Molblog #2 | Achterdocht en avonturen

De bekendmaking van de kandidaten… de teasers en promo’s op tv… het aftellen naar de eerste aflevering… de trust no one-voiceover… het zoeken naar aanwijzingen in de leader… het kippenvel bij de muziek in het begin van de eerste aflevering… de shock en het ongeloof bij de meest gemene twists… de spanning tijdens het wachten op de rode en groene schermen… de theorieën en de IS DIT EEN AANWIJZING-gedachtegang… de bondjes en grappen en blunders… het leedvermaak als er gefaald wordt en het genieten van de geweldige opdrachten en locaties… ik heb het natuurlijk over het televisiefenomeen Wie is de Mol?! Het achttiende seizoen is een paar weken geleden begonnen en dat betekent dat morgen alweer de vijfde aflevering op tv is. Hoewel ik normaliter geen recaps van series schrijf, is dit een programma waar ik af en toe mijn gedachten even over kwijt móet. Daarom: een tweewekelijkse Molblog! 

Disclaimer: de Molblog gaat steeds over twee afleveringen en dat betekent dat er spoilers in zullen staan. Lezen op eigen risico dus!

Aflevering 3: Kreupelstraat

Oké, first off: wat betekent de naam van deze aflevering in hémelsnaam? Bij de eerste twee afleveringen kon ik er nog wel wijs uit worden (een verhaal apart = de schokkende manier van beginnen en locatieverdeling en wisseltruc = het feit dat Ron mocht terugkomen?) maar Kreupelstraat? Hè? Nee, geen idee. Maar misschien wordt het duidelijker als we de diepte in duiken met alles wat er deze aflevering is gebeurd. Eigenlijk voelde het voor mij alsof dit pas de eerste échte aflevering was, omdat er nu eindelijk eens een eliminatie plaatsvond. En tja, WIDM zou WIDM niet zijn zonder rode schermen, geschokte gezichten en sentimentele afscheidspraatjes. Maar goed, zo dadelijk meer over de eerste echte afvalronde.

Wie is de Penningmeester?

Kreupelstraat is eigenlijk de eerste aflevering waarin je goed ziet hoe deze groep in elkaar zit – en dat is niet echt een mooi plaatje. Tuurlijk, er zijn gezellige kletspraatjes, maar als je goed oplet is er vooral behoorlijk wat wantrouwen. Dat blijkt wel uit het bekende ”Wie is de Penningmeester”-gekeuvel waar uiteindelijk uit besloten wordt dat Olcay het wordt. En die is daar ook bepaald niet van af te brengen, want ‘’in haar hoofd was ze allang penningmeester.’’

Leuke meid, die Olcay. Ik denk dat zij een beetje is zoals ik zelf in het spel zou zijn… lekker fanatiek, goed aan het opletten (ze heeft wel bewezen dat ze veel slimmer is dan mensen misschien dachten dat ze was), ze doet fijn haar eigen ding en heeft een goeie portie zelfvertrouwen – én ze blijft sympathiek. Zelfs zo sympathiek dat ze Loes de kans gunt om zich bij de ”dapperen” aan te sluiten in de derde opdracht… of zou dat puur een strategische zet zijn omdat ze inschat dat ze meer winst kan binnenslepen bij het organisatorische team? Zullen we zo naar kijken.

Eerste opdracht

De eerste opdracht van deze aflevering heeft namelijk ook wel een beetje te maken met dapperheid. De groep moet in duo’s (en twee eenlingen… hmm) een groepje auto’s door een pittoresk Georgisch dorpje gaan sturen. De auto’s moeten ten minste een kwartier op de weg zijn en elke auto symboliseert een geldbedrag, dat ze binnen kunnen slepen als die auto’s na een kwartier weer terug zijn bij Art op de parkeerplaats. Eitje, toch? Nou… niet helemaal, natuurlijk, want in het dorpje rijden ook rode autootjes rond met als missie de auto’s van de kandidaten in te klemmen en hen af te tikken. Mooie opdracht dus voor de Mol, want die hoeft alleen maar per ongeluk-expres de auto in de richting van de rode auto’s te manoeuvreren.

Toch doen de kandidaten het aardig: ondanks het redelijk onvriendelijke Georgische wegdek en de rode auto’s – die me erg deden denken aan de creepy piccolo’s tijdens een opdracht in seizoen 16 – wordt er een leuk bedrag binnengehaald. Erg vermakelijke opdracht om naar te kijken ook: het moet gezegd worden dat de doodgemoedereerd rondlopende paarden, koeien, schapen en dorpelingen absoluut de show stelen, evenals de gewiekste montage waardoor de bordjes met geldbedragen op de auto’s soms erg komisch in beeld komen.

Ook het onderwerp ”portodiscipline” levert weer wat hilariteit op, want als de een ”Hallooo?” zegt om contact te maken, antwoord je natuurlijk met Is it me you’re looking for… dat lijdt geen twijfel. Wat ook opvalt, is dat Simone absoluut niet lijk te weten – of doet alsof ze niet weet – hoe een portofoon werkt. En het is erg grappig om te zien dat wanneer Stine en – volgens mij – Jan hulp nodig hebben met hun auto die niet meer vooruit komt, de rest van de groep maar al te gewillig komt helpen duwen. Wel helpen duwen… maar toch ook groepsgenoot Ron keihard verraden. Schuldgevoel, wellicht?

Tweede opdracht

Leuk geldbedrag verzameld dus, 900 euro maar liefst. En eindelijk mag er dus écht fysiek geld overhandigd worden! Maar… dat duurt niet lang. Oh jongens, dat duurt echt niet lang. Want de tweede opdracht is echt heel bijzonder als het om geld en samenwerking gaat. Een opdracht waarbij iedereen die maar wil, lekker kan mollen in een fantastisch sprookjeslandschap. Er is namelijk een parcours uitgezet met laantjes waarin bakjes opgesteld staan: bakjes met jokers, vrijstellingen en natuurlijk zowel plus- als mingeld. De kandidaten moeten in duo’s de bakjes langs, vervolgens aan elkaar vertellen wat er in ”hun” bakjes zat en dat uitwisselen met weer een ander duo.

Ik moet toegeven dat ik het niet zo heel goed begreep, maar dat terzijde – want wat de kandidaten hier doen, is glashelder. Dit is een opdracht met sneaky intriges ten top: er zijn zat kandidaten die hun mond houden of hun medestanders doodleuk naar bakjes met mingeld sturen. Want: bakje geopend is items gepakt. Dus eigenlijk komt het hierop neer: liever de pot in de min dan vrijstellingen in vijandelijke handen. Liever mingeld verzamelen dan dat je je tegenstanders een onwijs machtig wapen geeft waarmee ze jou kunnen aftroeven bij de eliminatie. En oh jongens, er is zó veel wantrouwen – zelfs degenen die gewoon de waarheid spreken, worden niet geloofd. Dit is (nog?) niet bepaald een groep met een hechte band.

Perfecte Molopdracht dus, maar dat betekent ook dat het vrijwel onmogelijk is om te zeggen wie heeft lopen mollen – in dit geval hebben ze dat namelijk bijna allemaal gedaan. Want hop, de pot staat weer flink in de min: -900 euro. Tjongejongejonge.

Derde opdracht

Maar we zijn er nog niet! Nee joh, er is nog één opdracht te gaan voordat de onvermijdelijke tekst gemaakt moet worden. En wat voor opdracht: eentje voor vier durfallen en vier organisators. Een opdracht die juist weer verrassend goed gaat en die de sfeer in de groep daardoor nóg duidelijker maakt: samenwerken om opdrachten tot een goed einde te brengen en de pot te verhogen lukt ze prima, behalve als het er expliciet om gaat wie de Mol is en wie eruit gaat vliegen… dan wordt de sfeer messcherp en ijskoud en bloedlink. En dat is ook meteen iets wat ik heel leuk vind aan het programma: doordat de groep elk seizoen zo anders en zo divers is, is het volkomen onvoorspelbaar wat er precies gaat gebeuren, hoe ze gaan reageren en wat ze al dan niet gaan doen.

Maar deze opdracht dus… wat een te gek gaaf gekkenhuis was dat! De vier durfallen gaan paragliden door het adembenemende berg- en heuvellandschap van Georgië en moeten intussen naar een Molcast over het land luisteren, waarover de vier organisators op de grond vragen moeten beantwoorden. Een gekkenhuis inderdaad, want ik bedoel… je zweeft door de lucht, wat al helemaal geweldig is, en dan moet je je óók nog concentreren op een podcast én wordt er door medekandidaten in je oor getetterd met vragen? Ik zou dat dus echt niet kunnen en helemaal gek worden, maar het is verrassend hoe goed het gaat. Zelfs zo goed dat er maar liefst 1800 euro wordt verdiend, wat zorgt voor een volgens Ruben ”historisch hoge pot dit seizoen”: 800 euro. Maar goed, wie weet staat dat volgende aflevering wel weer in de min.

Eliminatie

En dan de eliminatie… ik realiseerde me tijdens de testscènes – ook alweer in zo’n geweldig landschap – dat ik echt geen idee had wie eruit zou vliegen en wie de Mol zou blijken te zijn. Echt gewoon niet. Sterker nog: ik wilde van niemand dat ze eruit gaan, want ik ben verrassend snel gewend aan deze kandidaten en ze ook echt leuk gaan vinden. Daarom vind ik het ook best wel jammer dat Bella eruit is: ik vond haar een leuke, lekker fanatieke kandidaat en ik mocht haar excentrieke persoontje wel. Maar ja… mijn Mol was ze niet, en als winnaar zag ik haar eerlijk gezegd ook niet. Dus… tja. Dag Bella. Op naar de volgende aflevering maar weer!

Aflevering 4: Vooruitzicht

Hmmm… ik word goed in het oppikken en analyseren van titels van afleveringen en opdrachten. Deze aflevering heet Vooruitzicht… En de eerste opdracht heet Tunnelvisie… Kijken… zien…perspectief… toeval? I think not! Er is vast een hele hoop dat we niet zien. Wat echter wél te zien is, is de geweldige manier waarop ede aanvankelijk heel erg Thanksgiving-achtige ambiance (laten we genieten van de tijd die we hebben, jongens! Inclusief handjes vasthouden) omslaat in dat fantastische wantrouwen dat al het hele seizoen te zien is. Het is allemaal ontzettend gezellig, tot er een opdracht aangekondigd wordt – dan wordt er weer keihard gestreden.

Eerste opdracht

Tunnelvisie, dus. Wat ik opvallend vind, is dat de groep bij vrijwel elke opdracht tot nu toe uit elkaar is gehaald: dat begon al met het startschot en steeds worden er eigenschappen tegenover elkaar gezet. Durfallen, organisators, en nu bij deze opdracht mensen die géén claustrofobie hebben. Wordt hier opzettelijk verdeeldheid gezaaid door de programmamakers? Een beetje extra drama in de tent? En, veel interessanter: in welke groep houdt de Mol zich op? We zullen zien. Bij deze opdracht worden Loes, Emilio en Stine in een tunnel gedropt en Olcay, Ruben, Jan en Simone moeten hen vinden op basis van aanwijzingen die de tunnelmensen aan hen doorgeven. Een soort zenuwslopend verstoppertje spelen, dus. En oohh, wat zijn deze gasten slécht in het opvolgen van directions. Dat rondrennen als kippen zonder kop is een thema dit seizoen, maar echt… ze gaan plots op zoek naar een nooit genoemd beeldhouwwerk…

Er gebeuren wel wat vreemde dingen tijdens deze opdracht. Zo verbreekt Stine plots de verbinding met de groep en zegt dat ze hebben opgehangen… VERDACHT! Loes probeert Emilio in de gaten te houden, maar die kaffert haar uit en stuurt haar weg, want het is ‘’een kwestie van vertrouwen, Loes!’’ Jaja… ook flink verdacht, al houdt dat geen steek meer. Intussen rent Olcay alle kanten op om alles te checken, wat nogal ten koste gaat van de tijd… oh ja, en ik moet ze nageven dat die aanwijzingen ook niet echt héél duidelijk zijn. ‘’Jullie moeten eerst rechts en dan de eerste rechts!’’ Eh… WUT? Hoe dan? Wat dan? Zucht. Het is geen wonder dat ze het uiteindelijk niet redden, hun medekandidaten niet weten te vinden en dus geen geld binnenhalen. Helaas pindakaas. Een beetje een ‘’wat is hier nou eigenlijk gebeurd’’-opdracht.

Tweede opdracht

Deze tweede opdracht (Niets is wat het lijkt) is WIDM op haar best. Het lijkt in eerste instantie niet echt een opdracht te zijn, maar dat is het toch echt wel. De kandidaten moeten allemaal één voor één bij Art komen en een spel spelen met vragen over de wedstrijd, waarbij hun antwoorden tot de volgende vragen leiden. Wat volgt is, zoals later opgemerkt wordt, inderdaad heel ziek en totaal gekmakend. Vragen als wil je nu al weten wie de Mol is komen voorbij, maar wat nog veel meer opvalt is dat bondjes tegen elkaar worden uitgespeeld. Het laat goed zien hoe fanatiek iedereen is en hoe ver ze zouden willen gaan en hoe víes ze het spel zouden willen spelen, want ja… bijna iedereen geeft toe zijn of haar bondgenoot wel te willen wegewerken.

Of het aan de montage ligt, weet ik niet, maar ik vond het vreemd dat niemand een vraag kreeg over het wegwerken van Olcay en Simone… misschien omdat zij geen bondje hebben? Nog vreemder: Simone is de enige die het spel zo speelt dat zij op zeker moment de ben jij de mol-vraag krijgt, waar ze uiteraard nee op antwoordt. Toch een beetje verdacht. De meest interessante vraag is echter: als je mocht kiezen, ga je dan voor 5000 euro voor de pot of een groepsvrijstelling? De Mol zou natuurlijk altijd de groepsvrijstelling krijgen, want die wil onder geen beding geld in de pot hebben. Maar hoe weet je of de keuze voor de groepsvrijstelling niet gewoon te maken heeft met loyaliteit?

Als Art na afloop ook nog eens vertelt dat de Mol in eigen persoon lángs kwam terwijl elk van de kandidaten met het spel bezig waren, is het ongeloof compleet. Oogkleppen, jongens! Ze hebben uiteindelijk allemaal oogkleppen op… maar wát een goeie Mol is dit. Ik heb echt nog steeds geen idee.

Derde opdracht

Rode draad, is de titel van deze opdracht. Ik vond deze ook weer helemaal geweldig en de kreetjes van ongeloof waren bij mij zeker niet van de lucht. De kandidaten moesten namelijk via een zipline van het ene naar het andere gebouw zien te komen. En dat niet alleen: ze moesten elk één van de zeven enveloppen in zitten, waar zomaar eens de 5000 euro in zou kunnen zitten waar de meerderheid voor koos tijdens het spel van Art. Geen enkel probleem als ze alle zeven vrolijk zouden gaan ziplinen, maar ja… hoogtevrees is ook nog wel een beetje een dingetje. Ik zat echt met zweethandjes en mijn hart in mijn keel te kijken en een beetje met ze mee te gillen, ik vond het absoluut doodeng. De humor van Jan maakte het ook helemaal af: ‘’Je moet een stukje over het randje om vastgemaakt te worden, echt top!’’ Ge-wel-dig.

Uiteindelijk waren er vijf mensen die de sprong waagden: Jan, Olcay, Emilio, Loes en Simone. Ruben wilde heel graag, maar durfde uiteindelijk toch niet: heel sneu om te zien, maar alleen maar goed dat-ie het niet besloot te doen. Wat ik echter héél vreemd vond, was dat Stine ook niet besloot te gaan. Een polsblessure… hm. En dat ze vervolgens zei ‘’komt nog wel een keer!’’ like WHAT? Zoals Loes opmerkte: wanneer zou je dat willen doen dan? Nú kun je er geld mee verdienen! Maar nee, Stine ging niet. Uiteindelijk helemaal niet erg, want de 5000 euro zat in één van de vijf meegebrachte enveloppen. Stom geluk, natuurlijk. Maar de pot is nu wel weer lekker aangevuld.

Eliminatie

De eliminaties in dit seizoen zijn echt zénuwslopend, niet normaal. Ik vond het opvallend dat Olcay vrolijk opmerkte nu wél een Molboekje te hebben… toch een beetje gek dat ze dat eerst niet had en nu ook het gevoel heeft te moeten laten weten dat ze er wel eentje heeft. Beetje gek. Ik was ook echt verbaasd toen Emilio een rood scherm kreeg: er zaten zó veel mensen op hem en ook online werd zijn naam genoemd als mogelijke Mol, maar blijkbaar toch niet. Ik vond hem een leuke kandidaat, maar hij was niet één van mijn favorieten.

En nu? Op dit moment denk ik dat Stine of Simone de Mol wel eens zou kunnen zijn en dat Jan en Olcay misschien wel het verste gaan komen. Loes vind ik heel leuk, maar ik ben bang dat zij en Ruben er de volgende keer uit zullen gaan. Het begint nu in ieder geval wel wat meer vormen aan te nemen voor mij en dat is heerlijk!

Wat vond jij van deze twee afleveringen?