Dat gevoel hè. Het is te vergelijken met het gevoel van echte vrijheid zoals je hierboven kunt zien: zo voel ik me nu. En dat komt doordat ik heel lekker in mijn vel zit. Het gaat qua gezondheid goed, mijn lepelvoorraad houdt zich goed en… mijn eerste tentamenweek is voorbij! Ik heb het overleefd! Het was geen pretje en ook geen eitje, vooral dinsdag niet: toen had ik vier toetsen op één dag en tegen donderdag (de dag van mijn laatste toets) was ik zo kapot dat het huilen me nader stond dan het lachen, terwijl ik nog een vak moest… maar het is me gelukt, ik heb ze alle vijf gemaakt en ik heb over alle vijf een goed gevoel! Nu heb ik een paar dagen heerlijk vrij voordat het tweede collegeblok begint, en van die vrijheid ga ik uit alle macht genieten. Want aan rust ben ik nu zeker toe, dat heeft mijn lichaam me de afgelopen week wel duidelijk gemaakt.
Je hoort het heel vaak van mensen die chronisch ziek zijn: dat het zo belangrijk is om goed naar je lichaam te luisteren. Veel mensen begrijpen daar niets van, want hoe doe je dat in hemelsnaam, luisteren naar iets wat van jou is, iets wat jij eigenlijk bent? Het is niet zo dat je lijf echt een stem heeft die op de deur van je hersens klopt en zegt ”het is tijd om te eten!” of iets soortgelijks. Geen echte stem althans. En daar zit ‘m de kneep: het is geen echte stem, maar de stem van je lichaam bestaat wel. Het is eigenlijk een soort geloof, het geloof en het vertrouwen dat je lichaam je kan vertellen wat het beste voor je is en dat je bereid bent daarnaar te luisteren. Het is de taal van je lichaam, niet voor iedereen even duidelijk en gemakkelijk om te spreken, maar iedereen kan hem leren als het nodig is. Niet te verwarren met lichaamstaal overigens, dat is qua betekenis iets anders… de taal van je lichaam is de stém van je lichaam.
Het is eigenlijk heel simpel. Echt waar. Naar je lichaam luisteren betekent niet dat je heel ingespannen heel stil moet gaan zitten zijn om die mysterieuze stem maar zo goed mogelijk te kunnen verstaan. Het is een stem die je hoort op momenten dat je hem móet horen. Een stem die tot je spreekt in de vorm van je eigen gedachten – want je kunt je gedachten niet sturen, ze poppen zomaar in je hoofd op en dan moet je er wel aandacht aan besteden.
Luisteren naar je lichaam betekent niets meer of minder dat je doet wat voor jou het beste voelt. Dat klinkt misschien nog wel cryptischer, dus voor jullie allemaal het vertrouwen verliezen dat ik dit kan uitleggen, zal ik dat maar snel doen. Stel… je hebt de hele dag zitten leren voor een tentamen (hm, bekend scenario) en je bent moe. Dat gevoel, dat je duf aan het worden bent, dat je de stof niet meer goed kunt opnemen, dat je misschien je optimisme kwijtraakt, dat je je leeg gaat voelen: dat is je lichaam dat duidelijk probeert te maken dat je rust moet nemen. De gedachte ik ben moe of iets in die trant, dat is de stem van je lichaam. Een ander voorbeeld: je bent heerlijk uit eten of je zit gewoon lekker thuis een fijn maaltje te verorberen. Je honger is weg, maar je eet toch nog door omdat het zo lekker is. Op een gegeven moment krijg je echter een bepaald gevoel: misschien is het misselijkheid of buikpijn of een raar soort brok in je keel alsof je een boer moet laten. Ineens lijkt het eten op je bord niet meer zo lekker, ook al weet je dat het dat wel is. Dat gevoel, die buikpijn of misselijkheid of die brok in je keel, dat is je lichaam dat je vertelt dat je vol zit en nu moet stoppen omdat je anders ziek gaat worden. Die gedachte het ziet er zo lekker uit maar ik kan niet meer dat is de stem van je lichaam. Hetzelfde geldt voor een knorrende maag wanneer je honger hebt en de gedachte ik heb honger: de stem van je lichaam. Ben je aan het sporten en krijg je spierpijn of kramp of raak je buiten adem, begin je te denken ik heb wel genoeg gedaan vandaag, dat is ook je lichaam dat je duidelijk probeert te maken dat het genoeg is, dat je moet rusten.
Hebben jullie nu allemaal zo’n lampje-wolkje boven je hoofd? Ja? Mooi, dan heb ik het goed uitgelegd. Het is dus heel eenvoudig: voel je je moe, hongerig, ziekig, pijnerig of dorstig, ga dan rusten, eten, medicijnen halen, paracetamol innemen of drinken. Natuurlijk kun je soms ervoor kiezen om je lichaam te negeren – zoals ik gisteren deed, toen mijn lichaam me eigenlijk vertelde dat ik dat laatste tentamen niet meer aankon en ik toch ging omdat ik wist dat het moest en omdat ik het wilde – maar over het algemeen moet je dan een prijs betalen. Het is aan jou om te bepalen of die prijs het waard is.
Je hebt gelijk vief, je moet weten te stoppen, als je moe bent.
Het lichaam neemt het niet meer op, als je door gaat.
Maar soms moet het, als je b v. een tentamen hebt.
Je hebt gelijk vief, je moet weten te stoppen, als je moe bent.
Het lichaam neemt het niet meer op, als je door gaat.
Maar soms moet het, als je b v. een tentamen hebt.