Van de week kwam ik een post tegen op Facebook over hoe bizar de dagen tussen kerst en Oud & Nieuw altijd zijn: je bent aan het uitbuiken, hebt misschien nog wel een knotsgrote kerstkater en alles wat je doet voelt in meer of mindere mate zinloos, omdat het over een paar dagen wéér feest en anders en raar is. Ik heb dat gevoel ook altijd wel een beetje: ik ben dan bezig met herinneringen ophalen aan het afgelopen jaar én doelen opschrijven voor 2018, met de laatste blogposts van 2017 én de eerste drafts van 2018. Het is een heel raar en allesbehalve ritmisch ritme waar je in terechtkomt, maar het mooie is wel dat het dé periode is om stil te staan bij de wervelwind van de afgelopen driehonderdvijfenzestig dagen, tweeënvijftig weken en twaalf maanden. Want dat was mijn 2017 in ieder geval wel: een wervelwind.
2017, het jaar van een nieuwe Vivian
2017 was een jaar van mijlpalen, eerste keren en experimenten. Het was het jaar dat ik voor het eerst uitging, voor het eerst in een achtbaan ging, voor het eerst ging logeren bij zus- en zwagerlief, het jaar dat ik leerde traplopen en dat bezegelde met een trapwandeling door het Anne Frank Huis. Het jaar van voorlezen bij het Voorleesontbijt. Het jaar van persoonlijke overwinningen en groei: het jaar waarin ik in een missie rolde om de hogeschool toegankelijker te maken, actief werd in een jongerenraad en de woordkunstenaar in mij ontdekte en mijn spoken word-avontuur startte. Het was het jaar dat ik volwassener werd, zelfbewuster werd, meer zelfvertrouwen kreeg, een whatever-mindset ontwikkelde als mensen naar me keken. Het was het jaar dat ik een hele nieuwe kant van mezelf leerde kennen en daar alleen maar heel erg blij om en trots op kon zijn.
Het jaar dat…
Maar ik denk dat er twee dingen zijn die onmiddellijk bij me op zullen komen als ik de komende jaren terugkijk op het jaar 2017. Ja, het zal vast ook de heerlijke vakantie naar Málaga en de al even toffe roadtrip door Frankrijk zijn, en de ontmoeting met mijn liefste lievelingsauteur Jojo Moyes komt vast ook in mijn hoofd gepopt. Maar er zijn twee dingen die zo’n enorme impact hebben gehad op mij en mijn leven dat ze in mijn geheugen, in mijn ziel gegrift staan.
Nieuwe koers
2017 zal namelijk altijd het jaar zijn dat ik stopte met mijn stage, dat ik erachter kwam dat mijn beperkingen me te zeer in de weg stonden om goed les te kunnen geven. Het zal altijd het jaar zijn van het verdriet en de frustratie die daarmee gepaard gingen, zal altijd het jaar zijn van de verwarring en pijn die op me af kwamen. De eerste paar maanden van 2017 zullen altijd in het teken blijven staan van rouwen, van het zoeken naar een nieuwe koers. En dat is niet erg, want het zal ook altijd het jaar zijn dat ik besefte dat mijn hart veel meer in een ander stukje onderwijs ligt: de leerlingbegeleiding, de onderwijskunde. Het zal altijd het jaar zijn van de deur die dichtging en het raam dat opende, van het begin van een heel mooie nieuwe stage en nieuw doorzettingsvermogen en een nieuwe frisse blik.
Dankbaar
Als ik erop terugkijk, weet ik dat ik er met vallen en opstaan bovenop ben gekrabbeld en dat het dankzij heel veel steun is gelukt om diep adem te halen en te gaan kijken naar plan B, plan C, zelfs plan Z. En ik weet dat het zo goed is, dat ik tal van mogelijkheden heb en dat dit absoluut met een reden is gebeurd. Ik ben heel erg blij dat het is gelukt om de tegenslag te boven te komen en het af te sluiten, maar ik wil ook in alle eerlijkheid toegeven dat het soms nog steeds moeilijk is: dat het nog steeds pijn doet dat de docentencarrière er voor mij niet meer in zit, dat ik mijn droom heb moeten aanpassen, dat ik mijn toekomstplaatje grotendeels vaarwel heb moeten zeggen. Maar dat is oké. Het hoort erbij, en dat is oké. Ik heb er onwijs veel van geleerd over mezelf, over wat ik wil en wat ik kan, en ik weet dat er nog heel veel open ligt in de toekomst, dat er nog heel veel ramen op een kiertje staan en dat ik hier alleen maar sterker uit ben gekomen. Het voelt nu goed, en voor dat gevoel, maar ook voor de weg naar dat gevoel toe, ben ik heel dankbaar.
Diagnose
En natuurlijk was er de diagnose! Ik heb er niet eens aan gedacht toen ik het overzicht maakte in mijn bullet journal, en dat geeft wel aan dat het al heel gewoon voelt om te weten dat ik tufting enteropathy heb, maar het is wel een bijzonder iets waar ik zeker niet luchtig over wil doen. Ook dit is namelijk een nieuw stukje van mij en ook al verandert het in feite niets, toch is er iets anders omdat het wel van waarde kan zijn voor de toekomst en omdat het toch een stukje bevestiging geeft en omdat het simpelweg goed voelt om het te weten. En als je bedenkt dat er 23 jaar geen naam voor is geweest en dat de DNA-techniek er nu toch in is geslaagd het te ontdekken… ja, dat vind ik toch wel erg bijzonder.
Serendipity
Als ik terugkijk op hoe ik me 2017 voorstelde, vind ik het heel mooi dat er veel dingen zijn uitgekomen. Zo koos ik serendipity als mijn woord, met een wat komt, dat komt-mentaliteit, en mán, wat is dat woord van toepassing geweest op het afgelopen jaar: het heeft alles te maken met dat alles gebeurt met een reden, en dat hebben de gebeurtenissen en vooral de tegenslagen van dit jaar wel bewezen. Maar ook mijn doel om minder onzeker te zijn, meer naar mijn gevoel te luisteren, mezelf meer op waarde te schatten en minder te stressen zijn gelukt: het is een jaar geweest waarin ik veel over mezelf heb geleerd en veel ben gegroeid richting volwassenheid, dus dat had niet beter gekund.
Leuke privédingen
En in 2017 is ook mijn privéleven een stukje leuker geworden! Ik heb het schrijven weer opgepakt (al heb ik weinig korte verhalen geschreven) en dankzij de twee maanduitdagingen die ik deed, zijn spelletjes spelen en in mijn dagboek schrijven nu weer deel van mijn bestaan (elke maand zo’n challenge bleek een béétje te veel van het goede te zijn). Ik ben freelance onderwijswerk gaan doen, ook iets wat echt een toffe ontdekking was en waar ik zeker mee verder wil in de toekomst, ik ging naar een concert, heb veel geblogd (en het self improvement-stukje van mijn blog inderdaad uitgebouwd) en 95% van de tijd heb ik een mooie balans tussen alles wat ik doe.
2017, je was mooi
Sowieso is 2017 een ontzettend bijzonder jaar geweest. Het vinden van mijn nieuwe koers was zo’n leerrijk en emotioneel proces en het heeft me een hele mooie nieuwe stage in het afstandsonderwijs opgeleverd, maar ook een toekomstplaatje waar ik een alles is mogelijk-gevoel uit haal. Ik ben fysiek zoveel gegroeid doordat mijn conditie verbeterd is en ik grenzen heb verlegd wat betreft het traplopen en het gewone lopen, ik heb zoveel leuke sociale dingen gedaan en eigenlijk gaat het nu gewoon allemaal zo goed qua gezondheid en studie en persoonlijk dat dát gewoon al heel bijzonder is. Met stappen en soms sprongen, cirkels om mijn as en heuveltjes en bruggetjes hadden we het ons eigenlijk niet beter kunnen wensen. En dat is waarom ik uiteindelijk in alle oprechtheid kan zeggen: 2017, je was een mooi jaar. Mooi vanwege de hoogtepunten én mooi vanwege het herstel van de dieptepunten. Je was een mooi jaar.
Hoe was jouw 2017?
Echt geweldig om te lezen wat dit jaar jou gebracht heeft, of eigenlijk, wat jijzelf je gebracht heeft, want je hebt het allemaal zelf gedaan. Je mag echt heel erg trots zijn op jezelf!
Zo simpel is dan geluk onlangs geplaatst…Nog eentje dan
Ah dankjewel <3
Een mooi, tegelijk ook een moeilijk jaar, Vivian,maar je hebt het overwonnen. Ik ben trots op jou, Liefs.
Wat heb je mooie dingen uit 2017 opgesomd.
Voor mijn gevoel ben ik in 2017 ook wel weer verder gekomen. Al is het soms met één stap achteruit, daarna komen er wel weer twee vooruit.
Jacqueline onlangs geplaatst…Dag 2017, hallo 2018
En zo is het maar net 🙂