Misschien ooit – Colleen Hoover

Ik gaf een meisje botweg een stomp in het gezicht. Niet zomaar een meisje. Mijn beste vriendin. Mijn huisgenoot. Nou ja, gezien wat er vijf minuten geleden is gebeurd, denk ik dat ik haar beter mijn ex-huisgenoot kan noemen. Vrijwel meteen kreeg ze een bloedneus, en heel even had ik er een rotgevoel over dat ik haar een stomp had gegeven. Maar toen herinnerde ik me weer wat een leugenachtige, verraderlijke slet ze is, en kreeg ik zin om haar nog een mep te verkopen. Dat zou ik ook hebben gedaan, als Hunter het niet had voorkomen door tussen ons in te gaan staan. Dus in plaats daarvan stompte ik hém. Helaas richtte ik bij hem geen schade aan.

Eerste indruk

Het gebeurt me niet heel vaak dat ik daadwerkelijk door de recensie van een boekblogger besluit om een boek te gaan lezen: niet ooit eens een keertje, maar gewoon nú. Of om precies te zijn: na de recensie van Maaike besloot ik linea recta om Dagmar van uitgeverij Zomer & Keuning een mailtje te sturen met de vraag of ik toch alsjebliéééééft een recensie-exemplaar mocht ontvangen omdat het me een hééééél mooi boek leek. Bij voorbaat al fan, dus. Wat ik verwachtte? Ik weet niet precies, ik denk een verhaal over een onmogelijke liefde… twee jonge mensen die verliefd op elkaar worden, maar dat het niet de tijd of de plaats is voor een relatie… en dat ze dan geduldig wachten en jaren later bij elkaar komen. Zoiets, denk ik. Maar niets, helemaal niets, had me kunnen voorbereiden op de prachtige, krachtige en simpelweg allesverwoestende roman die het zou blijken te zijn. Begint al goed, hè?

Waar het over gaat

Sydney heeft jarenlang een relatie gehad met Hunter en ze heeft zichzelf ook echt jarenlang voorgehouden dat ze van hem hield en dat ze gelukkig met hem was. Maar dat verandert allemaal wanneer ze er dankzij de charmante Ridge – voor wiens gitaarmuziek ze speciaal op haar balkon gaat zitten – achter komt dat Hunter al een hele tijd vreemdgaat. Met Sydneys beste vriendin. Ridge neemt Sydney in huis omdat ze nergens anders heen kan én omdat hij heeft gezien dat ze teksten bij zijn nummers zingt die hij niet eens kent. Hij biedt haar onderdak en zij helpt hem over zijn songwriter’s block heen te komen. Klinkt simpel, maar het wordt allemaal wel wat ingewikkelder wanneer Ridge doof blijkt te zijn. En hij heeft een vriendin. En Sydney wordt langzaam maar zeker verliefd op hem – en dat is wederzijds. Of toch niet?

Wat ik ervan vond

Ik weet even niet zo goed waar ik moet beginnen. Dit is… dit boek… ik… tja. Ik slaak nog maar eens een diepe zucht, want Misschien ooit is met stip het beste boek dat ik tot nu toe heb gelezen dit jaar. Sterker nog: het is de beste New Adult die ik tot nu toe heb gelezen – dat zijn er niet veel, maar toch. Alle vooroordelen die ik had over het boek… alle gedachten over dat elk boek binnen dit genre volgens dezelfde formule is opgebouwd… dit boek bewijst het tegendeel. Het is geen standaard-New Adult. Er zit geen enorme hoeveelheid (platte) seks in, geen bad boy-personage, geen hoofdpersoon met een getraumatiseerd verleden. Geen voorspelbaarheid. Dat is wat me meteen opviel en daarmee scoorde het boek al heel veel punten.

Colleen Hoovers originaliteit heeft me echt heel aangenaam verrast: nooit had ik verwacht dat Ridge doof zou zijn (sorry als dit beschouwd wordt als spoiler, ik moet het wel zeggen om het boek goed te kunnen recenseren) en ook bijna alle wendingen in het verhaal zag ik echt niet aankomen. Steeds weer sleepte het verhaal me mee, steeds weer wilde ik het volgende hoofdstuk lezen. Het feit dat na elk hoofdstuk vanuit Sydneys perspectief ene aanvullend hoofdstukje vanuit Ridge kwam, vond ik ook zo’n fijne toevoeging: het zorgde voor meer diepgang. Maar aan diepgang sowieso geen gebrek in dit boek: alles is zó goed uitgewerkt en er zijn zó veel dingen gaande, maar toch wordt het nooit verwarrend of teveel. Integendeel: alles past gewoon perfect in elkaar, alles klopt en alles heeft iets heel realistisch en oprechts. De relatie die Sydney en Ridge opbouwen via de muziek, de manier waarop ze zichzelf beter leren kennen, de band tussen Maggie en Ridge, de band tussen Sydney en Maggie, gewoon alles… het is een enorm beladen en bewogen verhaal in de beste zin van het woord. Het is een onwijs emotioneel boek, dat je van begin tot eind helemaal meesleept en je meermalen naar adem doet happen omdat het gewoon zó goed geschreven is en zo’n goed verhaal.

En dan de personages. Sydney voelde echt meteen als zo’n meisje dat je als hartsvriendin wilt omdat je haar enorm bewondert en respecteert: ze is sterk, heeft heel veel inzicht in zichzelf en een gezonde dosis zelfspot die voor leuke humor zorgt. Ik bedoel, het verhaal begint al meteen met dat ze iemand slaat – en vervolgens nóg iemand. Dat is gewoon geweldig. En dan Ridge… mijn god, Ridge is perfect. Ik was bang dat het een soort Gary Sue zou zijn (ook door de naam, zo soapachtig) maar hij is zo heerlijk charmant en grappig en lief en kwajongensachtig en gewoon… nou ja, ik ben verliefd op hem geworden. Echt waar. Je leert hem en Sydney onwijs goed kennen doordat allebei de perspectieven aan bod komen, maar dat is nog niet alles. Ook Ridges vriend Warren, die eerst een beetje gestandaardiseerd lijkt, blijkt echt karakter te hebben – en dan heb ik het nog niet eens over Maggie. Aanvankelijk lijkt het alsof je haar niet echt te pakken kunt krijgen, maar zodra duidelijk wordt wat haar verhaal is… laten we zeggen dat ik zó onwijs veel begrip voor haar kreeg en ook zóveel respect. Ze is zo krachtig en mooi en wijs en… weet je wat het is met deze personages? Ze zijn zo écht. Ze hebben een eigen verhaal, en er zijn meer auteurs die erin slagen zulke personages te creëren maar Colleen Hoover heeft dit op een hele bijzondere manier gedaan. Gewoon… magisch.

Over magie gesproken, we moeten het echt even over die muziek hebben. Colleen Hoover heeft samen met artiest-componist Griffin Peterson een soundtrack samengesteld bij het boek, oftewel: de liedjes die Ridge en Sydney schrijven, kun je daadwerkelijk beluisteren. Ik heb dit gedaan tijdens het lezen van deze scènes, tijdens het lezen van de tekst en jongens… het is pure magie. Uniek. Waanzinnig. Toen ik het eerste liedje, Living a Lie, beluisterde terwijl ik las hoe Sydney en Ridge het schreven, voelde ik het gewoon, ik zag het voor me, ik beleefde het. Ik kan het niet echt uitleggen, het is gewoon onwijs bijzonder en het maakt het verhaal nog veel echter. Het gaat gewoon helemaal léven in de puurste betekenis en het is prachtig. Echt prachtig. Maar ook de manier waarop de muziek symbool staat voor hoe de relatie tussen Sydney en Ridge zich ontwikkelt, hoe natuurlijk en mooi dat allemaal gaat, is gewoon ontzettend mooi. Je wordt simpelweg samen met Sydney en Ridge verliefd. Dat is het ‘m gewoon.

Conclusie

Er zijn zoveel dingen die ik over dit boek zou willen zeggen, zoveel dingen waar ik dolenthousiast over ben en die me diep in mijn hart hebben geraakt, maar als ik dat ga doen, ga ik heel veel spoilers geven en ik denk niet dat jullie daar echt blij van worden. Dus ik ga dit nog zeggen: Misschien ooit is een prachtig boek. Het is hartveroverend én hartverscheurend: het heeft mijn hart gestolen en het vervolgens in duizend stukjes gebroken en het daarna weer opnieuw veroverd. Zelfs tijdens het schrijven van dit alles word ik gewoon weer onwijs emotioneel, want het is zó’n mooi boek. De verhaallijn is origineel op het geniale af, de personages zijn levensecht, de thema’s ijzersterk en het sfeertje is romantisch en grappig en aandoenlijk en de rol die de muziek speelt is gewoon magisch. Ik kan alleen maar zeggen: ga dit boek lezen. Nu, direct. Want het is een absolute aanrader.

Titel: Misschien ooit (Maybe Someday)
Auteur: Colleen Hoover
Serie: Maybe #1
Uitgeverij: Zomer & Keuning
Aantal bladzijden: 384
Verschenen: januari 2016
Genre: New Adult roman
Beschikbaar als: paperback en ebook
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Z&K, bedankt voor het recensie-exemplaar!