Nog heerlijker dan deel 1 | Mamma Mia: Here We Go Again

Hoe ik ooit fan ben geworden van de iconische muziek van de Zweedse popgroep ABBA, zou ik echt niet meer weten: waarschijnlijk heeft mijn moeder me aangestoken. Ik zie ons nog zo zitten inde bioscoopzaal, tien jaar geleden toen de eerste Mamma Mia!-film – gebaseerd op de musical, die gebaseerd is op de ABBA-muziek – uitkwam: mijn moeder, een vriendin van haar en mijn zus en ik. En mán, ik vond het helemaal het einde. De humor, het geweldige verhaal, maar vooral gewoon het musicalelement, de vele dansnummers en de zangkunsten van e toch al fantastische acteurs. Het werd ogenblikkelijk mijn meest favoriete feelgoodfilm ooit, en ik sprong dan ook à la Meryl Streep een gat in de lucht toen het vervolg werd aangekondigd. Ik genoot intens van alle clips en trailers die werden vrijgegeven en the anticipation was killing me, maar het werd allemaal ruimschoots beloond. Want Mamma Mia: Here We Go Again is onbetwistbaar onvergetelijk en onweerstaanbaar, en nog heerlijker dan het origineel.

Van geen vader naar drie vaders

Flashback naar tien jaar geleden: Mamma Mia! The Movie draaide om de vrijgevochten Donna (Meryl Streep, Doubt, Julie & Julia) die als alleenstaande moeder haar dochter Sophie (doorbraak van Amanda Seyfried) opvoedt en tegelijkertijd haar krakkemikkige hotel op het idyllische Griekse eiland Kalokairi runt. Wanneer Sophie gaat trouwen met hunk Sky (Dominic Cooper, Agent Carter) verschijnen niet alleen de twee andere leden van Donna’s voormalige meidengroep Donna and the Dynamos ten tonele (Julie Walters, Harry Potter als Rosie en Christine Baranski, The Good Wife als Tanya) maar ook de drie mannen die… alle drie… mogelijkerwijs… Sophies vader zouden kunnen zijn. Architect Sam (Pierce Brosnan, Remember Me, James Bond), bankier Harry (Colin Firth, Love Actually, Bridget Jones’ Diary) en zeevaarder Bill (Stellan Skarsgård, Romeo & Juliet) weten niet wat hen overkomt, maar daar zijn ze niet de enige in: Donna wordt geconfronteerd met oude gevoelens en Sophie moet zich afvragen waarom dit zo belangrijk is.

Our last summer

Vijf jaar nadat Sophie haar drie mogelijke vaders leerde kennen, is het haar gelukt om met hulp van Sam Donna’s droom van een prachtig en levendig hotel uit te laten komen. Sophie wil niets liever dan dat alles perfect is en dus doet ze haar uiterste best om ook het openingsfeest tot een succes te maken: Dynamo’s Tanya en Rosie maken hun comeback naar het eiland en ook Bill en Harry laten hun gezicht weer zien. Terwijl Sophie worstelt met relatieproblemen met Sky en met de afwezigheid van haar moeder, probeert ze te ontdekken wie Donna was in haar jonge jaren, toen ze in haar eentje de wereld ging verkennen, zwanger raakte en met het hotel aan de slag ging. Wie ís die vrijgevochten jonge vrouw die haar dochter alleen opvoedde?

In Mamma Mia: Here We Go Again wordt die zomer uit Our Last Summer tot leven gewekt en zien we Lily James (Baby Driver, Downton Abbey) als een jonge Donna die na haar afstuderen naar Parijs gaat. Daar ontmoet ze de charmante Harry (Hugh Skinner, Les Misérables, Poldark). Ze trekt vervolgens verder naar Griekenland dankzij de boot van womanizer Bill (nieuwkomer Josh Dylan) en eenmaal daar valt ze voor loner Sam (Jeremy Irvine, Great Expectations, Now Is Good). Langzaam maar zeker vindt Donna de vrije liefde, de ware vriendschap van haar Dynamo’s-vriendinnen (Alexa Davies, Detectorists als Rosie en nieuwkomer Jessica Keenan Wynn als Tanya) en vooral zichzelf.

Feelgoodmagie

Deze film is alles. Nee, wacht, dat klopt niet: de eerste film is alles – deze is alles en nog zoveel meer. De eerste is ontzettend leuk en ook ontzettend mooi, door het plezier en toch ook de emotie die erin zitten, maar deze is… deze is gewoon pure, steengoede feelgoodmagie. Amanda Seyfried zei bij Jimmy Fallon dat de eerste film een soort strand was en de tweede een oceaan, en daar kan ik het alleen maar roerend mee eens zijn – er zit zoveel pracht en kracht in deze film, fenomenaal. De hele film voelt als een ode: een ode aan ware liefde en aan de ijzersterke moeder/dochterband, maar ook een ode aan het leven zelf. Een ode aan vrij zijn en je hart volgen, een ode aan het waarmaken van je dromen, een ode aan het vinden van je thuis, een ode aan uitgesproken en vrijgevochten zijn, een ode aan liefde en plezier en muziek, een ode aan eigenwaarde en kracht, een ode aan avontuur en… een ode aan alles waar de film voor staat. Het is een film met heel veel hart en daar kun je met geen mogelijkheid omheen.

Hartverwarmend

En ooohhhh, het is allemaal zo ontiegelijk en oneindig lief en romantisch en leuk! Ik vond het geweldig om de jonge Donna en de jonge Dynamo’s te zien, maar nog veel geweldiger om samen met Lily James – die ook echt zo mooi en lief en geweldig en hilarisch en charmant is en het zó goed doet als de jonge Meryl – helemaal hoteldebotel te worden op de jongens. Want hun verhaallijnen zijn zo vreselijk leuk en charmant en hilarisch en schattig en aandoenlijk en gewoon alles. En dan alles wat er in het heden gebeurt… Sophies band met haar vaders en met Tanya en Rosie vond ik zo mooi, en het is echt prachtig om te zien hoe ze eigenlijk steeds meer Donna wordt en van het hotel maakte wat Donna altijd hoopte dat het zou worden. Maar ook haar relatie met Sky, de problemen die ze tegenkomen en de manier waarop ze groeien… ik vond het prachtig. Tuurlijk, het is een tikkie voorspelbaar… maar de scènes zijn geweldig.

En het is zó emotioneel, jongens. Ik bedoel… Sophie die samen met de Dynamo’s zingt en steeds meer een nieuwe Donna wordt… de pijn waar de jonge Donna doorheen moet… Sam die zich de jonge Donna herinnert… Cher (yep, Cher) die het wondermooie Fernando zingt, en dan het moment dat Meryl eindelijk verschijnt… TRANEN MET TUITEN. Ik zit nu gewoon bijna weer met een brok in mijn keel naar de soundtrack te luisteren. Het is gewoon helemaal het prachtige einde. En heb ik het al gehad over hoe grandioos goed de jonge acteurs de personages van de oudere acteurs neerzetten? Want dat is echt briljant en zo leuk! En oh ja, er zitten kleine hommages in naar de eerste film – vooral in de choreografie, maar ook in verhaalmomenten – en dat is zo heerlijk om te zien!

Muziek

MAAR ER IS NOG ZOVEEL MEER! Want mijn god, wat heb ik intens genoten van de muzikale performances in de film. Er zitten geweldige en prachtige nieuwe nummers in die stuk voor stuk ook echt heel erg tof gebracht worden en ik vind het zo cool dat elk van die nummers ook een stukje verhaal vertelt. Ze passen allemaal heel erg goed in de plot en ze versterken de relaties van de personages zo mooi. Van het geweldig leuke When I Kissed the Teacher als openingsnummer tot One Of Us en Knowing Me Knowing You als break up-ballads, van I Wonder (Departure) en Andante, Andante als prachtige rustige intermezzo’s tot de vrolijke en toch ook verhaalrijke Why Did It Have To Be Me? en Angel Eyes. En dan nog de vreselijk emotionele nummers I’ve Been Waiting For You en My Love, My Life… ze zingen allemaal zo goed en het is zo mooi. En zo aanstekelijk! Voor je het weet zit je mee te zingen in de bioscoopzaal…

Bovendien heb ik ook enorm genoten van de reprises van de hits uit de eerste film, veel ervan in een compleet nieuwe context – en dat was echt geweldig! Er zitten twee erg mooie a capella-stukjes in (van Thank You For the Music en SOS) en de nieuwe versies van Mamma Mia, I Have A Dream, The Name of the Game, Dancing Queen, Waterloo en Super Trouper zijn echt fantastisch. Tel daarbij de geweldige scènechoreografie op en de verhalen die ermee verteld worden en het is gewoon perfect. En dan vooral Mamma Mia door de jonge Dynamo’s en Super Trouper als finaleklapper, waarbij alle jonge acteurs met de living legends uit hun dak gaan… iconisch, jongens.

Genieten

Mamma Mia: Here We Go Again is in zoveel opzichten nog zoveel leuker dan de eerste film. De diepgang in het verhaal is fantastisch, met zoveel kleine beetjes en grote gehelen. De muziek varieert van geweldig leuk tot geweldig sterk tot geweldig emotioneel, de acteurs wekken hun personages echt tot leven en het verhaal is vermakelijk, meeslepend en diepgaand van begin tot eind. De grappen zijn hilarisch en de hele film is als een liefdesbrief, een ode aan vrijheid en liefde en levenslust. Ja, er zitten wat foutjes en inconsistenties in als je de twee films vergelijkt, maar uiteindelijk is in deze film het verhaal neergezet zoals je je dat het liefste wilt inbeelden. Het is een film die je al na twee minuten in je hart sluit en waarvan je niet wilt dat-ie afgelopen is. Ik wil ‘m nog duizend keer kijken.

Oh, en eigenlijk is het maar goed dat Meryl Streep er maar kort in zit, want deze show wordt volledig gestolen door Lily James (en een beetje door Amanda Seyfried, en oké, ook door de jonge mannen). Conclusie: als de woorden feelgoodmagie en feelgoodperfectie in het woordenboek zouden staan, dan zou deze film de definitie zijn.

Mamma Mia: Here We Go Again | 2018 | feelgood | Lily James, Amanda Seyfried, Pierce Brosnan e.a. | 1 uur en 54 minuten | regie: Ol Parker | Universal Studios | 5 sterren |

Heb jij Mamma Mia: Here We Go Again al gezien?