtig mogelijk is, wil zij niets liever dan léven, gekke dingen doen en fouten maken – voor zolang dat nog kan. En laat Jagger, bad boy en militair in opleiding, nou precies degene zijn die haar daarmee kan helpen: hij is de enige die haar niet behandelt alsof ze elk moment kan breken en ze vallen als een blok voor elkaar. Maar kan Paisley zich dat wel permitteren in haar situatie? En sterker nog: wíl ze dat wel?
Wat ik ervan vond
Het heeft even geduurd, maar inmiddels weet ik wat het is waardoor de schrijfstijl van Rebecca Yarros zo fantastisch is. Eén bladzijde van Onbereikbaar en ze had me alweer helemaal in haar ban: het leest als een trein en je wordt er gewoon stapelverliefd op. Het is een schrijfstijl waar je je niet van los wilt rukken, waardoor je het allerliefst de hele nacht wilt blijven lezen. Ja, soms is het wel een beetje heel erg Amerikaans, maar de vleugjes humor en de kippenvelwaardige krachtige dialogen en confrontaties en conflicten maken dat absoluut goed. Rebecca schrijft over het soort relatie waar je zelf op hoopt, van droomt en naar verlangt, maar waar je tegelijkertijd huiverig voor bent omdat het zo… zo onwijs intens is. Ze schrijft zo ontzettend mooi en goed!
Paisley en Jagger
Vanaf het allereerste moment dat Paisley en Jagger elkaar ontmoeten, wanneer hij haar redt van de verdrinkingsdood (ik bedoel… HIJ REDT HAAR VAN DE VERDRINKINGSDOOD) word je hoteldebotel verliefd op wat zij samen hebben. Er is een heerlijk soort chemie tussen hen, maar tegelijkertijd is het ook zo mooi om te lezen over de vriendschap die er tussen hen ontstaat en die zoveel mooie momenten meebrengt: wanneer hij haar leert zwemmen bijvoorbeeld, maar ook wanneer zij een tattoo neemt en gewoon al hun puur eerlijke gesprekken. Er zit een prachtige ontwikkeling in hun relatie die ook heel veel te maken heeft met de andere personages: Will, wiens band met Paisley verrassend sterk groeit en bloeit, en zelfs haar ouders. Die relatie tussen Paisley en Jagger is gewoon zo krachtig en bijzonder en o jongens, ik ben er gewoon verliefd op. Hopeloos verliefd.
Paisley wil geen pacemaker
Maar dat is nog lang niet alles. Want ook Paisley zelf is een enorm sterk personage: ik vind het prachtig hoe Yarros haar hartaandoening en Paisleys houding daarin heeft uitgewerkt. Ik bewonderde Paisley tijdens het lezen enorm om hoe ze zich sterk maakt voor wat ze wil en wat ze niet wil – die pacemaker bijvoorbeeld, want wat ze wil is léven en dat op háár manier doen, niet in de schaduw van haar zus. Voor mij als chronisch zieke is dat ergens ook wel heel herkenbaar. Daarnaast vind ik het mooi dat je langzaamaan steeds meer te weten komt over Peyton en hoe zij was en dat heeft weer zijn weerslag op Paisley, maar ook op haar relatie met Will en haar vriendin Morgan en eigenlijk op alles. Het zit allemaal heel mooi complex in elkaar zonder dat het écht verwarrend wordt.
Structuur achteraf
Een paar kleine nadelen zitten wel ook juist in die structuur. Ik vind het mooi dat elk hoofdstuk begint met een bucketlistitem van Paisley of met een brieffragment van Jagger, want daardoor krijgen ze allebei nog een extra laagje diepgang. Jammer is wel dat je pas aan het eind ontdekt wat de ware toedracht is van die bucketlist en van die brief, en dan mis je eigenlijk de kracht ervan een beetje. Daarnaast zijn sommige onthullingen en puzzelstukjes ook wel een tikkeltje voorspelbaar en heeft de verhaallijn van Jagger me veel minder van mijn sokken geblazen. Dat doet echter niets af aan hoe heftig en meeslepend het hele verhaal is en ook zeker niet aan Yarros’ talent om een prachtig, maar ook frustrerend verhaal te vertellen waarin alles uiteindelijk helemaal op zijn pootjes terecht komt, precies zoals je wilt.
Conclusie
Onbereikbaar is nog mooier dan Onverminderd: de schrijfstijl is nog intenser en adembenemender, de personages zijn nog sterker en het verhaal is gewoon ontzettend mooi. De structuur had misschien net wat beter gekund, maar ach… dat vergeven we haar gewoon.O, en ze krijgt bonuspunten voor de leuke opvoering van Josh en Ember (uit Onverminderd) hier en daar! Liefde voor die twee.
Titel: Onbereikbaar (Eyes Turned Skyward)
Serie: Flight & Glory #2
Auteur: Rebecca Yarros
Vertaald door: Marcel Hagedoorn
Uitgeverij: Zomer & Keuning
Verschenen: juni 2016
Aantal bladzijden: 301
Beschikbaar als: paperback, ebook
Genre: new adult
ISBN13: 9789401907767
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
