Vivian Ik geloof in liefde op het eerste gezicht. Het lot, het universum, de hele rambam. Maar niet zoals jij erover denkt. Ik bedoel het niet van ‘onze zielen zijn uit elkaar gehaald en jij bent voor altijd mijn wederhelft.’ Ik denk alleen dat het voorbestemd is dat je bepaalde mensen tegenkomt. Ik denk dat het universum ze een zetje geeft zodat ze op je pad komen. Zelfs op een gewone maandagmiddag in juli. Zelfs op het postkantoor.
Best of both worlds?
Becky Albertalli, de kinderpsychologe die naar de bestsellerlijsten gelanceerd werd met haar Simon Spier-universum (Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld, De voordelen van onbeantwoorde liefde en De eigenzinnigheden van Leah Burke) en Adam Silvera, bekend als de auteur die je hart breekt (Op het einde gaan ze allebei dood en Vroeger is alles wat ik van je heb) zijn twee van de grootste namen in het huidige YA-landschap en waanzinnig geliefd bij lezers. Op papier lijkt het dan ook een logische stap om de handen ineen te slaan voor een gezamenlijk boek – en dat werd Wat als dit het is. Maar gaan deze twee auteurs, die eigenlijk alleen gemeen hebben dat ze vaak seksuele diversiteit als thema gebruiken, wel echt samen? Of is het een mismatch made in heaven? Dat vroeg ik me wel een beetje af. Geheel onterecht, zo bleek.
Hij is Assepoester om middernacht. Het is alsof hij nooit heeft bestaan. En nu zal ik nooit weten hoe hij heet, of hoe mijn naam klinkt wanneer hij hem zegt. Ik zal hem nooit kunnen laten zien dat het universum niet zuigt. Weg. Spoorloos. En de teleurstelling is zo’n klap dat ik bijna dubbelsla. Totdat mijn blik op de vuilnisbak valt. Goed, ik ga niet zeggen dat ik door het afval ga spitten. Natuurlijk niet. Ik ben een sneu geval, maar zo sneu ook weer niet. Maar misschien heeft Doosjongen gelijk. Misschien wil het universum een plan B. Als een propje de vuilnisbak niet haalt, mag je het dan nog wel afval noemen? Want laten we ons inbeelden dat er een verkreukeld etiket op de vloer ligt. Is dat dan afval? Wat als het een glazen muiltje is?
Wat als… dit voorbestemd is?
Arthur woont een zomer lang in New York – de stad van magie, musicals en flashmobs – en loopt stage op het prestigieuze advocatenkantoor waar zijn moeder werkt. Ben is een geboren en getogen New Yorker, maar voor hem heeft de stad weinig magie meer sinds hij het uitmaakte met zijn vriend Hudson. Ben en Arthur hebben niets met elkaar gemeen. Behalve dan dat ze tegelijkertijd op het postkantoor zijn en precies daar stapelverliefd op elkaar worden. Handig is dat niet, want ze zijn behoorlijk verschillend en ook de tijd werkt niet in hun voordeel. Maar wat als… wat als ze er niet omheen kunnen? Wat nou als het voorbestemd is?
Een boek om van te houden
Ik geloof dat ik een beetje verliefd ben geworden op dit boek. Of een beetje veel. Of misschien ben ik wel gewoon heel veel van dit boek gaan houden. Misschien heeft het wel een plekje in mijn lijst met lievelingsboeken veroverd. Want echt, jongens. Dit boek. Je wordt er verliefd op, je gaat ervan houden en het zit echt boordevol leuks en moois en het is echt heel erg goed. Een soort liefde op het eerste gezicht. Als een comfortzone-deken die om mijn schouders werd gelegd. Zo’n boek waarbij je hartjes in de kantlijn wilt tekenen omdat het zo leuk is.
‘Ik ben ontzettend blij dat het universum ons heeft laten gebeuren.’
‘Arthur, het universum heeft de bal aan het rollen gebracht,’ zegt hij. ‘Wij hebben ons laten gebeuren.’
Becky + Adam = briljant
Goed, laat ik maar gewoon beginnen bij het begin: de schrijfstijl. Die is namelijk echt geweldig leuk: ik vind het briljant dat je in de hoofdstukken van Arthur het hilarische en dolkomische van Becky herkent: zijn humor en zijn momenten waren zo droog en gevat en als ik niet met een grote grijns zat te lezen, barstte ik wel in lachen uit – en dat laatste gebeurt me echt niet vaak. Aan de andere kant herken je het serieuzere van Adam in de hoofdstukken over Ben: het is alsof je met Arthur op een wolkje zweeft en alsof Ben je vervolgens weer hoofdschuddend naar de grond trekt en het wérkt. Het werkt verdorie echt heel goed en ik genoot er zó ontzettend van. Laat deze twee auteurs alsjeblieft nog heel veel vaker samen een boek schrijven.
Misschien werkt het niet zo in het leven. Misschien gaat het erom dat mensen een tijdje in je leven komen en jij neemt wat zij je geven en het gebruikt voor je volgende vriendschap of relatie. En als je geluk hebt, komen er misschien ook weer mensen terug nadat je dacht dat ze voorgoed weg waren. En misschien is dit de herkansing die ik al die tijd nodig had.
Magisch en ontnuchterend
Iets wat ik ook heel erg leuk vind aan de schrijfstijl, is dat er duidelijk veel aandacht is besteed aan de sfeer: het heeft een beetje een hipster-vibe met al die koffietentjes en verwijzingen naar Harry Potter en Buzzfeed, maar ook de charme van New York als setting. Aan de ene kant is er het magische en excentrieke en aan de andere kant het ontnuchterende van de stad en allebei komt het heel erg tot leven, op zo’n manier dat het ook herkenbaar is voor wie er geweest is, en ik denk dat dat ook precies de rode lijn is in het verhaal van Arthur en Ben: magisch, maar ook ontnuchterend.
Ik baal ervan dat de wereld die ons bij elkaar heeft gebracht hem ook bang maakt.
Episch
Want ugh, dit liefdesverhaal. Het is episch. One for the ages. Ik vond het zó mooi en schattig en romantisch hoe die twee elkaar zoeken en vinden na die eerste ontmoeting en hoe ze vervolgens echt hard hun best doen om er iets van te maken, met herkansingen en musicals en Bens fantasyverhaal en alles en OH HET WAS ZO LEUK EN SCHATTIG. Magisch. Maar tegelijkertijd blijkt dat het ook allemaal niet zo simpel is en dat ze op allerlei fronten heel anders zijn: van hun gevoel voor romantiek tot eerdere ervaringen met relaties en van intelligentie tot toekomstkansen… het is heel realistisch, zeker door de rol die hun omgeving speelt: hoe hun ouders en vrienden erover denken, hoe hun vriendschappen erdoor veranderen en zelfs discriminatie… snap je wat ik bedoel? Het is magisch, maar ook ontnuchterend en dat is zó sterk. Het is een ode aan het magische en breekbare en onhandige en verwarrende van verliefd zijn en het is geweldig.
Niets is zoals ik het had verwacht. Volgens mij wist ik wel dat ik licht in mijn hoofd zou worden, maar ik wist niet dat ik me zo zeker zou voelen. Ik wist niet dat ik me zou voelen alsof alles in de hele wereld op zijn plaats valt. Dat is raar, want zelfs ik weet dat twee weken niks voorstelt. Dus waarom zijn twee weken met Ben zo wereldschokkend? Het is eng, zo gemakkelijk als het is om me een toekomst met hem voor te stellen. Het is eng, hoe ik elke minuut weer door iets anders aan hem word herinnerd. New York zelf herinnert me aan hem. Wat mij betreft ís Ben New York. En dat is doodeng.
Friendship chemistry
Maar Arthur en Ben zijn niet de enige helden van het verhaal. De momenten dat Bens hoofdstukken me in lachen lieten uitbarsten, kwam dat door zijn briljante beste vriend Dylan – serieus, Silvera verdient een prijs voor het uitwerken van die geweldige bromance. Aan Arthurs kant vond ik zijn familie-energie, maar ook zijn beste vrienden en zijn collega’s heel erg leuk, en bij Ben was er natuurlijk ook nog zijn bijzondere geschiedenis met Hudson en zijn andere beste maatje Harriet en Dylans liefje Samantha en het was allemaal zo goed gedaan. Friendship chemistry on point.
‘D, ik bedoel maar. We zeggen allemaal stoere dingen alsof het universum epische plannen met ons heeft en dan gaat het uit. Als we allemaal een beetje realistischer waren, zouden we niet de hele tijd mensen kwijtraken.’
Gelukkig einde
En dan het einde… ik was een beetje bang voor het einde. Maar het is eerlijk. En realistisch. En tof. En nog steeds ontnuchterend en magisch. Want heel Wat als dit het is gaat eigenlijk over een soort alternatief happy end: wat als wat je nú hebt genoeg is, wat als je herinneringen aan het nu genoeg zijn, of… wat als er nog een ander soort gelukkig einde mogelijk is dan dat waar je in eerste instantie aan denkt? Wat als je zelf kunt bepalen welk gelukkige einde je kiest en het misschien juist die keuze is die het einde gelukkig maakt? Ugh. Dit boek. Heb ik al gezegd dat ik ervan houd?
Ik weet niet of we een liefdesverhaal zijn of een verhaal over liefde. Maar ik weet dat we hoe dan ook iets fantastisch zijn, al was het alleen maar omdat we door die hoepels zijn blijven springen. Stel nou dat we alles wat we van een happy end verwachten herschrijven?
Conclusie
Wat als dit het is is een geweldig boek dat het talent voor humor en magische feelgood van Becky Albertalli combineert met de gave van emotionele diepgang en ontnuchterende eerlijkheid van Adam Silvera. Tegen het decor van een al even magisch en ontnuchterend New York en doorspekt met geweldige vriendschappen, vreselijk aandoenlijke momenten en goeie thema’s en wendingen: het werkt fantastisch. Hilarisch, schattig, eerlijk, ontnuchterend en magisch: een boek om van te houden.
Titel: Wat als dit het is (What If It’s Us)
Auteurs: Adam Silvera | bekend van: Op het einde gaan ze allebei dood | Becky Albertalli | bekend van De voordelen van onbeantwoorde liefde
Vertaald door: Margot Reesink
Uitgeverij: Blossom Books
Verschenen: oktober 2018
Aantal bladzijden: 336
Genre: young adult contemporary
Leeftijdsadvies: 15+
Beschikbaar als: paperback, ebook
Recensie-exemplaar: nee
ISBN: 9789463491297
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite Becky | Auteurssite Adam |
