Vivian 
Nou, dat lijkt me een vrij duidelijke boodschap, haha! Jaaa, vandaag is mijn twintigste verjaardag en dat is *slik* best wel een gek idee. Ik ben nu namelijk officieel geen tiener meer en als je geen tiener meer bent, klinkt dat een beetje alsof je volwassen moet zijn. Maar dat klopt waarschijnlijk niet, want je twenties zijn juist je jaren waarin je nog kunt genieten van je jeugd – al is jeugd natuurlijk heel subjectief, je bent zo jong als je je voelt. Maar dit is ook best wel een bijzondere verjaardag, want nu gaat het heel goed met mij maar tien jaar geleden konden we dat niet echt zeggen. Vandaag dus een appreciation-blogje waarin ik een beetje terugkijk op de belangrijkste of gewoon de bijzonderste/leukste jaren!
Nu ben ik natuurlijk geen Solomon Cherechevski (een man die zich alles kon herinneren, vanaf zijn geboorte) en weet ik echt niet alles meer. Maar wat vandaag best een beetje aanwezig is, is dat ik tien jaar geleden – mijn tiende verjaardag dus – in het ziekenhuis lag en daar mijn feestje moest vieren. Dat was de tweede keer overigens, maar de eerste keer was toen ik nog een baby was dus daar herinner ik me niets van. Ik weet nog wel dat de verpleegkundigen en pedagogisch medewerksters tien jaar geleden enorm hun best hadden gedaan om het toch een leuke dag te maken en volgens mij was het dat ook echt wel: ik geloof niet dat ik er een moment om heb getreurd dat ik niet thuis was. Sowieso leek het alsof ik toen een soort stilzwijgende afspraak met mezelf had dat ik niet zou treuren: volgens mijn ouders heb ik geen moment geklaagd en volgens mij kwam dat vooral doordat ik een rotsvast geloof had dat het wel goed zou komen. En nou ja, tien jaar later heb ik mijn eerste jaar op het hbo achter de rug en word ik twintig – ik weet niet hoor, maar volgens mij is het echt wel goedgekomen!
Vorig jaar was ook zo’n verjaardag die ik niet meer vergeet: toen mocht ik namelijk op de dag dat ik negentien werd mijn havodiploma in ontvangst nemen en dat gaf toch best wel een kick, echt een gevoel van een nieuwe start, nieuw jaar. Drie jaar geleden gebeurde datzelfde: ik kreeg toen niet op mijn verjaardag mijn diploma, maar mijn achttiende verjaardag en het halen van mijn vmbo lagen wel dicht bij elkaar en dat was ook best wel een fijn iets. Sowieso voelt de verjaardag die ik nu vier als een soort nieuwe start: vorig jaar was dat ook zo omdat ik toen de stap ging maken van middelbare school naar hbo, maar nu ik weet hoe goed die stap is uitgepakt en hoe mijn persoonlijkheid erdoor is veranderd, beschouw ik deze verjaardag ook als een soort stap in de richting van volwassenheid omdat ik nu veel beter weet wie ik ben.
Twintig is op zich geen superbijzondere leeftijd, maar ik vind dat je verjaardag sowieso iets is wat je gewoon moet vieren. Er zijn mensen voor wie een jaar ouder worden helemaal niets betekent, maar ik vind dat het juist heel veel waard is: niets is vanzelfsprekend en je moet gewoon (durven) stilstaan bij wat het afgelopen jaar je heeft gebracht en ook bij wat je hoopt dat het komende jaar je zal brengen. Want je weet maar nooit wanneer je zult stoppen met jaartjes ouder te worden en dan kun je er maar beter van blijven genieten. Ik hoop bijvoorbeeld dat ik tegen de tijd van mijn eenentwintigste verjaardag dankzij mijn stage heb ontdekt dat ik echt thuishoor in het onderwijs en ik hoop dat ik rond mijn vijfentwintigste verjaardag klaar ben met het hbo en ga starten met iets nieuws: ofwel een baan ofwel een vervolgstudie, een master bijvoorbeeld. En sowieso zijn verjaardagen gewoon leuk – als er één dag per jaar moet zijn die helemaal om jou draait, geniet daar dan gewoon van!