‘Ik heb het gevoel dat iedereen alleen maar een beetje de schijn ophoudt, terwijl we diep vanbinnen allemaal net zo’n zootje zijn. Sommige mensen kunnen dat alleen beter verbergen dan andere.’
It Ends With Us: serieuze anticipatie
Colleen Hoover is een waanzinnig populaire New Adult-auteur die inmiddels al flink wat titels op haar naam heeft staan. In Nederland zijn tot zover Ugly Love (Onvoorwaardelijk), Hopeless en Finding Hope (Sterrenhemel en Sterrenregen), Maybe Someday (Misschien ooit), Confess (Oprecht) en November 9 (9 november) vertaald, maar Hoovers bekendste boek It Ends With Us liet in de Nederlandse vertaling knap lang op zich wachten. Tot uitgeverij Zomer & Keuning aankondigde dat het ging verschijnen, onder de titel Nooit meer en mét behoud van het originele omslag. Ik wist vrijwel niets over het boek, maar ik was – net als alle andere Nederlandse Hoover-fans – ontzettend benieuwd en door alle lyrische recensies en reacties had ik absurd hoge verwachtingen. En misschien was dat niet zo slim. Want om heel eerlijk te zijn deel ik de liefde voor Nooit meer niet zo.
Eerste liefde en grote liefde
Nooit meer is het verhaal van Lily en Ryle, die elkaar ontmoeten als ze allebei een rotdag hebben gehad en iemand nodig hebben om tegen te praten. Dat slaat al snel om in een behoefte aan iemand die hen onvoorwaardelijk accepteert en bij wie ze hun naakte waarheden niet hoeven af te schermen. Want na die eerste ontmoeting verandert er veel: Lily verruilt haar kantoorbaan voor haar droom van een eigen bloemenzaak en door een samenloop van omstandigheden blijft ze Ryle tegenkomen, wat al snel resulteert in een romance. Maar terwijl Lily steeds meer het gevoel krijgt dat Ryle wel eens haar grote liefde zou kunnen zijn, wordt ze geplaagd door herinneringen aan Atlas, haar eerste liefde die haar door een ellendige jeugd heen heeft geholpen. Maar wanneer Atlas plots meer dan een herinnering wordt, lijkt dat het begin van nieuwe ellende – of van nog meer geesten uit het verleden.
Mijn favoriete gesprekken zijn die waarin geen echte antwoorden worden gegeven.
Niet de beste Hoover
Hoe langer ik wachtte met het schrijven van deze recensie, hoe meer ik besefte dat het niet – zoals andere besprekingen – een lyrische loftuiting moest worden, maar juist een goudeerlijk en scherp waarom ik dit niet de beste Hoover vond-betoog. Ik wilde het zo graag een steengoed boek vinden en ik heb ook heel lang gedacht dat het een kwestie van wachten en geduld hebben was en dat er dan vanzelf een BAM-moment zou komen, en ja… dat was er ook wel. Maar weegt het op tegen de ongelooflijke kwaliteit van 9 november en Misschien ooit? Nee. Is het dan de minste Hoover-roman? Nee, ook niet. Maar gewoon niet de beste.
Oppervlakkig begin
Nooit meer begint mooi, als een soort epische en onstuimige romance: ik vond het tof hoe Lily en Ryle elkaar ontmoeten en meteen iets hebben en er onder het sexy geflirt een verbondenheid ontstaat van kwetsbaarheid en naakte waarheden. Maar het probleem vond ik dat het eigenlijk in de hele eerste helft van het boek zo blijft: het is mooi hoe ze dichter bij elkaar komen, hoe Lily verzeild raakt in lachwekkende situaties en hoe ze ervoor kiest om haar droom te volgen, en de hints naar de verhaallijn over Lily’s jeugd en haar eerste liefde zijn interessant en intrigerend en worden dat ook steeds meer, zeker door de flashbacks in briefvorm – hoewel die wat jeugdig voelen. Maar hoe vermakelijk ook, het blijft wat oppervlakkig en ik kon het gevoel van afwachten en ‘’even inkomen’’ niet van me afschudden. Meteen indrukwekkend? Nou nee, niet echt.
Met een peinzende uitdrukking op zijn gezicht kijkt Ryle me aan. ‘Lily,’ zegt hij gedecideerd, ‘slechte mensen bestaan niet. We zijn allemaal alleen maar mensen die soms verkeerde dingen doen.’
Niet oké
Daarnaast had ik een beetje een probleem met sommige scènes: in het begin is het allemaal een beetje te veel fysieke spanning naar mijn smaak, en ik vond het nogal stom dat daar lang niet altijd consent – zoals dat zo mooi heet in het Engels – bij lijkt te komen kijken. Ja, het is mooi en sterk hoe het langzaam serieuzer wordt tussen de twee, maar ik vond Ryle nou niet echt een droomman, iets wat ik bij de andere Hoover-romans wel heel duidelijk had. Ik vond hem en de manier waarop hij zich gedroeg echt niet altijd even oké.
Klap
En dan is het raak. In de tweede helft komt er een grote twist die een grote klap en heel veel shock en emoties veroorzaakt, en de uitwerking en nasleep daarvan zijn zo heftig en onvoorzien en moeilijk te bevatten dat het gewoon fysiek pijn deed en ik af en toe aan het huilen was zonder het echt te merken. Het is verschrikkelijk treffend en het gaat zó diep wanneer Hoover beschrijft hoe wat er gebeurt beleefd wordt door Lily en hoe het haar verandert, hoe zij erover nadenkt… ik beleefde het zo ontzettend mee en bovenal zet het je als lezer enorm aan het denken. Het komt samen met de rol die Atlas nog speelt in het verhaal en in Lily’s leven en ook dat is erg krachtig en betekenisvol uitgewerkt, maar het zijn vooral de rauwe emoties die losgemaakt worden.
‘Leuk om met je kennis te maken, Lily Bloom. Ik hoop dat je de obstakels die de meeste dromen in de weg staan zult weten te vermijden en dat je de jouwe kunt waarmaken.’
Binnenkomer
De echte kracht van Nooit meer zit ‘m echter in het ijzersterke einde: dan pas wordt duidelijk wat de echte boodschap is en wat de impact is van alles wat er gebeurt. Het nawoord van de auteur versterkt dat nog, maar het zijn uiteindelijk Lily’s keuzes en haar ontwikkeling die je echt bijblijven en die je laten inzien hoe groot het verhaal eigenlijk is en hoe belangrijk en pijnlijk en heftig. Hoover laat alle puzzelstukjes uiteindelijk op hun plek vallen en zorgt ervoor dat dat wat echt moet binnenkomen, ook daadwerkelijk keihard binnenkomt. Genoeg om de minpunten van de eerste helft te compenseren, is het echter niet – maar uiteindelijk is het wel onbetwistbaar puur en prachtig diepgaand.
Atlas was een grote golf die een heleboel afdrukken op mijn leven heeft nagelaten, en tot mijn dood zal ik het gewicht van die liefde voelen. Dat heb ik aanvaard. Dat we niet op dezelfde golf zijn geëindigd, wil nog niet zeggen dat we niet deel zijn van dezelfde oceaan.
Conclusie
Ondanks de kracht van de plottwist en de emoties en ontwikkelingen en inzichten die daardoor worden ontketend, is Nooit meer niet de beste Hoover-roman. Daarvoor is de eerste helft te oppervlakkig, voelen de flashbacks te afstandelijk en is het niet okay-gevoel in het begin iets te sterk. Bovendien haalt Nooit meer het simpelweg niet bij de intensiteit en diepgang van Misschien ooit en 9 november. Toch kunnen we er niet omheen en hoeft het ook zeker niet ontkend te worden: Hoover heeft een ontzettend sterk, gevoelig en belangrijk verhaal geschreven dat wellicht voor veel mensen heel erg waardevol zou kunnen zijn. Treffend, pijnlijk, meedogenloos meeslepend, hoopvol, breekbaar, krachtig en betekenisvol: Nooit meer is Hoover op een nieuw en oneindig bewonderenswaardig en persoonlijk niveau, maar niet op haar best. Een voltreffer, maar niet onovertroffen.
Soms komt er een onverwachte golf, die je opneemt en weigert je weer uit te spugen. Ryle is mijn onverwachte vloedgolf, en op dit moment scheer ik over het prachtige oppervlak.
Titel: Nooit meer (It Ends With Us)
Auteur: Colleen Hoover | bekend van: Misschien ooit en 9 november
Vertaald door: Erica Rijsewijk
Uitgeverij: Zomer & Keuning
Verschenen: maart 2018
Aantal bladzijden: 400
Voor liefhebbers van: Rebecca Yarros
Genre: New Adult
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789401910552
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Recensie geschreven voor Zomer & Keuning in ruil voor recensie-exemplaar.